Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω με λίγα λόγια τους Trio Ligeti και τους συμπράξαντες με αυτούς μουσικούς στη συναυλία του Σαββάτου στον Παρνασσό, θα έλεγα ότι η βραδιά κύλησε χωρίς πολλές εξάρσεις, αλλά και χωρίς πολλές κατακρημνίζουσες το ηθικό του ακροατή στιγμές. Ισορροπημένα, από τη μια, χωρίς ενθουσιασμό μεταδιδόμενο από τους μουσικούς προς τους ακροατές, από την άλλη.
Ο τίτλος της παράστασής τους Όλα Σε Μινόρε απεικονίζει το γεγονός ότι τα έργα που επιλέχτηκαν από το Τρίο ήταν όλα σε ελάσσονες κλίμακες. Από την άλλη, ήταν έργα παρόμοιας εποχής μα και επιρροών: χρονολογούνταν περί τα μέσα και το τέλος του 19ου αιώνα και προέρχονταν από συνθέτες της ρομαντικής περιόδου. Επίσης, κάνουμε εδώ λόγο για έργα μουσικής δωματίου, τα οποία εμπλέκουν ένα σύνολο εγχόρδων με δοξάρι και το πιάνο. Για παράδειγμα, όταν λέμε πιάνο κουαρτέτο, εννοούμε έργο για πιάνο και για τρίο εγχόρδων (βιολί, βιόλα, τσέλο), ενώ όταν κάνουμε λόγο για πιάνο κουιντέτο εννοούμε έργο για πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων (1ο βιολί, 2ο βιολί, βιόλα, τσέλο).
Οι Trio Ligeti, μαζί με την Αλεξάνδρα Νομίδου στο πιάνο, έπαιξαν λοιπόν εξαίρετα το Πιάνο Κουαρτέτο σε Λα ελάσσονα του Gustav Maler, το οποίο ο συνθέτης το έγραψε στα 17 του χρόνια (1876) και αποτελεί ένα μουσικό μνημείο των νεανικών του επιρροών. Το Πιάνο Κουαρτέτο Ν. 3 σε Ντο μινόρε, op. 60 του Johannes Brahms πάλι, μάλλον ερμηνεύθηκε αδιάφορα. Χαρακτηριστικό πρόβλημα η συνήχηση βιόλας και βιολιού σε αρκετά σημεία, που ακούστηκε παράφωνη, αλλά και κάποιες τονικές αστάθειες –ιδιαίτερα από τον βιολονίστα του τρίο. Το πρόβλημα όμως δεν εστιάζεται τελικά στις όποιες ατυχίες κατά την εκτέλεση ενός απαιτητικού κομματιού, αλλά στη χωρίς χαρακτήρα ερμηνεία. Πολύ καλός, πάντως, ο Nikolaus Resa, ο πιανίστας που συνόδευσε το τρίο στην εν λόγω σύνθεση.
Αντιθέτως, το έργο του César Franck Πιάνο Κουιντέτο σε Φα Ελάσσονα εκτελέστηκε έξοχα και έτσι όλοι νομίζω φύγαμε ικανοποιημένοι από τον ιστορικό για τα νεοελληνικά γράμματα Φιλολογικό Σύλλογο στην Πλατεία Καρύτση. Να επισημάνω ότι η προσθήκη, για την περίσταση, του βιολονίστα Παναγιώτη Τζιώτη υπήρξε επιτυχής, καθώς «έδεσε» με το υπόλοιπο σύνολο με ζηλευτή ευκολία –λες και είχαν κάνει πρόβες μαζί για μήνες ως κουαρτέτο. Να σημειώσω τέλος ότι ο Daniel Vagner (βιόλα), ανάμεσα στους άλλους, είχε απολαυστική ερμηνευτική απόδοση.
