Πολύ μας ταλαιπώρησε αυτή η συναυλία των Mission. Τη μία επειδή αναβλήθηκε, την άλλη επειδή άργησε μία ώρα να ξεκινήσει, χώρια τα τεχνικά προβλήματα έπειτα... Εν τέλει την είδαμε όμως, και τα σχόλια για το live καθεαυτό είναι κατά κύριο λόγο θετικά.
Οι Έλληνες Common Sense προετοίμασαν το έδαφος σε ένα αρχικά σχεδόν άδειο Fuzz, λίγο μετά τις 9. Στο σετ τους παρουσίασαν τα μελαγχολικά από τη μία πλευρά, καλοδουλεμένα και όμορφα από την άλλη κομμάτια τους, με την αιθέρια φωνή της τραγουδίστριας να ξεχωρίζει (και να θυμίζει κατά σημεία Lisa Gerrard ή έτσι μου ακούστηκε;). Ξεχώριζε βέβαια και ηχητικά, καθώς τα φωνητικά ακούγονταν μερικά κλικ πιο δυνατά απ’ όσο έπρεπε, ενώ η κιθάρα και το μπάσο σχεδόν χάνονταν. Οι Common Sense άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους στο δεύτερο ήμισυ του live τους, το οποίο περιλάμβανε πιο γρήγορες και τεταμένες συνθέσεις, ήχους τρομπέτας, καθώς και μια διασκευή σε Mission για το τέλος.
Και στη συνέχεια ήρθε η κουραστική αναμονή που προαναφέραμε... Η ορθοστασία και η ανυπομονησία άρχισαν να χτυπάνε κόκκινο, τουλάχιστον όμως είχε μαζευτεί στο μεταξύ περισσότερος κόσμος. Γενικά πάντως θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερη η προσέλευση, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς κάτι λόγω των ημερών... Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε, ωστόσο, ήταν περισσότερος από την τελευταία συναυλία των Mission στην Αθήνα, το 2005.
Οι Mission, λοιπόν, με τα αυθεντικά τους μέλη, εμφανίστηκαν επιτέλους στη σκηνή στις 11 η ώρα. Ένας Wayne Hussey με γκρίζο πλέον μαλλί, απλό «ροκ» ντύσιμο και το μαύρο γυαλί που δεν αποχωρίζεται, απολογήθηκε για την καθυστέρηση, χωρίς ωστόσο να μάθουμε τον λόγο, πέρα από τις... ξεκούρδιστες κιθάρες. Ο Craig Adams στα δεξιά του, πιο κεφάτος από ποτέ –είχε χάσει το μέτρημα των μπουκαλιών που είχε κατεβάσει, καθώς φαίνεται– και ο Simon Hinkler στα αριστερά του να αποτελεί το μόνο στοιχείο που θύμιζε ενδυματολογικά τις παλιές εποχές της goth σκηνής.
Ξεκίνησαν με “Beyond The Pale”, στέλνοντας τις πρώτες ανατριχίλες στις πλάτες μας –κι ας ήταν ξεκούρδιστη η ολοκαίνουργια 12χορδη του Hussey, την οποία αμέσως μετά...κούρδιζε επί σκηνής, όσο ο Adams ανέλαβε να μας διασκεδάσει με μπασογραμμές και φωνητικά από το “Vigilante Man” και με ό,τι άλλο σκαρφίστηκε... Και εντάξει, στη συνέχεια μπορούσαμε επιτέλους να απολαύσουμε Mission. Οι επιτυχίες τους παρέλασαν η μία μετά την άλλη ασταμάτητα, κατά βάση από τα τρία πρώτα άλμπουμ τους, με εξαίρεση τα “Butterfly On A Wheel”, “Deliverance” του 1990 και το δυο χρόνια μεταγενέστερο “Like A Child Again”, το οποίο έπαιξε μόνος ο Hussey στο πρώτο encore, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης...
