Ο Wynton Marsalis δηλώνει «ο μεγαλύτερος θαυμαστής» του 25χρονου Trombone Shorty. Και στο Gazarte την περασμένη βδομάδα καταλάβαμε γιατί. Ξέραμε ήδη ότι ο Troy Andrews (το αληθινό του όνομα) κατάγεται από τη Νέα Ορλεάνη, ότι το περσινό του CD Backatown έχει τσακίσει όλα τα jazz charts και ότι ο ίδιος αποκαλεί τη μουσική του «supafunkrock». Το μόνο που έμενε ήταν να μας τα πει και από κοντά.
Τετάρτη βράδυ, ο χώρος ήταν όσο πρέπει γεμάτος, οι ηλικίες ήταν πιο κοντά στο funk-rock παρά στη jazz (δεν μ’ αρέσει ο διαχωρισμός αλλά, δυστυχώς, καταλαβαινόμαστε) και η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε από τις πρώτες κιόλας νότες. Ντραμς, μπάσο, κιθάρα και σαξόφωνο ήταν οι Orleans Avenue, με ηλικίες κοντά σ’ εκείνη του Trombone Shorty. Ο ίδιος ο bandleader, από την αρχή κιόλας, μας κόλλησε στον τοίχο με την τρομπέτα, το τρομπόνι και με τη φιλική και ξεσηκωτική του παρουσία –απουσίαζε οτιδήποτε στημένο. Ακούσαμε τις αναμενόμενες New Orleans διασκευές και ολόκληρο το Backatown που, κατά τη γνώμη μου, αδικείται στο CD αλλά θριαμβεύει στη σκηνή. Και, παρά την αναφορά στον Wynton Marsalis, εγώ «άκουσα» σε αρκετά σημεία τους Buckshot Lephonque (του αδερφού Bradford).
Στις πιο soul στιγμές, ο Shorty άφηνε τα πνευστά, έπιανε το μικρόφωνο και η φωνή του ήταν παραπάνω από αξιοπρεπής –σε αντίθεση με κάποιους γερόλυκους του funk, οι οποίοι ακούγονται αστείοι όταν προσπαθούν να τραγουδήσουν. Στα “Something Beautiful”, “One Night Only” και “Fallin’” ακούσαμε R’n’B όπως το ξέραμε πριν γεμίσει χοντρές χρυσές αλυσίδες και, κάπου εκεί «σιγόκαιγε» και κάτι από τον παλιό Prince. Προσωπικά ξεχώρισα τα “Suburbia”, “Hurricane Season” και “The Cure”, κομμάτια που «ρόκαραν» περισσότερο. Ειδικά στο “Hurricane Season” έγινε ένας μικρός χαμός χωρίς να μπορέσω να καταλάβω αν ο κόσμος γνώριζε το κομμάτι ή αν το αγάπησε κεραυνοβόλα. Συνολικά, οι μουσικοί πέρασαν καλά, έπαιξαν δυνατά, αυτοσχεδίασαν, άλλαξαν όργανα –ο Trombone Shorty έχει εμμονή και με τα ντραμς– και η καλή τους αύρα πέρασε σε όλο τον χώρο.
Τη στιγμή που το live τελείωνε με το αναπόφευκτο “When The Saints…” σκέφτηκα «ένας από τους λίγους που έρχονται στην Ελλάδα τη σωστή στιγμή». Απ’ την άλλη, όταν ένας μουσικός παίζει από τα 6 του, βγάζει τον πρώτο του δίσκο στα 16 του και περιοδεύει με τον Lenny Kravitz σε όλο το κόσμο στα 19 του, ίσως και να άργησε λίγο... Σε κάθε περίπτωση, εξαιρετική βραδιά.
