Το ραντεβού των post-hardcore τέκνων αυτής της πόλης (όσα και αν είναι αυτά τελικά) είχε ανανεωθεί, μετά την πρόσφατη συναυλία των Comeback Kid, για τις 2 Ιουλίου. Επανενωμένοι Boysetsfire στο Κύτταρο για κύρια ατραξιόν, αλλά και δυο εγχώριες μπάντες της συγκεκριμένης συνομοταξίας για να συμπληρωθεί ο καμβάς της βραδιάς.
Ξεκίνημα νωρίς-νωρίς, προτού ο δείκτης του ρολογιού δείξει 10, με τους Day Oof. Δεν τους γνώριζα ούτε σαν όνομα οφείλω να ομολογήσω, άλλο εάν τελικά αναγνώρισα ένα από τα μέλη τους, καθώς τυγχάνει μέλος μιας άλλης εγχώριας μπάντας την οποία έχω παρακολουθήσει. Ο ήχος τους κυμαινόταν στις post-hardcore/screamο περιοχές των πρώιμων ’00s, χωρίς να προσπαθεί να ξεφύγει και πολύ από τις φόρμες που έχουν αγαπήσει σαν συγκρότημα. Πάντως, αυτό που παρήγαγαν ηχητικά (με δικά τους μάλιστα κομμάτια και όχι με διασκευές) ήταν πολύ καλά δοσμένο και μετέφερε αυτούσιο το κλίμα των επιρροών τους. Για το κλείσιμο δε μας πετάξανε κι έναν Blink 182 εφηβικό δυναμίτη, έτσι για την ποικιλομορφία της υπόθεσης!
Οι Fall Of Man πάλι δεν μου ήταν καθόλου άγνωστοι. Είχα ήδη στην κατοχή μου το παρθενικό τους άλμπουμ Promises In Empty Words, το οποίο παρουσίαζε ενδιαφέρον και ήθελα έτσι να δω πώς θα παρουσιάζανε το υλικό τους και επί σκηνής. Το γεγονός πάντως πως ο τραγουδιστής τους εμφανίστηκε με μπλουζάκι Enter Shikari προϊδέασε θετικά για το αποτέλεσμα! Διαθέτουν στιβαρές συνθέσεις τα παιδιά και live αυτές μόνο να σε κερδίσουν μπορούν, καθώς η ενεργητικότητα και το πάθος τους μεταδίδεται πιο άμεσα και μανιασμένα στον θεατή. Και είναι κρίμα που δεν είχαν ακόμα μαζευτεί όλοι οι θεατές της βραδιάς όταν έπαιξαν οι Fall Of Man, μιας και θεωρώ ότι έτσι θα έμπαιναν στον κόπο να τους ψάξουν λίγο παραπάνω –κρίνοντας από το αποτέλεσμα. Οι διπλές κιθάρες δίναν και παίρναν, το drumming έδινε ρυθμό παθιασμένο ενώ η φωνή εναλλασσόταν μεταξύ καθαρών φωνητικών και ουρλιαχτών –δίδυμο όμως που live χρειαζόταν κι έναν δεύτερο βοκαλίστα, για μια καλύτερη αλλαγή και μεγαλύτερο δέσιμο μεταξύ τους.
