Ραντεβού και πάλι στην Πλατεία Νερού, για άλλη μία συναυλιακή βραδιά, αυτήν τη φορά με τους 30 Seconds To Mars και με πολύ διαφορετικό κόσμο από εκείνον που συνήθως αντικρίζουμε σε καλοκαιρινές συναυλίες ενός κιθαριστικού σχήματος. Τουτέστιν, έξω από τον χώρο της συναυλίας το θέαμα θύμιζε μάζωξη σε κάποιο καλοκαιρινό mainstream club, με τις ηλικίες να παίζουν από τα 10 (καμία υπερβολή, σας διαβεβαιώ) έως τα 20 στην πλειοψηφία τους. Το γεγονός πως παρακολουθούσα ένα live με άτομα που λογικά θα έχουν γεννηθεί στα... ’00s σίγουρα με έκανε να αισθανθώ λίγο περίεργα. Είναι όμως κάτι που περιμένεις όταν πας να δεις μια τέτοια μπάντα, το κοινό της οποίας «παίζει» κυρίως σε προεφηβικές ηλικίες.
Support σχήμα οι Marsheaux, τις οποίες είχα όλη την καλή διάθεση να παρακολουθήσω πλην μια τεράστια ουρά στην περιοχή με τις προσκλήσεις δεν μου το επέτρεψε... Ακουστική επαφή είχα βέβαια και από έξω ακούγονταν ωραία. Δυστυχώς όμως δεν νοείται κριτική live χωρίς να υπάρχει και το οπτικό συμπλήρωμα. Πάντως, την ώρα που περίμενα υπομονετικά για να εισέλθω στο χώρο, μου την συμπληρώσανε ευχάριστα –έστω και μόνο ως ηχητικό χαλί.
Μετά τις Marsheuax ανεβήκανε στη σκηνή οι Playmen, οι οποίοι μπορεί φαινομενικά να μην αποτελούσαν κάτι ταιριαστό με μια συναυλία αλλά –κρίνοντας από το κοινό της συγκεκριμένης συναυλίας– μάλλον ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να προηγηθεί. Το σετ τους δεν διέφερε και πολύ από όσα κάνανε στις βραδιές που πλαισιώνανε στο Vila Mercedes, και μερικές ηλεκτρικές σφήνες (σε μπιτάτες διασκευές) όπως στο “Killing In The Name Of” ήχησαν μάλλον αναμενόμενες.
Όσο για τους «Τριαντάρηδες», αυτοί βγήκαν με μια δεκάλεπτη καθυστέρηση στη σκηνή, με το κοινό βέβαια να τους αποθεώνει. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς ήταν ο Jared Leto. Πραγματικός σόουμαν και πάνω από όλα ηθοποιός, ήξερε πως κατεύθυνε με την άκρη του δαχτύλου του όλα τα κοριτσάκια από κάτω –και το εκμεταλλευόταν στο έπακρο.
Αρχή με τα “A Beautiful Lie”, “Attack”, “Search & Destroy” και “This Is War”, με το κοινό να τραγουδάει όλους τους στίχους σε έκσταση. Πίσω μου μάλιστα καθόντουσαν δύο κορασίδες που είχαν-δεν είχαν πάει ακόμα στο Γυμνάσιο, ούρλιαζαν πάντως σε κάθε περίσταση και τραγουδάγανε (φάλτσα) τα πάντα. Ωραίες καταστάσεις! Αλλά είναι κάτι που και το περιμένεις και το αντιπαρέρχεσαι εύκολα. Κάπου εκεί βγήκανε και κάτι κόκκινα μεγάλα μπαλόνια, τα οποία πεταχτήκανε προς τον κόσμο για το εφέ της υπόθεσης –ήταν πράγματι μια ωραία νότα. Σε εκείνο το σημείο φαίνεται πως το συγκρότημα την είδε... ακουστικά, αφού έπαιξαν 5-6 τραγούδια (ανάμεσα σε αυτά τα “Hurricane” και “From Yesterday”) σε λιτές, χαμηλών τόνων εκδοχές. Ατυχής επιλογή κατ’ εμέ, καθώς μια τέτοια προσέγγιση «λήστεψε» από τις επιλογές αυτές τα ηλεκτρικά τους ξεσπάσματα συν το ότι το όλο θέμα τράβηξε παραπάνω από όσο έπρεπε, δημιουργώντας κοιλιά.
Όταν πάλι οι 30 Seconds To Mars το γυρίσανε σε πιο ηλεκτρικές καταστάσεις το κοινό πήρε και πάλι τα πάνω του –πόσω μάλλον όταν ο Jared Leto εμφανίστηκε με μια ελληνική σημαία ή, ακόμα καλύτερα, όταν βγήκε επί σκηνής χωρίς μπλούζα! Τις αντιδράσεις τις υποψιάζεστε... «Σάααακηηη» η κατάσταση και ειδικά όταν παίξανε επιτυχίες όπως το “The Kill” ή το “Closer To The Edge”. Κάποια δε από τα παλιότερα τραγούδια τους, π.χ. το “Capricorn”, δεν καταφέραμε να τα ακούσουμε και μετά από ένα ιντερλούδιο που περιελάμβανε τα riffs από κομμάτια συγκροτημάτων όπως οι Pantera(!) και οι Metallica καταλήξαμε στη φυσιολογική έκβαση της βραδιάς: δηλαδή το κλείσιμό της με το “Kings & Queens”, στο οποίο η μπάντα ανέβασε πάνω στη σκηνή για να το τραγουδήσει μαζί της όσο περισσότερο κόσμο μπορούσε από το κοινό. Ήταν η στιγμή για την οποία είχαν έρθει οι περισσότεροι και κατά τα φαινόμενα ικανοποίησε άπαντες τους παρευρισκομένους. Τέλος καλό, όλα καλά και φασαρία, τάξη και (μουσική) ασφάλεια.
Υ.Γ.: Τόσο ωραίο κόσμο σε συναυλία δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που συνάντησα, παρεμπιπτόντως...
