Το πιστοποίησαν ξανά οι Thievery Corporation: έχουν πολύ κοινό στην Ελλάδα, το οποίο δεν φαίνεται να τους χορταίνει, παρά τις συχνές επισκέψεις τους από τα μέρη μας. Από μια κατάμεστη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη, ο Στέργιος Κοράνας μας μεταφέρει μια πετυχημένη συναυλία, που ικανοποίησε τόσο τον ίδιο όσο και το κοινό. Από τον ασφυκτικά γεμάτο Λυκαβηττό, πάλι, ο Τάσος Μαγιόπουλος κάνει λόγο για μια εξίσου ενεργητική συναυλία, η οποία εισέπραξε θερμό χειροκρότημα, μα και για άνευ προηγουμένου ταλαιπωρία κατά την είσοδο κυρίως του κόσμου στο θέατρο...
Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη, 13/7
του Στέργιου Κοράνα
To βράδυ της περασμένης Τετάρτης μας βρήκε για μία ακόμα φορά στη Μονή Λαζαριστών στη Σταυρούπολη, αυτήν τη φορά για την ίσως πιο αναμενόμενη συναυλία του καλοκαιριού για τη Θεσσαλονίκη (μιας και ακύρωσαν τελικά οι Duran Duran). Όλως περιέργως, δεν είχε τύχει να ξαναδώ τους Thievery Corporation, παρόλο που έχω σχεδόν όλα τους τα άλμπουμ και παρά τα τόσα περάσματά τους από Ελλάδα.
Οι πρωταγωνιστές της βραδιάς βγήκαν σχετικά νωρίς, κάπου στις 21.40 –δεν είχαν βέβαια και κάποιο support. Φάνηκε δε από την αρχή ότι θα βλέπαμε ένα live γεμάτο ενέργεια, δεν χωρούσε αμφιβολία περί αυτού. Όσον αφορά βέβαια στο σετ, θα μπορούσε πιστεύω να είναι λίγο πιο ισορροπημένο: ήταν φανερή μια κάποια προτίμηση στα πιο dub/reggae κομμάτια τους. Όχι ότι μας χάλασε κάτι τέτοιο, από την άλλη. Το ευχαριστηθήκαμε και με το παραπάνω. Οι Thievery έδιναν γενικώς μια αίσθηση αμεσότητας στον κόσμο, δεν ήταν απόμακροι ή υπερόπτες (παρά το βεληνεκές της επιτυχίας τους). Μάλιστα προς το τέλος, ανέβασαν και κόσμο να χορέψει επί σκηνής, ενώ έπαιξαν επίσης αρκετή ώρα, αφού –μαζί με τα δύο encores– μετρήσαμε δύο ώρες γεμάτες. Και η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκαν και λίγες, μιας και απόλαυσα την κάθε στιγμή της συναυλίας. Αν δεν είχα δει το ρολόι μου, δεν θα πίστευα ότι είχε πάει 23.40 όταν τελικά μας είπαν καληνύχτα.
Δυστυχώς, ο συνεχιζόμενος καύσωνας μας ταλαιπώρησε πάρα πολύ την Τετάρτη το βράδυ … Ο κόσμος, ωστόσο, περισσότερος από κάθε άλλη φορά. Νόμισα ότι γινόταν πανικός στους Buena Vista Social Club την προπερασμένη εβδομάδα, αλλά στους Thievery Corporation είχαν μαζευτεί ακόμα περισσότεροι! Φυσικά, ούτε κατά διάνοια δεν μπαίναμε στα ενδότερα του πλήθους (πλην της Μυρσίνης, που ήταν με τους φωτογράφους). Και μιλάμε για κοινό αφιερωμένο ψυχή τε και σώματι στη συναυλία. Όλοι, από τις πρώτες μέχρι τις τελευταίες σειρές, κουνιόνταν σαν παλαβοί. Πραγματικά το χάρηκα πολύ, μια και συνήθως σε τόσο μεγάλα πλήθη βρίσκω αφορμές γκρίνιας.
