Έφτασα στο Gagarin νωρίς και μπήκα σε μία αίθουσα άδεια κατά το ήμισυ και κάτι περισσότερο. Φοβήθηκα ότι –για μία ακόμη φορά– μία φοβερή μπάντα θα έπαιζε μπροστά σε λιγότερο κοινό απ’ όσο της αξίζει. Αλλά ευτυχώς, απ’ ότι αποδείχθηκε αργότερα, το κλαμπ σχεδόν γέμισε από τυχερούς, οι οποίοι έγιναν μάρτυρες μιας εμφάνισης που, από μια σκοπιά, αποτέλεσε την πεμπτουσία της ροκ μουσικής. Αν κάπου υστέρησε ήταν στη σκηνική παρουσία, καθώς οι μπροστάρηδες των Black Mountain δεν μας ξεμυάλισαν ακριβώς με το σόου που προσέφεραν –ακριβώς το αντίθετο, όλοι τους παρέμειναν στατικοί από την αρχή μέχρι το τέλος. Στοιχείο πάντως το οποίο δεν αφαίρεσε πολλά από τη συνολική θετική εικόνα.
Αν λοιπόν βάλουμε στην άκρη τη σκηνική παρουσία, δεν έμενε τίποτα άλλο πέρα από μια άψογη μπάντα η οποία μας έπαιρνε στα στιβαρά της χέρια και μας μετέφερε σε παλιότερες εποχές –όταν οι ψυχεδελότροπες μουσικές είχαν το πάνω χέρι και το reverb άρχιζε να κερδίζει τον χώρο που του ανήκει (και δικαιούται) στη ροκ μουσική. Οι Black Mountain είναι φουλ ρετρό, της συνομοταξίας εκείνης όμως που δεν μυρίζει ανυπόφορα ναφθαλίνη αλλά που καλωσορίζεις στα ’10s σαν ένα νεαρό παιδί όλο ταλέντο και όνειρα για το μέλλον, παρότι γνωρίζεις ότι δεν έχει τα φόντα να κάνει τη διαφορά έναντι των άλλων, στην καριέρα την οποία θα ακολουθήσει. Κάθε καινούργιο κομμάτι που μας έφθανε από τα ηχεία ήταν έτσι και μία καινούργια ανάμνηση, ένα ακόμη μάθημα του πώς να παίρνεις τη μουσική που αγαπάς από το παρελθόν και να την κάνεις μία μικρή ψηφίδα του δικού σου ήχου.
Και ποιους δεν είδα λοιπόν το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin... O Jimi Hendrix παρακολουθούσε από το κάγκελο επάνω στον εξώστη και χαμογελούσε που η ευφυΐα του “Manic Depression” και του “Spanish Castle Magic” δεν πήγε στο βρόντο, οι Jefferson Airplane έστριβαν μπάφους κάπου εκεί παρά δίπλα μου (τ’ ορκίζομαι, μου ήρθε και η μυρωδιά!), οι Blue Cheer και οι Iron Butterfly παρακολουθούσαν αγκαλιασμένοι ακριβώς μπροστά μου και καμάρωναν για τη «βαρύτατη» κληρονομιά που άφησαν πίσω τους, ενώ οι Who έστειλαν ευχαριστήριο τηλεγράφημα και ζήτησαν συγνώμη που δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Ο Stephen McBean και η παρέα του δεν έδειξαν πάντως να ενοχλούνται: τους αρκούσε που η θεία λειτουργία προχωρούσε κανονικά και το εκκλησίασμα κοιτούσε εκστασιασμένο, γεμίζοντας με ηλεκτρική κοινωνία.
Τρία άλμπουμ έχει βγάλει το κουιντέτο από το Βανκούβερ, και όλα τους εκπροσωπήθηκαν όσο τους αναλογούσε. Από το ομώνυμό τους ντεμπούτο έπαιξαν δύο τραγούδια, ενώ το In The Future (εκείνο που τους έκανε ευρύτερα γνωστούς) μοιράστηκε τόσα όσα και το νεότερό τους Wilderness Heart, πέντε συνολικά, όμως αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα. Σπάνια βλέπεις συγκρότημα να παίζει τόσο δυνατά χωρίς να σε ξεκουφαίνει. Για τους Black Mountain η ένταση δεν είναι αυτοσκοπός, είναι προφανές ότι προσπαθούν ώστε το ακροατήριό τους να κερδίσει κάτι μέσα από τη μουσική και την έντασή της –είτε αυτή είναι πραγματική, είτε κρυμμένη μέσα στις στροφές της. Είναι παλιάς κοπής σχήμα, και δεν το λέω από την άποψη ότι θα μπορούσαμε σε κρίση κακεντρέχειας να τους χαρακτηρίσουμε έως και αναβιωτές. Από την κοφτερή τους κιθάρα μέχρι τη μειλίχια και γοητευτική ερμηνεία της Amber Webber, κι από το συγκλονιστικό παίξιμο στα τύμπανα μέχρι την ανορθόδοξη μα απόλυτη ταιριαστή χρήση ηλεκτρονικών ήχων, όλα βρίσκονται εκεί για να γιορτάσουν το πνεύμα του ροκ στην καθαρότερη, πιο αγνή του μορφή με κάθε κόστος.
Πείτε τους χίπιδες κι ίσως να έχετε δίκιο. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν νομίζω να σκέφτηκε εκείνο το βράδυ αν είναι σωστό ή λάθος να σου αρέσει αυτό που ακούς. Πέρα από μόδες, στυλ, ρεύματα και τάσεις, επιρροές και αναφορές, οι Black Mountain στάθηκαν μπροστά μας σαν ό,τι αληθινά είναι: μια αρχετυπική ροκ μπάντα και όλα όσα συμπεριλαμβάνει αυτός ο όρος. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραφιλολογία και κουβέντες του καφενείου. Και το συγκεκριμένο βράδυ έμειναν έξω από τις πόρτες του Gagarin.
.jpg)
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Vibratore Bizarro, ένα από τα παλιά σχήματα του χώρου και αρκετά ταιριαστή επιλογή για όσα θα επακολουθούσαν. Αντίθετα όμως με τους headliners, το μείγμα από stoner και hard rock που παίζουν δεν έχει καμία εποικοδομητική διάθεση και αρκείται στο να αποτείνει φόρο τιμής σε όλα όσα το γκρουπ αγαπά, τα οποία μιμείται μονοκόμματα. Δεν είναι πάντοτε κακό αυτό βέβαια... Έπαιξαν ψυχωμένα και έδειξαν να απολαμβάνουν το σετ τους και το ίδιο κατάλαβα να ισχύει και για το ακροατήριο που τους παρακολούθησε.
Set list
Wilderness Heart
Evil Ways
Old Fangs
Wucan
Tyrants
Buried By The Blues
Set Us Free
Queens Will Play
Stormy High
Druganaut
Let Spirits Ride
Rollercoaster
