To Isle Οf Wight Festival γιόρταζε φέτος τα δέκα του χρόνια. Δέκα χρόνια βέβαια από την αναβίωσή του, μιας και οι ρίζες του τοποθετούνται πίσω στο 1968. Την τριετία 1968-1970 πέρασαν από εκεί ιστορικές μουσικές φυσιογνωμίες, όπως ο Bob Dylan (που το προτίμησε το ’69 αντί του Woodstock) οι Who, ο Jimi Hendrix, ο Miles Davis, οι Doors κ.α. Η προσέλευση του κόσμου το 1970 υπερέβη τις 600.000, γεγονός που οδήγησε το 1971 σε ψήφισμα νόμου που απαγόρευε εκδήλωση άνω των 5.000 ατόμων στο νησί χωρίς ειδική άδεια.
To πρώτο πράγμα που αντικρίζεις όταν κατεβαίνεις στο Newport, την πόλη που φιλοξενεί το φεστιβάλ, είναι παρέες Άγγλων να σέρνουν καροτσάκια από σούπερ μάρκετ γεμάτα με μπύρες και άλλα συναυλιακά πολεμοφόδια. H διάθεση φαίνεται εξαρχής χαλαρή και φεστιβαλική. Τόσο χαλαρή, ώστε ακόμα και η τεράστια ουρά για τα λεωφορεία προς τον χώρο του κάμπινγκ δεν στέκεται ικανή να πτοήσει τον κόσμο. Το περπάτημα από το κέντρο της πόλης έως την κεντρική πύλη είναι γύρω στα 15 λεπτά. Με την είσοδό σου βλέπεις να εκτείνεται ένας τεράστιος χώρος με γρασίδι, 3 stages και άφθονα μαγαζιά & μπαρ τριγύρω. Η όλη αισθητική παραπέμπει στη δεκαετία του 1960 και ιδίως στους χίπις του Summer of Love. Πολύ χαρακτηριστικό είναι και το στυλ των κοριτσιών: κοντά τζιν σορτς, μπότες και λουλούδια στα μαλλιά.
Επειδή, ως γνωστόν, δεν είναι όλοι ίσοι και όμοιοι, στην ανταπόκριση που ακολουθεί σε κάποιους καλλιτέχνες γίνεται μια απλή αναφορά, ενώ σε άλλους εκτενέστερη κριτική. Επίσης απουσιάζουν κάποια ονόματα, οι βασικοί πρωταγωνιστές όμως του τριημέρου είναι εδώ...
Μέρα 1η
Big Country
Οι 1980s παλαίμαχοι, αν και είχαν αρκετό κέφι, ήταν καταδικασμένοι –ως opening act– να μην μπορούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου, ο οποίος προτιμούσε να εξοικειωθεί με τον χώρο του φεστιβάλ.
Laura Steel
Διασκεδαστική 1980s electro pop αναβίωση. Η σέξι performer μαγνήτισε τα βλέμματα του κόσμου με την προκλητική της παρουσία.
We Are Scientists
Συμπαθής αμερικάνικη (με βρετανικό όμως ήχο) indie rock μπάντα, η οποία άρχισε να ζεσταίνει τον κόσμο χάρη στα γνωστότερα hits της “The Great Escape” και “Nobody Move, Nobody Get Hurt”.
Band Οf Horses
Αν και αταίριαστοι με το όλο (πάρτυ) κλίμα του φεστιβάλ, o alt-country ήχος τους δημιούργησε μια αρκετά ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα. H παρέα από το Σιάτλ έκλεισε με το εξαιρετικό “Funeral” κι απέδειξε ότι αποτελείται από σοβαρούς μουσικούς, που ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Courteeners
Μπάντα από το Μάντσεστερ, αρκετά δημοφιλής στο αγγλικό κοινό. Η μουσική τους δεν δρέπει δάφνες πρωτοτυπίας, ωστόσο δεν περνά κι απαρατήρητη. Άξια προσοχής τα “Not Nineteen Forever” και “You Overdid It Doll”.
Kaiser Chiefs
Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται σιγά-σιγά μπροστά, προκειμένου να απολαύσει μια από τις πιο feel-good brit pop μπάντες των τελευταίων χρόνων. Η πεντάδα από το Λιντς δεν φάνηκε να τους απογοητεύει. Ο Ricky Wilson, παρότι προδομένος από τη βραχνάδα της φωνής του, ήταν αρκετά δραστήριος κι επικοινωνιακός, προτρέποντας τον κόσμο σε ένα συνεχές sing-a-long των επιτυχιών τους. Καλύτερες στιγμές του set –ποια άλλα– τα “I Predict A Riot” και “Oh My God”. Γενικά το live ήταν καλό, έχω την εντύπωση πάντως ότι η εμφάνιση τους το 2007 στο γήπεδο baseball στη χώρα μας με είχε συγκινήσει περισσότερο.
