Η τρίτη μέρα του φετινού Rockwave ήταν από τις πιο πολυαναμενόμενες για το εγχώριο μουσικόφιλο κοινό, καθώς το line-up υποσχόταν έκλυση ατόφιας ενέργειας από βετεράνους με πλούσια και αξιόλογη δισκογραφία, οι οποίοι κατά γενική ομολογία το έχουν ακόμα επί σκηνής. Αν και Κυριακή, τα πράγματα ήρθαν έτσι για τους ανταποκριτές μας που δεν μπόρεσαν να προλάβουν τις εμφανίσεις των 63High (11.15) και Dept. (12.15). Ωστόσο Νίκος Σβέρκος και Παναγιώτης Φουρκιώτης παρακολούθησαν όλο το υπόλοιπο του φεστιβάλ, δίνοντας τα εύσημα στη σαρωτική εμφάνιση των Prodigy, κι από εκεί και πέρα στους Flogging Molly, στους Gogol Bordello και στους Monster Magnet...
Viza
Η αμερικάνικη μπάντα με την πολυεθνική προέλευση και το back-up του Serj Tankian είναι το ιδανικό εργαλείο για την προσέγγιση του Έλληνα ροκά ακροατή. Ο τραγουδιστής τους να μιλάει και ελληνικά, το ούτι να δένει το οπτικό νήμα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, η ρυθμολογία να θυμίζει ανέμπνευστα τέκνα των System Of A Down και το κάλεσμα σε χοροπηδηχτά να γίνεται με καθαρά αμερικάνικο τρόπο. Αν ο πήχης τεθεί χαμηλά, δηλαδή στο ύψος του μικρού support, τότε οι πολυμελείς Viza τα πήγαν περίφημα μέσα στο λιοπύρι και στη ζέστη του καλοκαιρινού μεσημεριού της Κυριακής. Αν πάλι εμμονικά ψάχνεις για το επαρκώς καινοτόμο σε οτιδήποτε κυκλοφορεί εκεί έξω, τότε θα καταλάβεις ότι τα παιδιά κατέχουν με μαεστρία τη μαγική συνταγή του ηχητικά τσαχπίνικου, αλλά δεν έχουν τις δυνατές συνθέσεις για να απογειώσουν το όχημα. Δεν δυσαρέστησαν κανέναν πάντως από τους λίγους που είχαν αρχίσει να φτάνουν στον χώρο του φεστιβάλ μετά τις 14.00 το μεσημέρι.
Νίκος Σβέρκος
Marky Ramone’s Blitzkrieg
Σε μια συνέντευξή του, ο Marky Ramone έλεγε ότι την εποχή που έπαιζε με τους Ramones υπήρχε άθλιο κλίμα επειδή ο Joey τα έπινε και ήταν Δημοκρατικός, ο Johnny γούσταρε τα λεφτά και τα όπλα (ως Ρεπουμπλικάνος), ενώ ο Dee Dee ήταν χαμένος στις ψυχοτρόπες ουσίες. Κι όμως, δείτε ένα από τα βίντεο συναυλιών τους τα οποία κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Οι τύποι έβγαζαν στραβίλα με ανυπόφορη ενέργεια και όλο αυτό τους έκανε μαγικούς. Γιατί τρώω τόσο χώρο για την παραπάνω διαπίστωση; Γιατί αυτό που είδαμε στο Rockwave ήταν ο Marky Ramone με τρεις νεανίες βουτηγμένους στο αστείο attitude του κατοπινού αμερικάνικου punk rock να εκτελούν τραγούδια των Ramones σε πανηγυρικό κλίμα. Ωραία πέρασε ο κόσμος, τραγούδησε και χάρηκε με τους ύμνους που ακούστηκαν. Στην ουσία ήταν όμως μια άτσαλη επανάληψη και τίποτε παραπάνω. Ενδεικτική εικόνα: ο τραγουδιστής προσπαθούσε να μιμηθεί φωνητικά τον Joey και κατέληγε να μοιάζει με μίμο που χοροπηδάει σαν κατσαπάνκης... Καλή η ιστορία της μουσικής, όταν την ακροάζεσαι και τη σέβεσαι. Όχι όταν τη γελοιοποιείς.
