Πέρυσι τον είχα δει με τους Heliocentrics στο Fuzz, ύστερα όμως από ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της περασμένης χρονιάς (Mulatu Steps Ahead), ήθελα να τον ξαναδώ. Την Παρασκευή το βράδυ είχα λοιπόν την ευκαιρία να το κάνω, μιας και ο «παππούς» της ethio jazz πέρασε και από Θεσσαλονίκη, στον φετινό του ερχομό από τη χώρα μας.
Φτάσαμε στο Principal κατά τις 22.00, έχοντας αρκετή ώρα στη διάθεσή μας, μιας και δεν υπήρχε κάποιο support. Καθώς αναζητούσαμε ένα καλό πόστο για να βολευτούμε, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τα πυκνά στημένα τραπέζια –πολλά από τα οποία ήταν ρεζερβέ– με τρόπο που θύμιζε πρωτοκλασάτη πίστα, παρά συναυλιακό χώρο. Σκέφτηκα ότι είναι απαράδεκτο να γίνονται διακρίσεις μεταξύ απλού κόσμου και «VIPs» σε τέτοιες συναυλίες, αλλά φευ...
Ο Αιθίοπας βιρτουόζος εμφανίστηκε στη σκηνή λίγο πριν τις 23.00 και έμεινε εκεί για κάτι λιγότερο από δύο ώρες (μαζί με τα δύο encores). Ο Mulatu είναι ένας άνθρωπος που κερδίζει το κοινό με τον πρώτο χαιρετισμό του –δεν μπορείς να μη σεβαστείς αυτή την τόσο ευγενική φιγούρα! Και χωρίς πολλά-πολλά, λοιπόν, ξεκίνησε να μας παρασύρει στη μουσική του. Έδωσε βέβαια μεγαλύτερη έμφαση στο τελευταίο άλμπουμ, από το οποίο προήλθαν και τα περισσότερα κομμάτια που ακούστηκαν την Παρασκευή. Δεν παρέλειψε όμως να μας παίξει και κάποια άλλα, από παλιότερες δουλειές του, με χαρακτηριστικότερο όλων το “Yegele Tezeta” –που ναι μεν βρισκόταν στο soundtrack του Broken Flowers, αλλά ήταν σύνθεση από τη δεκαετία του 1970.
Όπως σε κάθε τζαζ συναυλία που σέβεται τον εαυτό της, τα κομμάτια ουσιαστικά κράτησαν το βασικό θέμα τους, επιτρέποντας ενδιάμεσους αυτοσχεδιασμούς οι οποίοι δεν ξέφευγαν δραματικά από το ύφος τους. Όσον αφορά στη δημιουργία ατμόσφαιρας, του βγάζω το καπέλο του Astatke: πραγματικά, η μουσική μας ταξίδευε. Δεν καθόμασταν απλώς και ακούγαμε.
Για άλλη μια φορά θα αποδώσω τα εύσημα στο τεχνικό κομμάτι του Principal για τον πολύ καλό ήχο στη συναυλία: λεπτομερής και ξεκούραστος. Από άποψη κοινού, δυστυχώς δεν είχαμε και πολλά πράγματα. Υπολογίζω κάπου 300 άτομα και το θεωρώ κρίμα για τη Θεσσαλονίκη, γιατί τέτοιες συναυλίες απλά δεν χάνονται... Τουλάχιστον όσοι βρέθηκαν εκεί έδειξαν τον δέοντα σεβασμό στον Astatke και οι αντιδράσεις τους ήταν πολύ ενθουσιώδεις.