Kings Of Leon
Μέχρι το ξεκίνημα των Kings Of Leon, ένιωθες ότι απλά περνάς καλά. Από τις πρώτες νότες, όμως, των μουσικών οργάνων του πολυσυζητημένου αυτού αμερικάνικου γκρουπ, καταλάβαινες ότι ο λόγος της παρουσίας τους στο φεστιβάλ ήταν πολύ πιο ουσιαστικός. Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Από το πολύ εντυπωσιακό light show μέχρι τον πεντακάθαρο ήχο και τη μουσική τους δεξιοτεχνία (την παράσταση έκλεψε το ανεπανάληπτο μπάσο), οι αδερφοί Followill απέδειξαν περίτρανα γιατί ορίστηκαν headliners της πρώτης βραδιάς. Το setlist χορταστικό, με τραγούδια από όλο το φάσμα της καριέρας τους, ξεκινώντας από το δεύτερο άλμπουμ Aha Shake Heartbreak μέχρι το πρόσφατο Come Around Sundown. Μεγαλύτερη συμμετοχή του κοινού στα “Sex On Fire” και “Use Somebody”, ενώ highlight η δήλωση του τραγουδιστή Caleb –με τη χαρακτηριστική προφορά του αμερικάνικου Νότου: «Κλείνω τα 30 και μόλις τώρα αρχίζω να το διασκεδάζω. Δεν ξέρω γιατί μου πήρε τόσο πολύ. Έχω κάνει πολλές δουλειές πριν από αυτό… Ήμουν και porn star –δεν δούλεψε».
Μέρα 2η
Hurts
Η καλύτερη νέα μπάντα για το 2011 κατά το ΝΜΕ και γνωστότερη στη χώρα μας για το –βγαλμένο από τη δεκαετία του 1980– hit “Wonderful Life”, ανέβηκε στην κυρίως σκηνή νωρίς το μεσημέρι. Κι επειδή, σύμφωνα με τον κιμπορντίστα Adam Anderson, η σκηνή θα ήταν πολύ άδεια μόνο με αυτόν και το έτερο μέλος, τον τραγουδιστή Theo Hutchcraft, είχαν μαζί τους μια τετραμελή ορχήστρα από βιολιά, έναν δεύτερο κιμπορντίστα, έναν κιθαρίστα κι έναν τενόρο! Πραγματικά πληθωρική παρουσία. Σε κάποια κομμάτια ο ήχος τους φάνηκε να έχει μεγαλύτερο εύρος πέρα από τα γνωστά synth pop μονοπάτια στα οποία κινούνται, ωστόσο ένα πιο σκοτεινό feeling νομίζω ότι θα τους ταίριαζε περισσότερο.
Cult
Πολύς κόσμος άρχισε να συρρέει στο Big Top Stage από νωρίς, ανυπομονώντας να θαυμάσει μία από τις πιο εκρηκτικές μπάντες των 1980s. Από τις πρώτες νότες του “Rain”, ένα κύμα αστείρευτης ροκ ενέργειας διαχύθηκε στον χώρο, δημιουργώντας κλίμα αναπόλησης του παρελθόντος. Ο Astbury –αν και με πολλά παραπανίσια κιλά– ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός, έπαιζε συνεχώς με το μικρόφωνο, κοπάναγε με μανία σε αρκετά κομμάτια το ντέφι του κι απέδειξε ότι δεν έχει χάσει τον αέρα του rock icon. Εξίσου εντυπωσιακός ο (αγέραστος) Billy Duffy, ο οποίος δεν σταμάτησε να γρατζουνά την κιθάρα με το απαιτούμενο ροκ σταριλίκι. Όσον αφορά στο κοινό, τα έδωσε όλα, μετατρέποντας τις πρώτες σειρές σε mosh-pit. Πραγματικά δεν μπορούσες να κάτσεις ήσυχος ούτε λεπτό. Αν οι Kings Of Leon είχαν κλέψει την παράσταση της πρώτης μέρας με τη μουσική τους μαεστρία, οι Cult σημάδεψαν τη δεύτερη με τη σαρωτική τους εμφάνιση. Αποκορύφωμα του live, το κλείσιμο με το αξεπέραστο “Wild Flower”.