Η διοργάνωση αποδείχτηκε πολύ πετυχημένη, χωρίς παρατράγουδα ή κάτι να μας ξενίσει. Για το αν γίναμε λίγο «βραστοί» λόγω της ζέστης δεν μπορούσε να κάνει κάτι –άλλωστε άξιζε και με το παραπάνω η βραδιά. Θα ήθελα να τους δω και άλλη μια φορά τους Thievery, αν και απ’ ό,τι έμαθα, ακολουθούν πάνω-κάτω ένα σταθερό μοτίβο στις συναυλίες τους. Ακόμα κι έτσι, μια δεύτερη (για μένα) θέαση επιβάλλεται.
Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα, 14/7
του Τάσου Μαγιόπουλου
Οι Thievery Corporation έχουν κοινό στη χώρα μας. Πολύ κοινό. Το είχα αντιληφθεί και πέρυσι στον Βύρωνα, το αντιλήφθηκα και φέτος στον Λυκαβηττό. Κι αν πέρυσι στο Βύρωνα ταλαιπωρήθηκα σε κάποια φυσιολογικά επίπεδα μέχρι να μπω (όπως και όλοι οι υπόλοιποι που τραβήχτηκαν μέχρι εκεί), στο φετινό live θα μπορούσα να μιλήσω για μια συνεχιζόμενη κατάσταση η οποία δεν σταμάτησε ούτε καν όταν το συγκρότημα κατέβηκε από τη σκηνή.
Έχουμε και λέμε. Σίγουρα φταίει και ο κόσμος, που πάει πάντα την τελευταία στιγμή στον χώρο της συναυλίας –πρώτος και καλύτερος εγώ, για να μην κρυβόμαστε. Αλλά το να βλέπεις συγκεντρωμένους να περιμένουν να μπουν στο θέατρο ενώ έχει ήδη ξεκινήσει να παίζει το συγκρότημα, σίγουρα κάπου βαραίνει και τη διοργάνωση. Δεν μπορείς να μην το σκεφτείς, όταν αντιμετωπίζεις μια ατέλειωτη ουρά και στον χώρο των προσκλήσεων. Όταν μάλιστα η είσοδος με τα εισιτήρια και το τραπεζάκι των προσκλήσεων είναι τοποθετημένα τόσο κοντά μεταξύ τους –σε σημείο που να μη ξέρεις που αρχίζει και που τελειώνει τι– τότε αρχίζουν οι μαντεψιές. Κι αυτό είναι νομίζω κάτι που ο θεατής δεν θα έπρεπε να κάνει την ώρα που προσπαθεί να μπει για να παρακολουθήσει ένα θέαμα για το οποίο έχει πληρώσει.
Ίσως πάλι και να φταίει ο χώρος του Λυκαβηττού, αυτός καθ’ αυτός. Βλέπετε, η μικρή του είσοδος, η οποία βγάζει πολύ κοντά στις μπροστινές θέσεις της αρένας, δημιουργεί μια στενωπό όπου φρακάρουν τα πάντα. Το έχουμε δει και παλιότερα, δεν λέω. Την Πέμπτη όμως ήταν η χειρότερη φορά που έχω βιώσει, προσωπικά τουλάχιστον. Συναντώ μια γνωστή μου στην είσοδο, μόνη της. Τη ρωτάω τι συνέβη και μου απαντάει πως «έχασε τους άλλους δύο της παρέας». Κατάφερε και τους βρήκε τελικά μετά από μισή ώρα, ψιλοτυχαία από ότι μου είπε. Εμείς πάλι προσπαθήσαμε να προωθηθούμε στην αρένα. Τζίφος. Ο κόσμος είχε γεμίσει τόσο ασφυκτικά το θέατρο, ώστε δεν προχώραγε τίποτα από κάποιο σημείο και μετά (πριν ακόμα πατήσουμε πόδι στην αρένα). Όμως μετά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν προχωρούσε τίποτα και προς τα πίσω, μετά και τον καινούργιο κόσμο που έμπαινε. Φρακαρισμένοι λοιπόν εκεί, σπρωχτήκαμε, στριμωχθήκαμε, δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα από τη σκηνή και φάγαμε και μερικές μπύρες πάνω μας από διάφορους οι οποίοι προσπαθούσαν να φτάσουν στις παρέες τους μετά τη βόλτα από το μπαρ.
