Παραμονές του Απρίλη και η νυχτερινή Αθήνα φέγγει μέσα από τα παράθυρά της, λιγότερο γοητευτική και περισσότερο εσωστρεφής. Η άνοιξη ήρθε για λίγο, αλλά ο Μάρτης –σαν να θέλει να επιβεβαιώσει τη φήμη του «γδάρτη» πριν εκπνεύσει– στέλνει στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας ένα ψιλόβροχο που δεν χαμπαριάζει από ομπρέλες και κουκούλες. Σε κάνει χάλια, με αργούς και βασανιστικούς ρυθμούς, έτσι ώστε λίγο πριν μπεις στο σκανδαλωδώς επιχορηγούμενο, με πολλά κρατικά εκατομμύρια, Μέγαρο Μουσικής να σκέφτεσαι πώς θα εμφανιστείς στις απαστράπτουσες, αλώβητες από την οικονομική ανισορροπία της εποχής μας, αίθουσές του.
Ο Omar Faruk Tekbilek, ενδεδυμένος τον ρόλο του πρεσβευτή της τούρκικης και της εν γένει ανατολίτικης μουσικής, προσγειώνεται στην αίθουσα Αλέξανδρος Τριάντης για μία και μοναδική συναυλία. Καλλιτέχνης επηρεασμένος βαθιά από τον μυστικισμό της ανατολίτικης κουλτούρας, κάνει εμφανείς επί σκηνής τις επιρροές του, τις σκέψεις του, τις αξίες του. Μιλάει για αγάπη, μιλάει για τη μουσική που δεν έχει σύνορα, αποδίδει τα εύσημα –με κάθε φορά ευκαιρία– στους μουσικούς που τον συνοδεύουν.
Η μουσική του αποτελεί μείγμα ανατολίτικων ήχων, βυζαντινών ηχοχρωμάτων και σύγχρονης ambient –είναι εκ των πραγμάτων ταξιδιάρικη. Ο ίδιος ο Tekbilek είναι επίσης και δεξιοτέχνης οργανοπαίκτης: καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας περνάνε από τα χέρια του ο ζουρνάς, το νέι, το φλάουτο. Πρόκειται για έναν πολίτη του κόσμου, ο οποίος ξέρει να φτιάχνει ήχους που χαμαιλεοντίζουν και ταιριάζουν ως εξωτικό μουσικό χαλί σε όλα τα καλά σαλόνια. Είναι μουσικές που ακουμπάνε λίγο-πολύ σε όλους τους πολιτισμούς και πόσο μάλλον σε ένα αθηναϊκό κοινό, το οποίο γνωρίζει τις μυρωδιές της Ανατολής και τις ιδιαιτερότητες της Δύσης.
Όσο περνάει η ώρα οι μουσικές ζωηρεύουν και επιδίδονται σε μακρόσυρτα δεκαπεντάλεπτα παιχνιδίσματα. Από τις ωραιότερες στιγμές της βραδιάς είναι όταν ο Tekbilek αφήνει το μικρόφωνο και στέκεται δίπλα στον υιό του, ξεκινώντας μία ενδιαφέρουσα συνομιλία με τα τουμπελέκια τους. Ο Λάζος Ιωαννίδης, ο δικός μας δεξιοτέχνης της ποντιακής λύρας –γνωστός στους τηλεορασόπληκτους από τη συμμετοχή του στην περσινή Eurovision δίπλα στον Αλκαίο– είναι ο καλεσμένος της βραδιάς. Αυτός έχει ανοίξει τη συναυλία και επανεμφανίζεται αργότερα στη σκηνή παρέα με τον Τούρκο καλλιτέχνη, για έναν διάλογο έθνικ προδιαγραφών. Ευγενική φιγούρα ο Λάζος, νομίζω ότι ταίριαξε στις μουσικές αναζητήσεις του Τούρκου συναδέλφου του.
Μετά από το τελευταίο κομμάτι –ένα παζλ από σολαρίσματα όλων των επί σκηνής μουσικών– η συναυλία λήγει και το μπιζάρισμα από το κοινό είναι αναμενόμενο. Ο Tekbilek και οι μουσικοί του επιστρέφουν για να τραγουδήσουν το γνωστό σε εμάς “Σήκω Χόρεψε Κουκλί Μου”, στα τούρκικα και σε σπαστά ελληνικά. Η υπόκλιση του Τούρκου Yanni μπροστά στο κοινό που μισογέμισε την αίθουσα έχει σεβασμό και πολύ αγάπη. Φεύγει από τη σκηνή χωρίς να γυρίσει πλάτη αλλά με το στήθος προς τον κόσμο: ακόμα ένα δείγμα ευγενικού καλλιτέχνη, ο οποίος ξέρει να τιμά αυτόν που έδωσε τον οβολό του για να τον ακούσει.