Νίκος Σβέρκος
Therapy?
Είτε σου αρέσουν είτε όχι οι Ιρλανδοί, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι παίζουν με ψυχή. Το κοινό που συνέρευσε στη δεύτερη σκηνή έμεινε εκεί για να ακούσει το τραχύ ροκ τους σε παράξενα υπερμεγέθη ένταση και έσπρωξε τους Therapy? όπως ακριβώς έπρεπε. Όλος ο κόσμος παρασυρόταν σε διάφορους τόνους από την τριάδα και όχι μόνο οι οπαδοί, των οποίων ο αριθμός ήταν σχετικά μικρός. Όλα εξηγούνται βέβαια αν ακούσεις τα τραγούδια τους, που βασανίζονται από τη μετριότητα και την έλλειψη βασικών heavy συστατικών. Έτσι, οι Therapy? καταλήγουν να είναι μια μπάντα η οποία παίζει δυναμικά και, όταν οι μη έχοντες ιδιαίτερη σχέση μαζί τους ρωτούν για σχετικές πληροφορίες, εντυπωσιάζονται από το γεγονός ότι η τριάδα έχει μπει στην τρίτη δεκαετία ζωής. Τη διασκευή στο “Isolation” των Joy Division προσωπικά τη θεωρώ και συναυλιακά απαράδεκτη, αλλά ο κόσμος διαφώνησε. Πάλι καλά που παίξανε νωρίς το “Stories” και που ήρθαν εφηβικές μνήμες με το “Nowhere”.
Νίκος Σβέρκος
Monster Magnet
Τι έχει πάθει αυτό το παλικάρι, ο Dave Wyndorf, τι ληγμένα τον κερνάνε; Κι ενώ έχουμε λειώσει απ’ τη ζέστη, δεν φυσάει καθόλου, είναι πεντέμισι η ώρα με έναν ήλιο αδυσώπητο, εκείνος βρίσκεται στην κυρίως σκηνή του Terra Vibe με δερμάτινο(!) σακάκι; Ό,τι και να πεις είναι λίγο για το άτομο που ολομόναχος σήκωνε –και συνεχίζει να σηκώνει– το βάρος της κληρονομιάς του Rock (με κεφαλαία παρακαλώ) στους ώμους του. Απόδειξη, ο ψυχεδελικός hard rock καταιγισμός με τον οποίο μας υποδέχθηκαν οι Monster Magnet καθώς τρέχαμε να προλάβουμε μετά το σφυροκόπημα των Therapy?. Βρέθηκα στις παρυφές του ικαριώτικου mosh pit που επικράτησε σε όλες τις εμφανίσεις της τρίτης μέρας και –εκτός κι αν χάζεψα από την κεφαλιά που έφαγα από έναν τρελαμένο χορευτή– νομίζω ότι ξεκίνησαν με το “Spine Of God”. Παίζοντας τραγούδια απ’ όλη την πορεία τους, ξεμπέρδεψαν με το περσινό άλμπουμ (Mastermind) με τα “Hallucination Bomb” και “Dig That Hole” και μας φίλεψε τα “The Right Stuff” (Monolithic Baby), “Look To Your Orb For The Warning” (Superjudge), “Negasonic Teenage Warhead” (Dopes Τo Infinity), για να μας αποτελειώσουν έπειτα με τα “Tractor”, “Crop Circle” και “Powertrip”, όπου όλοι συμμετείχαν στο καλύτερο ροκ ρεφρέν που έχει γραφτεί ποτέ: «I’m never gonna work another day in my life...». Και για πρώτη φορά εδώ και καιρό, αυτή η γενιά το εννοεί. Μας αποχαιρέτησαν με το “Space Lord”, ενώ σύσσωμο το κοινό τραγουδούσε «Space Lord, Motherfucker!!!», σημειώνοντας μία από τις δυναμικότερες παρουσίες της ημέρας. Πάντως το ρημάδι το δερμάτινο μας τρέλανε...
Παναγιώτης Φουρκιώτης
Kyuss Lives!
