Αρχίζοντας ανορθόδοξα, από το τέλος του φεστιβάλ και φτάνοντας σιγά-σιγά προς την έναρξή του, κρατώ ως θετικότερη ανάμνηση την εμφάνιση του βασικού σχήματος, των Γάλλων Clair Obscur, κι αφήνω για το τέλος την άσχημη γεύση του, κάπου εκεί στα μισά της βραδιάς...
(Και βέβαια, υπάρχει και η σκάλα...* )
«We Gave A Party For The Gods And The Gods All Came», έλεγαν το 2009 οι Clair Obscur, αλλά, αν κρίνω από το μισογεμάτο Second Skin, μάλλον δεν έφτασε σε όλους η πρόσκληση για το Modern Mechanix II πάρτυ το Σάββατο το βράδυ.
Οι παλαίμαχοι του γαλλικού μετα-punk ήχου ήταν σίγουρα ο βασικός προσωπικός μου πόλος έλξης προς το σκοτεινό Second Skin, γεγονός που ενέτειναν τόσο οι επιλεκτικές τους εμφανίσεις στις ευρωπαϊκές σκηνές, όσο και η παρθενική τους ενώπιον του αθηναϊκού κοινού –για ακόμα μία φορά πετυχαίνουμε τους καλλιτέχνες στην ύστερη «νιότη» τους. Αν και από τη στιγμή της δημιουργίας τους (1981) παρασημοφορήθηκαν μαζί με άλλα συγκροτήματα ως εκπρόσωποι του γαλλικού coldwave ήχου, οι πειραματισμοί που έκαναν στην πάροδο των χρόνων αλλά και οι εσωτερικοί τους ανασχηματισμοί, προσέδωσαν τελικά στους Clair Obscur μια τεράστια μουσική κι εκφραστική γκάμα, καθώς και ωριμότητα.
Ο αεικίνητος και, παρά την πάροδο των χρόνων, εκρηκτικός Christophe Demarthe (φωνητικά) επέβαλλε εξ’ αρχής την avant-garde προσωπικότητά του. Με τη διακριτική αλλά ουσιαστική υποστήριξη του Nicolas Demarthe στις κιθάρες, σου έδινε διαρκώς την αίσθηση πως επιδιώκει τα παιχνίδια με τις εναλλαγές της ατμόσφαιρας, παρά τη μετουσίωση των ιδεών του σε ήχους. Οι ξαφνικές συναισθηματικές του εκρήξεις πάνω στη σκηνή, η παραστατικότητα, οι α-λα-Klaus Nomi ακροβατικοί βοκαλισμοί του, η αίσθηση πως δοκιμάζει συνεχώς τα όριά του αλλά και τα δικά σου, η χρήση στίχων σε τρεις γλώσσες (γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά) και ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας του με τους παρευρισκομένους –κάποια στιγμή στα μισά της συναυλίας έτεινε το μικρόφωνό του προς το κοινό για σχολιασμό της μέχρι εκείνης της στιγμής εμφάνισής τους!– είναι τα αισθητικά και επικοινωνιακά του εργαλεία. Ένα από αυτά και η εμφάνιση της Dorota Kleszcz στη δεύτερη κιθάρα, που, αν και ολιγόλεπτη, μονοπώλησε τα βλέμματα. Για να μην την αδικήσω όμως, η κιθαριστική της αρτιότητα και το ταμπεραμέντο της ηλέκτρισαν τη σκηνική συνύπαρξη με τους αδερφούς Demarthe, δημιουργώντας τις ηχητικές κορυφώσεις της βραδιάς.
Γνωρίζοντας την αγάπη του σχήματος για την ενσωμάτωση στοιχείων από άλλες παραστατικές τέχνες με στόχο τη δημιουργία μιας visual performance και διαβάζοντας σε συνέντευξη του Christophe περί Battle –μιας επί σκηνής μάχης ανάμεσά τους κι ένα είδος φιλμ με ψαράδες σε ώρα δουλειάς– απογοητεύθηκα αντικρίζοντας το σταθερό μαύρο της σκηνής, που συμβιβάστηκε σε λιτές χρωματικές εναλλαγές. Ίσως τελικά το άτσαλα τοποθετημένο άσπρο πανί αντί οθόνης να μην ήταν επαρκές για τα visual οράματα του Christophe, τα οποία τελικά αντιστάθμισαν πλήρως η επιβλητικά μίνιμαλ, σκοτεινή και διπολική φιγούρα του μα και στιγμές όπως η καφκική αναφορά του “Mercredi” και oι Joy Division αναλαμπές του “Decades”.
