Βράδυ Παρασκευής, μόλις μπήκε πλέον και από άποψη καιρού το φθινόπωρο, φυσάει και ψιχαλίζει... Τι καλύτερο, λοιπόν, από το ακουστικό σετ ενός project με ανάλογο όνομα και με τραγούδια που συναγωνίζονται σε σουρεαλισμό το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του τόπου και της εποχής; Κι όμως, αυτό το τελευταίο είχε βαλθεί να σαμποτάρει (μεταξύ άλλων και) το συγκεκριμένο live, παρά το πολύ φθηνό εισιτήριο. Τέχνη εν μέσω κρίσης θέλουμε, ιδού το τίμημα...
Για να μην τα πολυλογώ, τα ελάχιστα άτομα που καταφέραμε τελικά να παρευρεθούμε στη σπάνια συναυλία των Dirty Weather στο Second Skin πήγαμε κόντρα στη γενική απεργία συγκοινωνιών και ταξί επιστρατεύοντας όλα τα πιθανά μέσα –από φόρτωμα σε φίλους μέχρι... πόδια– για να καταφέρουμε να φτάσουμε, και φυσικά δεν το μετανιώσαμε λεπτό. Εισπράξαμε συνεπώς και τις ανάλογες ευχαριστίες από το δίδυμο Lucas Lanthier και Frank Vollmann, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν από την παράξενη αυτή πρώτη επίσκεψή τους στη χώρα, αντιθέτως το διασκέδασαν όσο μπορούσαν. Το σετ, λοιπόν, απέκτησε τελείως παρεΐστικη ατμόσφαιρα για λίγους και αφοσιωμένους, πράγμα που ταιριάζει κιόλας στον χαρακτήρα αυτού του project, εφόσον περιλαμβάνει άμεση επαφή με τους θεατές και κωμικούς διαλόγους.
Ως Dirty Weather, δυο κύριοι αν μη τι άλλο ασυνήθιστοι παραμερίζουν τις dark περσόνες τους, μέσα από τις οποίες τους γνωρίσαμε, φορούν επίσημο κοστούμι και ενώνουν τις –ομολογουμένως άψογες– φωνές τους και τις μελωδίες της κιθάρας τους. Σκοπός τους να αφηγηθούν ιστορίες... καθημερινής τρέλας μέσα από μια επιλογή τραγουδιών από τα προσωπικά συγκροτήματα του καθενός. Μας παρουσίασαν, δηλαδή, ακουστικές εκτελέσεις τραγουδιών από τους Deadfly Ensemble (ενδεικτικά: “Dirty Weather”, “Bruise Animals”, καθώς κι ένα καινούργιο, το οποίο θα βρίσκεται στο τρίτο άλμπουμ), τους Cinema Strange (“Ere The Flowers Unfold”) και τους Frank The Baptist (“Call The Tune”). Ενδιάμεσα, διανθίζουν το live με διαλόγους σε στυλ stand-up comedy, άλλοτε προσχεδιασμένους και άλλοτε αυθόρμητους, οι οποίοι συνοδεύουν διάφορες συμβολικές πράξεις –για παράδειγμα το δέσιμο μιας φίλης τους, η οποία δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια της, σε μια καρέκλα ή το ανακάτεμα μιας τράπουλας. Κι εκτός του ότι λειτουργούν πολύ καλά ως δίδυμο, δείχνουν και ότι τους βγαίνει φυσικό και περνούν καλά και οι ίδιοι, όντας άλλωστε καλοί φίλοι.
Καθώς το σετ πλησίαζε τη μία ώρα, ακούσαμε επίσης μια διασκευή του παραδοσιακού ναυτικού σκοπού με τίτλο “Spanish Ladies”, το οποίο φύλαξαν για το τέλος, σαν ένα είδος encore (για την ακρίβεια δεν κατέβηκαν από τη σκηνή παρά για 10 δευτερόλεπτα και ξανανέβηκαν γελώντας). Σίγουρα θα θέλαμε κι άλλο, μα οι δυο τους είπαν πως τους καλούσε το ποτό... Να τους ευχηθούμε πάντως καλύτερη τύχη στην υπόλοιπη περιοδεία, ελπίζοντας να μην τους κάναμε «κακό ποδαρικό» σαν πρώτος σταθμός...
Αντικειμενικά highlights: Η ανδρόγυνη φωνή του Lanthier από τη μία, η περήφανη φωνή του Vollmann από την άλλη, καθώς και η ηχώ τους, που προκαλούσε ανατριχίλες.
Εντελώς υποκειμενικά highlights: Η εμμονή του Vollmann με το ουίσκι, το παρανοϊκό χαμόγελο και τα «μαφιόζικα» παπούτσια του Lanthier, ο οποίος αποχωρίζεται για τους Dirty Weather τα... τακούνια με τα οποία μας έχει συνηθίσει ως frontman των Cinema Strange. Επίσης ο διάκοσμος της σκηνής, που, σε συνδυασμό με το ντύσιμο των δυο τους, μου έφερε αμυδρά στο μυαλό ιστορίες τρόμου του M.R. James.
