Είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε ένα live όπου ξέρεις πως πρόκειται να δεις έναν καλό μουσικό, να παραδέχεσαι ότι στέκεται άψογα επί σκηνής, αλλά παρ’ όλα αυτά να βαρεθείς στο πρώτο μισάωρο; Απ’ ό,τι φαίνεται, είναι…
Είχα υψηλές προσδοκίες από τον Schiller όταν το Σαββατόβραδο πήγα κατά σφαγεία μεριά, στο γνωστό μας Block33 –ίσως επηρεασμένος και από τα τοπικά μέσα, καθώς η συναυλία του διαφημίστηκε πολύ στη Θεσσαλονίκη. Ήθελα να δω και τους Liebe, οι οποίοι θα έπαιζαν support, λόγω όμως υποχρεώσεων που δεν μπόρεσα να αποφύγω δεν τους πρόλαβα (έφτασα 22.30, δέκα μόλις λεπτά πριν βγει ο Schiller). Τους ζητάω λοιπόν μια συγγνώμη.
Το Block33 ήταν μεν εντελώς γεμάτο από κόσμο, ευτυχώς όμως όχι σε ασφυκτικό βαθμό. Πάνω στη σκηνή, στην ομάδα του Γερμανού πρωταγωνιστή της βραδιάς, ξεχώριζε η Νορβηγίδα Kate Havnevik, η οποία αναλάμβανε τα φωνητικά στις περιπτώσεις που χρειαζόταν. O Schiller ίσα που μας χαιρέτησε στο ξεκίνημα και μόνο προς το τέλος σύστησε τα μέλη της μπάντας –κατά τ’ άλλα αφοσιώθηκε πλήρως στο πόστο του.
Από άποψη σκηνικής παρουσίας δεν έχω να προσάψω κάτι στον von Deylen και στους συνεργάτες του. Άλλωστε η φύση της μουσικής του είναι τέτοια, ώστε δεν επιτρέπει και πολλά. Η Havnenik πάντως θα μπορούσε να μην είναι τόσο άγαρμπη. Θα μου πείτε, βέβαια, η φωνή δεν μας ενδιαφέρει κυρίως; Κι αυτή ήταν όντως άψογη, σε μια συναυλία όμως περιμένεις από τον τραγουδιστή να σου μεταδώσει το κατιτίς του για να σε ανεβάσει. Από άποψη εκτέλεσης, ο Schiller υπήρξε επίσης άψογος, έστω κι αν δεν ξέφυγε καθόλου από την πεπαπτημένη: δεν είδα κάποιον αυτοσχεδιασμό ή κάποια προσπάθεια για κάτι το διαφορετικό και το βρήκα κρίμα που πήγε τόσο «by the book», μιας και με τέτοιον εξοπλισμό μπορείς πολύ άνετα να «παίξεις», κάτι που επιτρέπει άλλωστε και το ηλεκτρονικό ιδίωμα.
Εκεί που νομίζω ότι τα χάλασε ο Schiller, ήταν στο υποτονικό του παίξιμο. Κάτι που δεν είχε να κάνει με τον ήχο –ίσα ίσα, το Block33 στάθηκε για ακόμα μία φορά στο ύψος του κι αξίζει ένα μπράβο στους τεχνικούς του, ειδικά σε μια βραδιά με τόσο κόσμο. Επί 1 ώρα και 40 περίπου λεπτά, όσο διάρκεσε δηλαδή η συναυλία μαζί με τα δύο encores της, ο Schiller έπαιξε με χαμηλά γκάζια, αποφεύγοντας τις εντάσεις αλλά και τις εξάρσεις. Με αποτέλεσμα ο κόσμος να έχει ενθουσιασμό στις αντιδράσεις του, αλλά να λείπει εκείνη η τρέλα που παρατηρούμε σε άλλες συναυλίες. Θα βοηθούσε ίσως αν υπήρχε και κάποιο οπτικό μέρος, όμως δεν είδαμε τίποτα σε visual πίσω από τον Γερμανό.
Συμπερασματικά, καταλήγω σ’ αυτό που έγραψα στην αρχή: ένας πολύ καλός μουσικός έπαιξε άψογα ενώπιον θερμού κοινού και με πολύ καλό ήχο, αλλά εμένα προσωπικά δεν μου έδωσε το κάτι παραπάνω. Έμεινα με την αίσθηση ότι άκουγα τις μουσικές του καθισμένος σπίτι μου.