Δυόμισι ώρες νωρίτερα και για σαράντα λεπτά –τηρώντας πάντα και την πατροπαράδοτη ελληνική συναυλιακή καθυστέρηση της μίας ώρας– οι Στρασβουργιανοί Velvet Condom είχαν αναλάβει τον άχαρο ρόλο του εκπυρσοκροτητή διαθέσεων, ανοίγοντας τη βραδιά του Modern Mechanix II. Δεν προσπάθησαν και πολύ μιας και από την αρχή με/μας μαγνήτισε ο καθαρόαιμος minimal synth-wave ήχος τους. Ο Nico στη φωνή και στην κιθάρα –μα είναι εκπληκτική η ομοιότητά του με τον Robert Smith– και ο Oberst Panizza στα keyboards και στον προγραμματισμό, αποδείχθηκαν ένα άψογα δεμένο δίδυμο που καταφέρνει να μεταλλάσσει κιθαριστική shoegaze σε, όπως λένε και οι ίδιοι, βρώμικη ποπ. Με τη σύμπραξη των ψυχεδελικών neon αντανακλάσεων των προβολέων, του strobe light και των visuals που έμοιαζαν να κινούνται διαρκώς γύρω από τη μορφή της καθολικής Μαντόνας, synthpunk, cold wave και μεταμοντέρνοι 1980s ήχοι δημιούργησαν ένα ηχητικό σκηνικό άλλοτε θορυβώδες κι άλλοτε ρομποτικά υπνωτιστικό.
Άφησα για το τέλος την ελληνική συμμετοχή: τους Human Puppets, ή αλλιώς τον Νίκο Καπατζάκη και τον Στάθη Λεοντιάδη. Δεν τους γνωρίζω, αλλά διάβασα διθυραμβικές κριτικές για τη μέχρι τώρα πορεία τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν θα έπρεπε να τους αντιμετωπίσω ως μια καλτ-συλλεκτική εμφάνιση, ικανή να συγχωρήσει ό,τι τραγελαφικό συνέβαινε πάνω στη σκηνή του Second Skin: π.χ. το «συγγνώμη για τα μεγάλα κενά μεταξύ των κομματιών, αλλά πρέπει να κάνουμε κάποια ρυθμίσματα», τη χειρότερη προφορά Αγγλικών που έχω ακούσει στη ζωή μου, την επαναληπτικότητα των ρυθμών της drum machine καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, τους αναλογικούς ήχους των synthesizers που παρέπεμπαν σε σκυλάδικο και τη γενικότερη σκηνική τους παρουσία και αισθητική. Δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να τους δω έτσι, αν η συμμετοχή τους δεν εντασσόταν σε ένα πολλά υποσχόμενο φεστιβάλ.
* Πόσο ανταποκρίθηκε το τσουχτερό εισιτήριο στις προδιαγραφές του χώρου;
Έχω την αίσθηση πως ο ορισμός του DIY (Do It Yourself) περιορίστηκε στην προχειρότητα με την οποία στήθηκε το φεστιβάλ. Πώς αλλιώς να εξηγήσω την επεισοδιακή εμφάνιση μιας θηριώδους σκάλας εν μέσω του live για την αποκαθήλωση του ανεκδιήγητου σεντονιού-οθόνης; Τον ερασιτεχνισμό των φροντιστών στις εναλλαγές στη σκηνή ή την ενοχλητική προς τα αυτιά μας ανικανότητα των ηχοληπτών; Ελπίζω στο μέλλον οι πάντα καλοδεχούμενες προσκλήσεις σε ονόματα ανάλογα της αίγλης των Clair Obscur να τύχουν και ανάλογης χωροταξικής μεταχείρισης.
Και για τους λάτρεις των setlists, ακολουθεί αυτή των Clair Obscur:
1. Blume
2. The Last Encounter
3. Petite Fable
4. Mercredi
5. Decades
6. Es War
7. It’ ll Be Allright
8. Toundra
9. I Hope You’re Fine
10. GPO
11. Barake
12. Rain
13. Mon Ami Mon Frere