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω μόνο ως προκαταρκτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μιας και όλοι στο Κύτταρο «βράζανε» για να δούνε τους φημισμένους Boysetsfire να αποδίδουν ζωντανά το υλικό τους, μετά το πρόσφατο επανασμίξιμό τους. Αρχή με “Release The Dogs” και “Eviction Article” και η αδρεναλίνη δεν άργησε πολύ να χτυπήσει κόκκινο στο κοινό –σαν και το κόκκινο του εξωφύλλου του Tomorrow Comes Today, από το οποίο προέρχονταν αμφότερα. Αμέσως μετά το “Walk Astray” με τον sing-a-long χαρακτήρα της αρχής του έβαλε σχεδόν όλους στον χώρο να τραγουδούν μαζί με τον Nathan Gray τα λόγια πριν τα τύμπανα του πολέμου οδηγήσουν στο ξέσπασμα που θα έφερνε το πρώτο κοπάνημα στις τάξεις των παρευρισκόμενων. Το “In Hope” πάλι έφερε έναν πιο emo χαρακτήρα στο κλίμα, ο οποίος συνεχίστηκε με το ακόμα πιο alternative rock ύφος του “Empire”. Δεν θα κρατούσε για πολύ όμως αυτό το τέμπο, μιας και τα “Pure”, “Twelve Step Hammer Program” και “White Wedding Dress” μας θυμίσανε ότι οι Boysetsfire έγιναν γνωστοί για τον εκρηκτικό post-hardcore χαρακτήρα και τσαμπουκά τους και όχι για τον πιο «μαλακό», αν και απόλυτα ευχάριστο, χαρακτήρα του The Misery Index: Notes From The Plague Years. Ο οποίος παρεμπιπτόντως εμφανίστηκε αμέσως μετά, με το “With Cold Eyes”, που έκανε ιδανική αντίθεση με το “Pariah Under Glass”.
Για τη συνέχεια η μπάντα τράβηξε τον άσσο από το μανίκι της, με ένα από τα μεγαλύτερα anthems του ρεπερτορίου τους, το “Requiem”, όπου επικράτησε πανικός (στον οποίο και συμμετείχαμε, για να μην βγάζουμε την ουρά μας απέξω!). Ακολούθησε το “Misery Index” και καπάκι το “Final Communique”, δίνοντάς μας την ευκαιρία να παρατηρήσουμε ότι ήταν αυτός ο τελευταίος δίσκος τους ο οποίος έβρισκε τη μεγαλύτερη υποστήριξη από τους θεατές στο Κύτταρο με πολλά (και εννοώ πολλά!) sing-a-longs και πωρωμένες αντιδράσεις. Το “Force Majeure”, από την άλλη, μας γύρισε πίσω στις αρχές των Boysetsfire, μαζί με το “My Life In The Knife Trade”.
Οι Αμερικάνοι επέλεξαν να κλείσουν την εμφάνισή τους με δυο από τα πιο δυνατά τους άσματα, το “After The Eulogy” –με τον στίχο «Where’s your anger, where’s your fucking rage?» να τραγουδιέται παθιασμένα από άπαντες τους παρευρισκόμενους– και φυσικά το “Rookie”, το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους, που αποτελείωσε το κοινό. Και κάπου εκεί οι Boysetsfire νομίζανε ότι είχαν ολοκληρώσει αυτό το σκέλος της When A Nation Sleeps περιοδείας τους. Το κοινό όμως είχε αντίθετη άποψη καθώς το συνεχόμενο και ακατάπαυστο «we want more» που ακουγόταν για αρκετή ώρα τους ανάγκασε να ξανανέβουν στο σανίδι και να παίξουν άλλα δύο τραγούδια, λέγοντας χαρακτηριστικά –λίγο πριν το “Handful Of Redemption, που έκλεισε εν τέλει τη βραδιά– ότι «θα πούμε αυτό και θα κατέβουμε γιατί αλήθεια, δεν έχουμε προετοιμάσει τίποτα άλλο»!
Ήταν με λίγα λόγια μια σαρωτική εμφάνιση, η οποία δεν υπάρχει περίπτωση να άφησε κανέναν παραπονεμένο καθώς διέθετε ενθουσιασμό, moshing, τραγούδι από σχεδόν όλους τους θεατές (χάλια ο λαιμός μου, χάλια!) και χαμόγελα διάσπαρτα στον χώρο. Τελικά μπορεί το κοινό που μαζεύται σε τέτοιες συναυλίες να μην είναι μεγάλο αριθμό (όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε εμφανισιακά), αλλά τουλάχιστον απολαμβάνουμε τη μουσική που μας αρέσει με μια αίσθηση μεγάλης παρέας. Οπότε, για όσο γίνονται τέτοια live, εμείς θα βρισκόμαστε εκεί να τα υποστηρίζουμε.
