Ξορκίζουν τη μελαγχολία της Κυριακής οι διοργανώσεις που έχουν καθιερωθεί γι’ αυτήν τη μέρα και συνήθως λαμβάνουν χώρα στο 6 D.O.G.S. Πριν την εκπνοή του Σαββατοκύριακου, υπάρχει ένα δώρο-έκπληξη εκεί στην Αβραμιώτου, που μπορεί να κάνει το δευτεριάτικο ξύπνημα λιγότερο βάρβαρο. Πηγές ενέργειας αυτήν την εβδομάδα, η Κατερίνα Παπαχρήστου των Tango With Lions και ο Matt Elliott.
Το ραντεβού είχε δοθεί για τις εννιά. Εντός ημιώρου είχε ολοκληρωθεί η προσέλευση ενός αριθμού παρευρισκομένων ικανού να γεμίσει την αίθουσα επαρκώς αλλά –ευτυχώς– όχι ασφυκτικά. Λίγο μετά το ακαδημαϊκό τέταρτο, η Κατερίνα Παπαχρήστου πήρε θέση με την ηλεκτρική κιθάρα της και, με ένα γλυκό χαμόγελο, καλωσόρισε το κοινό με το “Prayers” από το ντεμπούτο άλμπουμ των Tango With Lions, Verba Time. Χωρίς ίχνος αμηχανίας, πότε στο πιάνο και πότε με την κιθάρα της, ζέστανε το gig space με εσωστρεφείς καθαρές μελωδίες (“In A Bar”, “Red & Yellow Rooms”, “Angel’s Arms”) μπροστά σε ένα ακροατήριο που την παρακολουθούσε με ευλαβική προσήλωση. «Είμαστε οι Tango With Lions χωρίς τη μπάντα», είπε κανα-δυο φορές η Παπαχρήστου και αποχαιρέτισε με δύο καινούργια τραγούδια (“Obituary”, “Rainy Fall”). Δείγματα που δημιουργούν προσμονή για την επόμενη δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος. Εύστοχη επιλογή να είναι το σόλο των Tango With Lions ο πρόλογος για τον Matt Elliott. Η λιτή κι απέριττη πλευρά της εσωτερικότητας παραχώρησε τη σκηνή στον εκφραστή της άλλης όψης της ίδιας μουσικής στάσης: εκείνης που γεμίζει τον χώρο με κατάρες κι ευχές.
Αποδέκτης θερμής υποδοχής, ο Matt Elliott ανέβηκε στη σκηνή του 6 D.O.G.S. μετά από τις τρεις εμφανίσεις του σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Λάρισα. Πρώτη του δήλωση, η χαρά που τον διακατέχει κάθε φορά που παίζει στην Αθήνα. Έκανε τις τελευταίες ρυθμίσεις στις κονσόλες, χτύπησε δυο χορδές της κιθάρας κι άρχισε να καταθέτει δείγματα του διαπιστευμένου μουσικού του πλούτου. Για εισαγωγή, επέλεξε να εξηγεί/τραγουδά πώς είναι το να είσαι μόνος. Με ηλεκτρισμένους ήχους και με τη συνοδεία ηχογραφημένων φωνητικών κύλησε όλο το (άτυπα) πρώτο μέρος της εμφάνισής του. Ο συνδυασμός των “I Name This Ship A Tragedy” και “The Howling Song” στάθηκε η καλύτερή του στιγμή. Αντιθέτως, στο “The Maid We Messed” συρρίκνωσε την 20λεπτη αυθεντική έκδοση (λογικό) αλλά πειραματίστηκε τόσο παράδοξα, ώστε το κομμάτι έχασε την εξαιρετική του υποβλητικότητα.
Κάπου εκεί ο Matt Elliott μοιράστηκε λεκτικά με το κοινό τη συναισθηματική του φόρτιση κι έριξε τους τόνους αφιερώνοντας πιο ακουστικά παιξίματα, με επίκεντρο την κιθάρα και τα πνευστά του βοηθήματα. Στο “Broken Bones” οι χορδές του τράνταξαν τα ηχεία και η φωνή του ράγισε πολλαπλά στο “Planting Seeds”. «Θα προσποιηθώ πως αυτό το κομμάτι θα είναι το τελευταίο»... Χαμογέλασε κι άφησε να εννοηθεί ως εξόδιο άσμα το “Also Run”. Στη συνέχεια, όμως, έκανε την έκπληξη και έπαιξε “I Put A Spell On You” σε μια εκτέλεση χωρίς αίσθηση οργής και τάσεις εκδίκησης, αλλά με μια παιχνιδιάρικη, σχιζοφρενική απειλή γεμάτη αυτοπεποίθηση. Τα φώτα στην αίθουσα είχαν αρχίσει να ανάβουν και –με την υπόσχεση πως θα ξαναέρθει σύντομα– ο Matt Elliott καληνύχτισε με το “Bomb The Stock Exchange”.
Η εμφάνιση του Matt Elliott στο 6 D.O.G.S. δεν ήταν καθηλωτική. Έλειπε η ανανέωση από τη λίστα με τα τραγούδια τα οποία παρουσιάζει στα live του. Δεν υπήρχε επίσης συνοχή στην εναλλαγή των εντάσεων. Όμως, τελικά, υπερνίκησε η αυθεντικότητά του. Η συνεχής επικοινωνία του με το κοινό απέδειξε ότι η εσωστρέφεια οφείλει να είναι ατομική διαδικασία και όχι μαζική διανομή. Ο αυθορμητισμός του μπορεί να έκλεψε λίγη από την απόκοσμη γοητεία του, τον τοποθέτησε όμως στον πυρήνα ενός συλλογικού ξεσπάσματος. Η εμφάνιση του Elliott στο 6 D.O.G.S. ήταν ανατρεπτικά συγκινητική.
