Από τα κατάλοιπα των καταλοίπων της βρετανικής ροκ/ποπ επιδρομής της δεκαετίας του 1960, οι Zombies υφίστανται και περιοδεύουν με σχεδόν αυθεντική σύνθεση. Και την Παρασκευή στάθμευσαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, για μια αναδρομή σε τραγούδια, ύφη και θεματολογίες βγαλμένες από εκείνο το μέρος του υποσυνειδήτου που είναι λουσμένο με Beatles, Kinks και Dusty Springfield.
Στο άνοιγμα της βραδιάς, οι Down & Out θύμισαν ξανά τον πρώτο τους δίσκο Tres Weirdos, εκφράζοντας ταυτόχρονα την επιθυμία να βγάλουν κι έναν δεύτερο μέσα στο άμεσο μέλλον. Το τρίο κινήθηκε στα συνήθη southern μονοπάτια του και το έκανε με τη δεδομένη εκτελεστική του επιδεξιότητα, προσφέροντας ένα σετ για τους λάτρεις του μότο «the south will rise again», δίχως όμως αυτό να καταστεί γραφικό.
Το κοινό, παρότι θλιβερά ολιγάριθμο στο ξεκίνημα των Down & Out, είχε ήδη αυξηθεί κατά πολύ μέχρι την έναρξη των Zombies. Οι Βρετανοί ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin με την ίδια διάταξη που τους θυμάται κανείς από θαμπά, ασπρόμαυρα βίντεο, αλλά με –παραδόξως– ακόμα περισσότερα μαλλιά, με τον Rod Argent να ηγείται εκ πλαγίου από τη θέση των πλήκτρων και τον Colin Blunstone στα φωνητικά με τη γνωστή, «κληρικού» τύπου, κατάμαυρη περιβολή του.
Πρακτικά, το σετ των Zombies χωρίστηκε σε τρία αναμεμειγμένα μέρη: ένα που αφορούσε τον διασημότερο δίσκο τους Odessey And Oracle, ένα με καινούργια τραγούδια κι ένα encore, συνολικής διάρκειας δύο ωρών περίπου. Με αυτό το δεδομένο –είτε απόλαυσες τη συναυλία, είτε όχι– δεν μπορείς να μην συνεκτιμήσεις τη διάθεση της μπάντας να παρουσιάσει σε ένα σύγχρονο κοινό όσα μετά κόπων και βασάνων είχε αναδείξει πριν πολλά, πολλά χρόνια, εκτοπίζοντας με αυτόν τον τρόπο σχόλια που τους ήθελαν να είναι «σάψαλα».
Από το “I Love You” και το καινούργιο “Breathe Out, Breathe In”, οι εορτάζοντες τα πενήντα τους χρόνια Zombies απογείωσαν την κατάσταση με τα “A Rose For Emily” και “Time Of The Season”, ενώ μία από τις πιο δυνατές στιγμές διάδρασης με τους παρευρισκόμενους στάθηκε η εκτέλεση του “Care Of Cell 44”. Ο Colin Blunstone υπενθύμισε την (κατά καιρούς) συμμετοχή του στα φωνητικά των Alan Parsons Project με μια ερμηνεία του “Old And Wise”, η οποία «έριξε» λίγο την κατάσταση, μέχρι που αυτή πήρε για τα καλά τα πάνω της με δύο κλασικά (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) κομμάτια, τα “Tell Her No” και “She's Not There”. Λίγο πριν το τέλος, μια εκτεταμένη ερμηνεία του “Hold Your Head Up” δια χειρός Rod Argent έδωσε άμεσα τη σκυτάλη στo encore: δηλαδή, στο “God Gave Rock ‘n’ Roll To You” (γνωστό στους νεότερους από τη διασκευή των Kiss) και στη δεδομένη πια εκτέλεση των Βρετανών στο “Summertime”.
Κανείς δεν μπορεί να πει ότι οι Zombies δεν έδωσαν μια καλή συναυλία στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα, έδωσαν μια θαυμάσια συναυλία. Ίσως έλειπε η ευθυγράμμιση με την εποχή και με τις ηχητικές της ανάγκες, από την άλλη όμως μάλλον θα αποδεικνυόταν λάθος να πειράξουν όσα στοιχεία της μουσικής τους αποθεώθηκαν κάποτε με μια συγκεκριμένη μορφή. Ίσως αν τα Σκαθάρια ζούσαν (όλα) κι έπαιζαν σήμερα τις ακρογωνιαίες τους συνθέσεις με τον ίδιο τρόπο που τις έπαιζαν και στη δεκαετία του 1960, να ακούγονταν κι εκείνες σχετικά βαρετές και σκονισμένες. Πενήντα χρόνια είναι αυτά...