Iggy Pop
Nude & Rude... Αυτές οι λέξεις χαρακτηρίζουν τον Iggy σε κάθε live εμφάνιση του. Γυμνόστηθος και ορμητικός σαν λυσσασμένο σκυλί, προκαλούσε συνεχώς το κοινό με άσεμνες χειρονομίες και το προέτρεπε να αφεθεί στο βρώμικο rock ‘n’ roll του. Πραγματικά, νομίζεις ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θα γεράσει ποτέ και θα παραμείνει για πάντα το άτακτο παιδί του ροκ. Εκεί που εξέπληξε τους πάντες ήταν όταν επέλεξε κάποιους V.I.P (sic) συμπεριλαμβανομένου του Dave Grohl (!) για να χορέψουν μπροστά στη σκηνή! Ο ίδιος φυσικά κατέβαινε συνεχώς στον κόσμο, κάνοντας δύσκολη τη ζωή ενός μέλους του crew, που φρόντιζε να μην μπλεχτεί το καλώδιο του μικροφώνου στα πόδια του. “No Fun”, “Raw Power”, “I Wanna Be Your Dog” και ο κόσμος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά “Iggy Iggy”, κάτι που δεν έκανε για άλλο καλλιτέχνη του φεστιβάλ.
Pulp
Μεγάλη στιγμή για το φετινό Isle Of Wight, μιας και αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση του γκρουπ σε αγγλικό έδαφος μετά την πρόσφατη επανένωσή τους. Είναι γνωστό ότι τραγούδια όπως το “Common People” και “Disco 2000” έχουν λατρευτεί από το ελληνικό κοινό, το οποίο θα έχει άλλωστε την ευκαιρία να τα απολαύσει από κοντά στις 20 Αυγούστου. Ο Jarvis, όπως αναμενόταν, ήταν αυτός που κέντρισε το ενδιαφέρον όλων. Με σοφιστικέ μουσάκι και γυαλιά, άρχισε να απαγγέλλει τους στίχους των κομματιών ως ένας νέος δανδής, αρνούμενος να παραδοθεί στις άχαρες επιταγές του σήμερα. Άλλοτε μοιράζοντας σταφύλια στο κοινό, άλλοτε χρησιμοποιώντας μια κόρνα, ήταν αυτός που, πρώτος απ’ όλους, το διασκέδαζε. Έχοντας απενοχοποιήσει κάθε είδους ταμπού και με τη χαρακτηριστική άνεση που τον διακρίνει, κάποιες στιγμές συμπεριφερόταν σαν ατίθασος έφηβος, λικνίζοντας την ψιλόλιγνη σιλουέτα του και σκαρφαλώνοντας στα ηχεία. Και όλα αυτά δίχως να χάσει την ευθύτητα και τον κυνισμό του. Όπως χαρακτηριστικά είπε ένας φίλος, η αμεσότητά του σε κάνει να νιώθεις ότι είναι ο κολλητός σου που ξαφνικά αποφασίζει να πάρει το μικρόφωνο και να τραγουδήσει αυθόρμητα σε κάποιο μπαρ.
Foo Fighters
Παρότι από τα πιο πολυναμενόμενα ονόματα του τριημέρου, οι Foo Fighters ποτέ δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα ώστε να θέλω να τους παρακολουθήσω live. Ίσως γιατί ποτέ δεν έβγαλαν τον λυρισμό αντίστοιχων συμπατριωτών τους όπως οι Pearl Jam, αλλά ούτε και τη δυναμική συγκροτημάτων τύπου Tool. Από το λίγο που είδα πάντως, η παρέα του Dave Grohl φάνηκε να έχει άφθονη ενέργεια και να ενθουσιάζει το αγγλικό κοινό, το οποίο φάνηκε να ξέρει καλά όλα τα τραγούδια τους.
Tom Jones
O Jones ήταν το τελευταίο όνομα που συμπεριλήφθηκε στο φετινό Isle Of Wight. Last but not least φυσικά, μιας και μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που ακόμα και στα 70 του διατηρεί μια τεράστια φωνή. Αναμφίβολα το live του αποτέλεσε το πιο μουσικοχορευτικό κομμάτι του φεστιβάλ, αφού κομμάτια όπως τα “You Can Leave Your Ηat On” και “Ιt’s Not Unusual” μετέτρεψαν τον χώρο του Big Top Stage σε ένα ξέφρενο πάρτυ.
The British Pink Floyd Tribute Band
Η λέξη tribute σίγουρα δεν είναι κάτι που σε προδιαθέτει θετικά σε ένα live. Όταν δε η αυθεντική μορφή που καλείται να αναπαραστήσει προέρχεται από τους μεγαλύτερους ίσως μουσικούς του πλανήτη, υπάρχει κίνδυνος να χαρακτηριστεί γραφική. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη πάντως στην περίπτωση της μπάντας που ίδρυσαν οι Chas Cole & Damian Darlington. Από τα άκρως θεαματικά visuals έως την αψεγάδιαστη απόδοση των κομματιών, οι χαρισματικοί αυτοί μουσικοί επέδειξαν τον δέοντα σεβασμό στους Floyd και χάρισαν στον κόσμο που τους παρακολούθησε ορισμένες μαγικές στιγμές. Άλλωστε, δεν είναι λίγο ν’ ακούς στην ίδια συναυλία κομμάτια-σταθμούς στη μουσική, όπως τα “Shine In You Crazy Diamond”, “Time”, “Money”, “Comfortably Numb” και “Another Brick in the Wall”. Ιδανικό κλείσιμο για το Σάββατο.