Μόνος έπαιξε και το μισό “Dancing Barefoot” (Patti Smith), όσο ο κλεισμένος στον εαυτό του Hinkler προσπαθούσε να αποκαταστήσει το πρόβλημα της δικής του κιθάρας. «“Fabienne” θέλετε; Δεν έχει!», είπε έπειτα σε εκείνους που φώναζαν τίτλους τραγουδιών, ξεκινώντας να παίζει το... “Fabienne” –το οποίο όμως σταμάτησε μετά το πρώτο ρεφρέν. Δεν έλειψε και η αγαπημένη διασκευή στο “Like A Hurricane” (Neil Young), καθώς και μια έκπληξη για το τέλος: δύο χαοτικά encores, “Blood Brother” και “1969” (The Stooges), στα οποία μεσολάβησε ακατάσχετο jamming με ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, από κοπάνημα του μικροφώνου πάνω στην κιθάρα μέχρι τον Hussey και τον εκτός ελέγχου από το αλκοόλ Adams να παίζουν ένα teaser από το “Alice” των Sisters Of Mercy! Ο Adams να πασάρει το μπάσο στις πρώτες σειρές κάνοντας επιτόπια μαθήματα σε όποιον ήθελε να παίξει, να δίνει το μπουκάλι του σε φαν για να πιει, με αποκορύφωμα την παρά-τρίχα-τη-γλίτωσε βουτιά από το κάγκελο στη σκηνή για να μην πέσει κάτω –ή πάνω μας, μαζί με το μπάσο! Η οποία μπορεί και να του κόστισε κανα-δυό σπασμένα πλευρά, δεν έμαθα, ο ίδιος όμως γέλαγε σα να μην υπάρχει αύριο και κυλιόταν στο πάτωμα μαζί με τον Hussey, που ήρθε να δει αν είναι καλά...
Και εκεί, στο τέλος, παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις παιδικής αθωότητας του «ντουέτο», ξεσηκώθηκε πια το κατά τ’ άλλα χαμηλών τόνων (για να το θέσουμε ευγενικά) κοινό, για το οποίο ο Hussey έκανε νωρίτερα το καυστικό του σχόλιο: «Τι έγινε παιδιά, η Αθήνα ήταν συνήθως το καλύτερο live της περιοδείας! Μήπως φταίει που η κυβέρνησή σας είναι υπό διάλυση;». Ευτυχώς όμως δεν το συνέχισε, γιατί αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να τραβήξει πολύ... Υπήρχε βέβαια μια σταθερή ομάδα κοινού στις μπροστινές σειρές που δεν νομίζω να τον απογοήτευσε καθόλου με τον ενθουσιασμό της.
Επικοινωνιακός πολύ ο Hussey λοιπόν, με τη φωνή του να βρίσκεται ακόμα σε πολύ καλή φόρμα –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν την έχασε σε δυο-τρία σημεία– όντας ικανή να βγάζει το συναίσθημα που πάντα ενέπνεε. Και μπορεί μετά την περιοδεία των 25 χρόνων οι Mission να σταματήσουν να υφίστανται, αλλά τουλάχιστον προσφέρουν στον κόσμο –για ίσως την τελευταία φορά– αυτό που θα ήθελε ν’ ακούσει και να δει. Ένα μπράβο και στον ντράμερ, ο οποίος ανταποκρίθηκε μια χαρά στις απαιτήσεις των τραγουδιών, παρά το γεγονός ότι κάποια από αυτά ξεκινούσαν με drum machine (χωρίς προφανή λόγο).
Setlist:
Beyond The Pale
Hands Across The Ocean
Serpent’s Kiss
Naked And Savage
(Dancing Barefoot)
Garden Of Delight
Severina
Butterfly On A Wheel
Sacrilege
Wake
Wasteland
The Crystal Ocean
Deliverance
Encore I:
Like A Child Again
Like A Hurricane
Tower Of Strength
Encore II:
(Fabienne)
Blood Brother
1969