Οι θερμοκρασίες στην έρημο της Καλιφόρνια, όπου ξεκίνησαν την καριέρα τους οι Kyuss, δεν πρέπει να διέφεραν πολύ από της Μαλακάσας –αλλιώς δεν εξηγείται η άνεσή τους επί σκηνής και η φανερή αδιαφορία τους για τη ζέστη. Οι Bjork, Garcia και Oliveri με τον Bruno Feveri στην κιθάρα είναι το ίδιο κτήνος που μας έδωσε τρία άλμπουμ για να τους θυμόμαστε πριν διαλύσουν, αλλά νάτοι πάλι μπροστά μας. Έχοντας αφήσει πίσω τους τον Josh Homme, παίζουν –ως Kyuss Lives!– αυτό ακριβώς που γουστάρουν κι’ εμείς μαζί τους απολαύσαμε τα “Gardenia”, “Thumb”, “Freedom Run”, “Supa Scoopa Αnd Mighty Scoop”, “Odyssey”, και “100°”, ανάμεσα στα άλλα. Απλά πρέπει να αναφέρουμε ότι, παρά τον επαγγελματισμό τους και το άψογο παίξιμό τους, ήταν ίσως το μοναδικό συγκρότημα της Κυριακής (μαζί βέβαια με τους Prodigy μας κάνουν δύο) που είτε έπαιζαν στη Γκουανταλαχάρα (πάλι έρημο αναφέρω, ναι έσκασα ρε παιδί μου!), είτε στην Άνω Αγόριανη το ίδιο ακριβώς σετ θα έπαιζαν, τα ίδια γεια σας κι ευχαριστούμε θα έλεγαν. Όλοι όσοι βρεθήκαμε πάντως στη Μαλακάσα την καταβρήκαμε και κάποιες στιγμές δεξιά κι’ αριστερά έβλεπες μόνο κεφάλια να ανεβοκατεβαίνουν σε ένα αργό και σταθερό headbanging. Ίσως να φταίω εγώ, που περίμενα να ενθουσιαστώ με αυτό το κάτι παραπάνω το οποίο συνήθως περιμένουμε από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα.
Παναγιώτης Φουρκιώτης
Flogging Molly
Τι έλειπε από το Rockwave παρά ένα βαρβάτο ιρλανδέζικο πανηγύρι! Με το που τέλειωσαν οι Kyuss άδειασε ο κόσμος μπροστά από τη μεγάλη σκηνή, μεταφέρθηκε στη μικρή και τότε ακριβώς ξεκίνησαν οι Flogging Molly να μας ταρακουνήσουν για τα καλά –με τα “If I Ever Leave This World Alive”, “Selfish Man”, “Tobacco Island” και “Saints & Sinners” ανάμεσα στα άλλα. Με τη γεμάτη ζωντάνια παρουσία τους, μας θύμισαν γιατί συνεχίζουμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες και μέσα σε μία ώρα κατάφεραν να μας συνεφέρουν από τον ανελέητο ήλιο. Φυσικά και δεν ήταν μόνο το μείγμα τους από ροκ και κέλτικη folk που απογείωσε το κοινό του Rockwave, ήταν και οι συνεχείς κοινωνικές τους αναφορές στη Χαρά, στην Ειρήνη και στην Επανάσταση. Όπως δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά εκείνη την ημέρα που ακούσαμε το «Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι», ήταν όμως και η μόνη φορά που το πλήθος φώναζε με χαρά και μια αίσθηση διονυσιακής γιορτής πλανιόταν ολόγυρά μας. Αν οι R.E.M. έχουν το “Ιt’s Τhe Εnd Οf Τhe World”, οι Flogging Molly έχουν το “Revolution”, το “Don't Shut 'Em Down” και το “Drunken Lullabies” για να συνοδεύσουν το Τέλος του Δικού μας Κόσμου.