Μέρα 3η
Hadouken
Για να είμαι ειλικρινής, ο βασικός λόγος που έτυχε να βρίσκομαι στη σκηνή του Big Top την ώρα των Hadouken ήταν η σκεπή που προστάτευε από τη δυνατή βροχή της τρίτης μέρας. Το γεγονός αυτό, όμως, στάθηκε η αφορμή για να παρακολουθήσω ένα εντυπωσιακό κράμα ροκ, techno & hip-hop ήχων. Οι Αμερικάνοι, οι οποίοι φάνηκε να είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στις εφηβικές κυρίως ηλικίες, προσέφεραν ένα δυναμικό live, με κορυφαία στιγμή την προτροπή τους προς τον κόσμο ν’ ανοίξει στα δύο και να ενωθεί στη συνέχεια μέσω ενός σαρωτικού moshing! Ιδανική περιγραφή για τη μουσική τους: «Stereo MCs meet Limp Bizkit»!
Beady Eye
Το να δεις έστω κι έναν από τους δύο αδερφούς Gallagher είναι σίγουρα ενδιαφέρον. O μονίμως ιδιόρρυθμος Liam εμφανίστηκε λοιπόν στη σκηνή με ένα αδιάβροχο παλτό στα χρώματα της βρετανικής σημαίας, έχοντας το κλασικό σνομπ ύφος που τον διακρίνει. Τα τραγούδια των Beady Eye δεν είναι άσχημα, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με παλαιότερους ύμνους των Oasis. Υπήρχε μια 1960s αισθητική, γυναικεία φωνητικά και πιάνο, γενικώς όμως το live δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κάτι το ιδιαίτερο. Είναι εμφανές ότι από τους πρώην μουσικούς των Oasis λείπει η σπίθα του Noel.
Kasabian
Ένα πράγμα που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση σε όλη τη διάρκεια του τριημέρου είναι ότι, όταν στα διαλείμματα έπαιζε από τα μεγάφωνα το “Club Foot”, όλο το κοινό τραγουδούσε ρυθμικά το ρεφρέν. Αυτό έδειχνε το πόσο δημοφιλείς είναι οι Kasabian στο βρετανικό –και όχι μόνο– κοινό. Έχοντας αυτοχαρακτηριστεί ως «ο Marc Bolan κάνει crack με τους Doctor Who», έδειξαν πραγματικά ότι είναι από τα πιο hot ονόματα της σημερινής μουσικής σκηνής. Δυναμίτες όπως τα “Empire”, “LSF”, “Shoot The Runner” και “Underdog” ξεσήκωσαν για τα καλά τον κόσμο που –παρά τη δυνατή βροχή– δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να χορεύει. Παράλληλα, άναψαν τα πρώτα (και μοναδικά) καπνογόνα του τριημέρου. Όσο για τον frontman Tom Meighan, ήταν ιδιαίτερα κεφάτος και υπερκινητικός, ενώ ευχαρίστησε αρκετές φορές το μουσκεμένο πλήθος. Αποθέωση της βραδιάς το “Fire”, με τον κόσμο να τραγουδά για ώρα το «γηπεδικό» ρεφρέν του. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Kasabian έπαιξαν και κάποια τραγούδια από το επερχόμενο άλμπουμ τους, Velociraptor.
Συμπερασματικά, αν και δεν μπορεί να συγκριθεί σε μέγεθος με «τέρατα» όπως το Glastonbury ή το Reading, το Isle Of Wight αποτελεί μια πολύ καλή φεστιβαλική εμπειρία σε ένα όμορφο καταπράσινο νησί, συνδυάζοντας σύγχρονα με παλαιότερα ονόματα. Ίσως μάλιστα το μικρό του μέγεθος να βοηθά αυτούς που δεν θέλουν να διανύουν τεράστιες αποστάσεις από το ένα stage στο άλλο και να μην μπαίνουν σε πολλαπλά διλήμματα για το ποιους να παρακολουθήσουν (αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα διλήμματα εξαλείφονται, μιας και «αναγκαστικά» έχασα τους Manic Street Preachers, P.I.L. και την Joan Jett). To προτείνω λοιπόν ανεπιφύλακτα σε όλους τους συναυλιόφιλους κι ευελπιστώ να το παρακολουθήσω και του χρόνου.
