Η αναμέτρηση μιας μη εμπορικής τζαζ συνάντησης με το πολυπόθητο τριήμερο της εθνικής εορτής μάλλον ως παράδοξο ή ως αποτυχημένος αστεϊσμός θα αντηχούσε στα περισσότερα αυτιά. Έκπληξη, επομένως, η σεβαστή και διόλου ευκαταφρόνητη συμμετοχή του κοινού στο Gazarte το βράδυ του Σαββάτου, πίσω από την οποία υπήρχε βέβαια μια γόνιμη μουσική αφορμή: άρωμα Νέας Υόρκης, απέριττη και εμπεδωμένη τζαζ παράδοση που τολμά να σεργιανίζει και σε bossa nova-samba τοπία δίχως να κρύβει την εύθραυστη αδυναμία της σε μπαλάντες, rhythm & blues και bluesy διαμαντάκια.
Το τρίο τής Karrin Allyson συνυπόγραψε ένα εύηχο και μελωδικά ευχάριστο «βιβλίο», όπου παρέλασαν κλασικής αξίας φιγούρες –από τους Harold Arlen, Duke Ellington, Antonio Carlos Jobim, Bud Powell έως Randy Newman και Bonnie Raitt. Χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ή επιτηδευμένων τεχνικών και βοκαλιστικών στολιδιών, η βραβευμένη τραγουδοποιός έδωσε (για πρώτη φορά μάλιστα στη χώρα μας) τα καλλιτεχνικά της διαπιστευτήρια και βγήκαμε όλοι διττά κερδισμένοι.
Για τους κύκλους της κλασικής τζαζ, το όνομα της Karrin Allyson είναι δυναμικά ταυτισμένο με το συγκεκριμένο είδος –όχι μόνο ως ουσία αλλά και ως μονοπάτι χαρισματικού αυτοσχεδιασμού, το οποίο ανοίγει παράθυρα τόσο στη δεξιοτεχνία όσο και στην ελευθερία του διαλόγου μεταξύ των μουσικών της. Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή του Gazarte, η γοητευτική και συνάμα θηλυκή black leather παρουσία της διέθετε κλάση, στιλ, ζεστασιά ενώ δεν έλειψαν και οι «αμερικανικού τύπου» προσεγγίσεις με το ελληνικό κοινό που ωστόσο χαιρετίστηκαν καλοπροαίρετα. Το άνοιγμα με το “Loads Of Love” του Ηarold Arlen ακολούθησε το “Happy Madnesss” μαζί με άλλες κλασικές συνθέσεις του Carlos Jobim, από τα επιτυχημένα άλμπουμ From Paris To Rio και Imagina-Songs From Brazil.
H σκηνική και ερμηνευτική εικόνα της Allyson μου θύμισε έντονα κάτι από Betty Carter και από τη διαχρονική της αδυναμία, τον μεγάλο Oscar Brown Jr. H εντυπωσιακή bebop γλωσσική της άνεση παντρεύτηκε με τη scat μαεστρία, τη στιγμή που η πορτογαλική ευκρίνεια και πλαστικότητα έκλεισαν παιχνιδιάρικα –αλλά όχι γλυκερά– το μάτι στη γαλλική φωνητική της φινέτσα. Χαρακτηριστικές στιγμές υπήρξαν τα “Ne Me Quitte Pas”, “Moanin”, “Sophisticated Lady”, “That Day-Cinema Paradiso”, “Sweet Home Cookin’ Man” και “One Note Samba”. Όλα δε τα μουσικά θέματα της Allyson πήγαιναν χέρι-χέρι με αβίαστες κινήσεις, δίνοντας έμφαση στην αισθητική ατμόσφαιρα και στην εκφραστική αμεσότητα. Κράτησε επίσης ισορροπίες με τους εξαιρετικούς συναδέλφους της Rod Fleeman (κιθάρα) –με έντονο τον George Benson αέρα– και Ed Howard (μπάσο) –σε πιο κλασικίζον ύφος– οι οποίοι ξεδίπλωσαν ουκ ολίγες φορές τις λεπταίσθητες πινελιές τους. Και η βραδιά ολοκληρώθηκε μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, με μια encore σύνθεση από την ολόφρεσκη δουλειά της, Round Midnight.
Ένα ιδιόμορφο χάρισμα διαθέτει η Karrin Allyson όπως και πολλοί από τους «μέντορές» της (Carmen McCrae, Ella Fitzgerald, Theloniοus Monk, Joni Mitchell, Carly Simon κ.α.): καταφέρνει να μετατρέπει με τη μουσικότητά της το παράξενο σε οικείο και αντιστρόφως ανάλογα. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι προσωπικά και την αίσθηση σε όλα τα είδη της τέχνης, όπως έχει επισημάνει και παλιότερα ο Harold Bloom.