Παναγιώτης Φουρκιώτης
Gogol Bordello
Παίζουν το ίδιο τραγούδι εδώ και χρόνια, σε κάθε συναυλία τους. Έχουν όμως το χάρισμα να ξεσηκώνουν τα πλήθη με τους ήχους και με τα καμώματά τους. Στην τρίτη εμφάνισή τους επί σκηνής του Rockwave, οι Gogol Bordello κατάφεραν να πιστοποιήσουν την πανηγυρική αξία τους. Δεν χρειάζεται να έχεις ακούσει τους δίσκους τους: ένα πέρασμά τους από το ραδιόφωνο αρκεί για να καταλάβεις τι κάνουν. Η ανάμιξη ανατολικών ήχων και τεχνοτροπιών σε Ρομά τσουβάλι από τη Νέα Υόρκη παράγει απελευθερωτικά αποτελέσματα στον πολύ κόσμο που ψάχνει στη μουσική την ψυχαγωγία. Ουδείς διαψεύστηκε λοιπόν από το τσούρμο των Gogol Bordello, οι οποίοι τα έχουν όλα και βολεύουν στο λίκνισμα. Το φολκλόρ θέλησε να ανταγωνιστεί το stoner και το bιg beat και στάθηκε ιδιαιτέρως αξιοπρεπώς. Το χορωδιακό δε λαλαλα του “Start Wearing Purple” αποδείχτηκε συναυλιακή ιαχή για ένα ετερογενές κοινό, το οποίο πέρασε τρομερά καλά και διασκέδασε από το θέαμα υπέρμετρων βιολογικών απαιτήσεων που προσέφερε η μπάντα.
Νίκος Σβέρκος
Prodigy
Αυτό το διαολεμένο beat που σκάει στα μούτρα είναι αδύνατο να το διαχειριστείς. Για αυτό και μένεις εντυπωσιασμένος από τους ήχους των Prodigy. Βάλε μαζί τους ύμνους του παρελθόντος και τις αξιοπρεπείς προσπάθειες του παρόντος, απαλλάξου για λίγο από το μπλαζέ υφάκι που σου κληροδότησαν οι τσούκου-τσούκου αφαιρετικές απόπειρες τέχνης από μέτριους θιασώτες της ηλεκτρονικής σκηνής και τότε έχεις ό,τι χρειάζεται για να απολαύσεις τους Prodigy. Ακόμα κι αν δεν θέλεις κάτι από τα παραπάνω, τότε η εμφάνιση των πιο λαοφιλών big beat θιασωτών θα σου διέλυε κάθε σνομπ μανία.
Χαμός λοιπόν στη Μαλακάσα για σχεδόν μία ώρα και είκοσι λεπτά... Οι Prodigy έπαιξαν όλα τα κομμάτια που τους έδωσαν αναγνώριση, με μικρές και προσεκτικές διαφοροποιήσεις ώστε να μην χάνεται η μανία του αυθεντικού ηχογραφήματος, ούτε να αναρωτιέσαι αν στην πραγματικότητα παίζει CD. Ο ήχος καθαρός (αν γινόταν το αντίθετο τότε θα μιλούσαμε για το μεγαλύτερο ηλεκτρονικό φιάσκο στην ιστορία) και επιβλητικός, με τα synths και τα samplers να κρατούν τον πρώτο ρόλο και τα drums με την κιθάρα να δίνουν περισσότερο το θεαματικό άλλοθι της συναυλίας. Πάντως το καλύτερο απ’ όλα ήταν τα φώτα. Ο φωτισμός ήταν ρυθμικός και απέφευγε την καγκούρικη υπερβολή. Και έδινε το βήμα για κάθε ξέσπασμα. Ήταν το εργαλείο για να καλυφθεί η απραγία του Flint και να ενισχυθούν οι βρυχηθμοί του Maxim. Ήταν το στοιχείο που επένδυε τον ήχο και χάριζε την αίσθηση ενός άγριου πάρτυ έξω από την πόλη. Αυτό κατάφεραν οι Prodigy.
Μετά το live τους, όσο ο κόσμος προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του από τα pits και τα ηχητικά κύματα, τα λόγια ήταν περιττά: οι αλλοπρόσαλλοι Βρετανοί έπαιξαν πραγματικά όπως θα άρμοζε σε ένα headliner όνομα. Δυνατά!
Νίκος Σβέρκος