Τελικά αποφασίζουμε να ανέβουμε στις σκάλες που οδηγούν στις κερκίδες. Κάτι προχωρούσε από ’κει. Βρήκαμε έναν μικρό ελεύθερο χώρο και σταθμεύσαμε. Όχι πως το στριμωξίδι και το σπρωξίδι σταμάτησε αλλά τουλάχιστον βλέπαμε τη μπάντα –έστω κι αν με το ένα χέρι κρατιόμασταν από το κάγκελο για να μην γίνουμε νέες Σουλιώτισσες. Μετά λοιπόν από όλα αυτά τα όμορφα καταφέραμε και ακούσαμε μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες των Thievery Corporation όπως το “Lebanese Blonde” που εμφανίστηκε νωρίς-νωρίς (σε μια ψιλο-υποτονική πάντως version), “Assault On Babylon”, “Amerimacka”, “The Richest Man In Babylon”, “Shadows Of Ourselves”, το “Vampires” που –και λόγω του αντι-ΔΝΤ μηνύματός του– έφερε έκσταση στο κοινό και το απόλυτο συναυλιακό τους κομμάτι “Warning Shots”, που, όπως αποδείχτηκε και από τις έντονες αντιδράσεις του κοινού, αποτελεί το highlight των συναυλιών τους. Ακούστηκαν και αρκετά καινούργια τους άσματα από το φετινό δίσκο Culture Of Fear, τα οποία λειτούργησαν μεν ζωντανά ήταν όμως εμφανές ότι ο κόσμος τα προσπερνούσε ελαφρώς, περιμένοντας αυτά που ήδη γνώριζε.
12μελής η παρουσία των Thievery Corporation επί σκηνής με δυο τραγουδίστριες, τρεις τραγουδιστές και πολύ κόσμο στα όργανα. Από τους δυο πάντως που απαρτίζουν τον πυρήνα του γκρουπ μόνο ο Rob Garza έκανε το ταξίδι: τον λόγο της απουσίας του Eric Hilton δεν τον μάθαμε ποτέ. Στο τελικό αποτέλεσμα, πάντως, λίγη διαφορά έκανε αν εξαιρέσουμε ότι έριξε όλο το βάρος της «καθοδήγησης» του οχήματος στον κύριο Garza.
Σχεδόν δύο ώρες καθίσανε επί σκηνής, αν δε κάνω λάθος, οι Thievery Corporation και, όπως και πέρυσι, εισπράξανε θερμό χειροκρότημα και ενθουσιασμό. Μετά όμως υπήρχε ένα άλλο θέμα: η απόδραση, όχι από το Αλκατράζ, αλλά από το θέατρο Λυκαβηττού. Η είσοδος/έξοδος εξακολουθούσε να είναι στενή και είδαμε, όπως πάντα άλλωστε, τον κόσμο να κολλάει. Ευτυχώς οι διοργανωτές ανοίξανε και την πίσω είσοδο, προσφέροντας μια ανακούφιση. Για όσους είχαν ανεβάσει αυτοκίνητο αλλά και δίκυκλο μέχρι πάνω βέβαια η ταλαιπωρία συνεχίστηκε. Εμείς πάλι επιλέξαμε το τελεφερίκ. Όσο για τον Λυκαβηττό, αμφιβάλλω εάν θα με ξαναδεί σύντομα. Παρεκτός και αν είναι να δω reunion των Refused, At The Drive-In ή έστω κάτι παρεμφερές.
