Μακριά από συναισθηματισμούς και νοσταλγικές πεπατημένες, οι Twilight Singers έδωσαν μια παθιασμένη συναυλία την Παρασκευή στο Gagarin. Άλλωστε, δεν θυμάμαι κάποια από τις φορές που έχει έρθει ο Greg Dulli με πλήρη μουσική εξάρτυση (και όχι εξάρτηση) και προσέφερε κάτι ανούσιο. Δεν πρόκειται για κάποιον κανόνα που επιβεβαιώθηκε, γιατί, απλούστατα, ο Αμερικάνος είναι χαρισματικός επί σκηνής.
Ο Dulli τραβάει όλη την προσοχή πάνω του χωρίς να ενδύεται κάποιον άλλον εαυτό. Είναι εργατικός και έχει πάθος αμείωτο μέσα στα χρόνια για τη μουσική. Ασκεί δε μια περίεργη γοητεία, έχοντας φιλτράρει την επιρροή του περιβάλλοντός του μέσα στη μουσική του. Έτσι, τα τραγούδια του και η επί σκηνής ερμηνεία του είναι ουσίες έντονες. Αν είσαι ερωτευμένος, νιώθεις πως βρίσκεις τον εαυτό σου στα κομμάτια του. Αν είσαι θλιμμένος, τα λόγια του σε συντροφεύουν. Αν είσαι ευτυχισμένος, μπορούν να σε ανυψώσουν στον ουρανό. Και σε βουτάνε βαθιά σε αυτό το πανέμορφο κράμα που παραμένει αυθεντικά αμερικάνικο.
Μια συναυλία σαν κι αυτή λοιπόν δεν έχει προαπαιτούμενα γνώσης και φανατισμού. Ακριβώς γιατί ασκεί γοητεία. Όπως τα μπλουζ των καταπιεσμένων, τα ερωτικά τραγούδια απόγνωσης στα οποία ο δημιουργός καταθέτει τον εαυτό του, τα μελαγχολικά οινοπνευματώδη 1990s και η στροβιλίζουσα δυναμική του rock. Όλα αυτά εμποτίζουν τη μουσική και τη συναυλιακή αίσθηση των Twilight Singers. Τα νιώθεις να εμφανίζονται μπροστά σου, με τα παθιασμένα «γυρίσματα» της φωνής, το πιάνο και το βιολί, τις μακρόσυρτες ή αγριεμένες κιθάρες, το στιβαρό συνδυαστικό πλαίσιο των drums και του μπάσου.
Δεν πρόκειται όμως για μια μουσική σταθερά στατική σε ύφος ή σε επιρροές. Χαρακτηριστικά, ο παριστάμενος Τάσος Μαγιόπουλος ξεχώρισε το πιανιστικό θέμα του “All Of The Lights” του Kanye West που στριμώχτηκε περίτεχνα ανάμεσα στα τραγούδια. Αλλά και το “Don’t Call” των synthpop Desire έχει υποστεί εκπληκτική μετάλλαξη στα χέρια των Twilight Singers. Αυτές οι δυο περιπτώσεις (μαζί με ολόκληρο τον δίσκο με τις διασκευές She Loves You) αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Η όμορφη αλληλουχία των τραγουδιών έφτιαχνε έναν ιστό θελκτικό. Και η επιλογή των κομματιών δεν ήταν ετεροβαρής, καθώς δεν κυριαρχούσαν τραγούδια από την τελευταία (παρεμπιπτόντως πολύ όμορφη) δουλειά των Twilight Singers, Dynamite Steps. Και σε τελική ανάλυση, αν η προσέλευση του κόσμου κρίνεται από ορισμένους ισχνή, το πιο σημαντικό ήταν ότι οι απόντες έχασαν μια μπάντα που μπορεί οι βασικοί συντελεστές της να διανύουν τα «σαράντα», αλλά ακόμα προσφέρουν ένταση σε όλα τα επίπεδα. Ήταν μια εξαίσια συναυλία.
Για το τέλος: Οι συνηθισμένες πρακτικές για τις συναυλίες στην Αθήνα και η προσωπική επανάπαυση σε αυτές ευθύνονται για το γεγονός ότι, όπως και αρκετός ακόμα κόσμος, έχασα την εμφάνιση του His Majesty The King Of Spain –γεγονός άκρως απογοητευτικό. Η παρουσία του με πλήρη σύνθεση προδιαγραφόταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσα, αφενός λόγω των τραγουδιών του και αφετέρου λόγω της ίδιας της σύνθεσης της μπάντας. Στις 21:30 η εμφάνισή του οχήματος του Νεκτάριου Κουβαρά είχε ήδη τελειώσει σε ένα Gagarin 205 με λίγους παριστάμενους, καθώς οι περισσότεροι θεατές των Twilight Singers την «πάτησαν» όπως κι εγώ. Πρέπει πάντως η επόμενη συναυλία του να καταγραφεί από τον ιστότοπό μας. Προσωπικά αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για τον αντιεπαγγελματισμό και ζητώ συγγνώμη.
SETLIST
Last Night In Town
Fat City
The Beginning Of The End
I’m Ready
She Was Stolen
Don’t Call
Too Tough To Die
Love
Annie Mae
King Only
Bonnie Brae
Teenage Wristband
Candy Cane Crawl
Never Seen No Devil
On The Corner
ENCORE
The Killer
Gunshots
Underneath The Waves
