Τετάρτη βράδυ και συναυλία μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα, πως η διαδικασία θα ξεκινήσει νωρίς, σωστά; Μμμ, όχι και τόσο... Τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη συναυλία. Έτσι, η έγκαιρη άφιξη στον χώρο του Bios οδήγησε σε δυο γεγονότα: πρώτον, στην επιστράτευση υπομονής έως ότου ξεκινήσει η βραδιά και, δεύτερον, στο reunion με έναν παλιό συμφοιτητή. Το πρώτο σας ενδιαφέρει, το δεύτερο πάλι καθόλου.
Ο Boy με τον Felizol ανέβηκαν στη σκηνή όταν το ρολόι έδειξε 11 παρά τέταρτο. Δεύτερη φορά που τους πετύχαινα live και το σκηνικό δεν είχε αλλάξει και πολύ από την πρώτη. Στις μουσικές επικράτησε ένας συνδυασμός IDM beats και techno σφυροκοπήματος, αναλόγως με τα σημεία της εμφάνισης. Στα φωνητικά, πάλι, ο Boy πλασάρισε το γνωστό του ύφος: εκείνη δηλαδή την ερμηνεία με το ιδιαίτερο στυλ, το οποίο ή θα θεωρήσεις ενδιαφέρον ή θα αφορίσεις από την πρώτη στιγμή. Καταλάβαινες έτσι τα μισά από όσα προσπαθούσε να μεταφέρει, καθώς «χάνονταν» μέσα στην ένταση της μουσικής –από αυτά πάντως που έπιασα δεν μπορώ να πω ότι ανακάλυψα κάτι να με εξιτάρει. Στο σύνολό του, ήταν νομίζω ένα μάλλον άνισο support. Το συγκεκριμένο πάντρεμα ελληνικού στίχου, ερμηνείας με άποψη και ηλεκτρονικών beats πετύχαινε πραγματικά το κέντρο του στόχου σε κάποια σημεία, σε κάποια όμως άλλα αποδεικνυόταν ατυχές, τουλάχιστον για τα δεδομένα μιας live εμφάνισης.
Αλλά ο Dan Deacon ήταν μια εντελώς ξεχωριστή υπόθεση. Για αρχή, στήσιμο του μικρού του «γραφείου» στο επίπεδο του κοινού με πάμπολλα πετάλια, κονσόλες και διαφόρων ειδών κουμπιά και διακόπτες, καθώς και μια νεκροκεφαλή-φωτορυθμικό για το απόκοσμο της υπόθεσης. Ξεκίνημα ύστερα με ένα μικρό και αρκετά πετυχημένο λογύδριο, με στοιχεία stand-up comedy. Συνδυάστε μάλιστα την εικόνα με έναν τύπο που εμφανισιακά αποτελεί τον ορισμό του nerd και φορούσε μπλούζα με τα... χελωνονιντζάκια(!) και εύκολα θα καταλάβετε ότι η βραδιά στο Bios πήγε καλά. Μουσικά θα μπορούσες να την περιγράψεις (επί της αρχής) ως ηλεκτρονική μουσική. Στην ουσία όμως ακούσαμε ένα ηχητικό χάος από τύμπανα, ξυλόφωνα, 8bit αναμνήσεις, παραμορφωμένα μπάσα και μπόλικη τρέλα, να μπλέκουν στο ηχητικό χωνευτήρι του Dan Deacon.
Όσο περίεργο κι αν ίσως φαίνεται, το συγκεκριμένο συνονθύλευμα όχι μόνο δούλεψε, μα αποτελούσε μέρος μόνο του τι εστί Dan Deacon ζωντανά. Γιατί ο συγκεκριμένος κύριος παρήγαγε τόσο κέφι και έβγαζε τέτοια οικειότητα, ώστε επανειλημμένα κατάφερε να βάλει τον κόσμο στο παιχνίδι, είτε συζητώντας μαζί του ανάμεσα στα κομμάτια, είτε με ορισμένα «παιχνίδια» τα οποία κατέβαζε από το μυαλό του: όπως διαγωνισμό χορού μεταξύ θεατών, ομαδικές μαζώξεις με σκοπό να βάλει ο ένας τα χέρια του στο κεφάλι του άλλου, ή –το πιο χαρακτηριστικό– τη δημιουργία μιας τεχνητής στοάς από τα χέρια των θεατών, όπου ο τελευταίος πέρναγε από μέσα και συνέχιζε τη στοά στην αρχή. Αυτή λοιπόν τη στοά μας προέτρεψε να τη συνεχίσουμε κι εκτός μαγαζιού, να βγούμε δηλαδή στον πεζόδρομο και να μπούμε από την εναλλακτική είσοδο! Και το κάναμε... Και στην πράξη παρήγαγε ατόφιο κέφι.
Όπως λοιπόν γίνεται εύκολα αντιληπτό, μετά από τέτοια τερτίπια ο κόσμος είχε ανεβασμένη διάθεση, η οποία βγήκε στην πίστα –σύντομα οι περισσότεροι το είχαν ρίξει σε ακατάπαυστο χορό. Ο Dan Deacon αποτελεί one man show και, αν απέδειξε κάτι το βράδυ της Τετάρτης, είναι πως ξέρει πραγματικά να σε κάνει να περνάς καλά. Δεν γνωρίζω πότε και αν θα επιστρέψει στη χώρα μας, αλλά, εάν τύχει να τον πετύχετε ζωντανά σε κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό, μην τον χάσετε. Από τις πιο διασκεδαστικές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει.
