Ο πόλεμος των κόσμων στο Bios αλλά και στην post-Dirty Beaches (σύντομη μέχρι στιγμής) περίοδο!
Το πρώτο δικαιολογείται από τη μεγάλη ουρά παύλα λαοσύναξη εκτός του χώρου που στεγάζεται στον αριθμό 84 της οδού Πειραιώς. Πολύς κόσμος, άτομα χωρίς εισιτήρια, μια εταιρεία παραγωγής η οποία δεν περίμενε τέτοια προσέλευση (κρίνοντας τόσο από το αποτέλεσμα αλλά και από τη δήλωση της ίδιας στα διαδικτυακά βοσκοτόπια) και γενικά ταλαιπωρία μέχρι να μπεις μέσα. Αρκετοί που βρέθηκαν εκεί τη συγκεκριμένη βραδιά είχαν και από ένα άτομο στην παρέα τους το οποίο είχε έρθει χωρίς εισιτήριο και αγωνιούσαν έτσι εάν θα μπει ολόκληρο το παρεάκι εντός των πυλών (του γράφοντα συμπεριλαμβανομένου).
Από την άλλη, υπάρχει και η μετά το live περίοδος. Για την οποία κάποιοι από όσους πήγαν στις «βρωμοπαραλίες» πετούσαν διθυράμβους για αυτό που είχαν παρακολουθήσει μερικές ώρες πριν, ενώ κάποιοι πιο ψαγμένοι και ειδικοί διαφωνούσαν έντονα, μιλώντας για μια συναυλία κατά την άποψή τους κακή. Όπως (σχεδόν) πάντα, όμως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Και επειδή (πάλι όπως πάντα) θα βρεθούν άτομα να θιχτούν από την άποψή μου, ας τους προλάβω δηλώνοντας ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του, όπως κι αυτός που βρίσκεται απέναντι μπορεί να την αμφισβητεί. Και ο εαυτός μου καθόλου δεν εξαιρείται από το παραπάνω ρητό.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Το σόου θα λάμβανε χώρα στον εσωτερικό χώρο του Bios και όσοι έχουν παρακολουθήσει ξανά συναυλία/DJ σετ εκεί γνωρίζουν ήδη την αφόρητη ζέστη και την έλλειψη καλού εξαερισμού όταν μαζεύεται πολύς κόσμος. Το ίδιο συνέβη και το βράδυ της Τρίτης. Σε αυτό πολύ σωστά γκρινιάζουν όσοι γκρινιάζουν –όπως άλλωστε και για τον συνωστισμό στην είσοδο πριν τη συναυλία.
Εκεί που δεν δικαιολογείται η γκρίνια είναι στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως: η συναυλία του Dirty Beaches δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Ίσα-ίσα, ήταν μια απλά καλή συναυλία. Όσοι περιμένανε κάτι περισσότερο, απλά πίστεψαν στο hype, το οποίο, όπως φάνηκε από τον κόσμο που μαζεύτηκε στο Bios, ήταν αρκετό. Το live δεν ήταν κάτι εξαιρετικό, δεν θα αφήσει εποχή –ούτε καν σημάδια στη μνήμη των παρευρισκόμενων σε μερικά χρόνια από τώρα– αλλά επίσης δεν ήταν και κάτι το απαράδεκτο ή κατακριτέο, όπως ισχυρίζεται η απέναντι πλευρά. Συμπαθή και ενδιαφέρουσα μουσική παίζει ο Dirty Beaches, τόσο στον δίσκο του όσο και στα live του, αν ό,τι παρακολουθήσαμε αποτελεί παράδειγμα για τη συνολική του ύπαρξη επί σκηνής. Το ότι κάποιοι τείνουν να τον υπερυψώνουν και κάποιοι άλλοι να τον κατακεραυνώνουν δεν βαραίνει τον ίδιο.
Όσο για εκείνα που παρακολουθήσαμε επί σκηνής, ήταν πάνω-κάτω αυτά που περιμέναμε με βάση τον ήχο του Badlands: δηλαδή διεστραμμένες, κινηματογραφικού ύφους μελωδίες, μπλεγμένες με το πνεύμα διαφόρων indie rock συγκροτημάτων των 1980s. Με την κιθάρα σε πρώτο ρόλο και με το σαξόφωνο του δεύτερου συν-performer (και μοναδικού συνεπιβάτη στο σανίδι) να ακολουθεί από κοντά, + τα προηχογραφημένα χασιματικά ηχητικά και τις ντραμιστικές λούπες, οι Dirty Beaches εμφανίστηκαν έτοιμοι για μια αρκετά καλή ζωντανή παρουσίαση του υλικού τους. Στην αρχή τουλάχιστον, όταν και τα πιο δυνατά τους κομμάτια εμφανίστηκαν αλλά κι όταν ο Alex Zhang Hungtai ήταν ορεξάτος, δυναμικός και μας πέταγε και μερικές κραυγές και ουρλιαχτά ως ένδειξη εκτόνωσης.
Όσο περνούσε η ώρα ωστόσο οι εντάσεις πέφτανε όλο και περισσότερο με αποκορύφωμα τα δύο encore, στα οποία, αντί να επιστρέφει με πιο ανεβαστικά ακούσματα, ο Ταϊβανο-καναδός μας έφερνε όλο και πιο χαμηλότονες συνθέσεις. Κι αυτό –εκτός του ότι είναι λάθος για μια συναυλιακή εμφάνιση– δεν μπορούσε εμφανώς να λειτουργήσει απέναντι σε ένα μέρος του συγκεκριμένου κοινού, το οποίο είχε αναλύσει όλα τα νέα της εβδομάδας του κατά τη διάρκεια του live... Ως γνωστόν, η ατμοσφαιρικότητα δεν λειτουργεί καλά παρέα με τη βαβούρα. Το χειροκρότημα και τις επευφημίες του πάντως τα μάζεψε σε αρκετά σημεία ο Dirty Beaches, οπότε τουλάχιστον ένα κομμάτι του κοινού δεν ενοχλήθηκε από τη χάβρα που παρατηρήθηκε στον χώρο.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ντόρο και το hype κάπου χάθηκε η support εμφάνιση των A Victim Of Society, οι οποίοι ωστόσο πρέπει να αναφερθούν, καθώς και η μουσική τους αξίζει (φανταστείτε έναν Dirty Beaches που έχει ακούσει πολύ Jesus & Mary Chain, Suicide και Fall και περισσότερο γουστάρει να γκαζώνει παρά να πρωταγωνιστεί σε ταινίες του Ταραντίνο) αλλά και η ζωντανή εκδοχή αυτής. Ζεστάνανε πολύ καλά τον χώρο και –για να είμαι ειλικρινής– θεώρησα το δικό τους κομμάτι το πιο ενδιαφέρον της βραδιάς.
