Ένα λάιβ μπορεί να σου μείνει αξέχαστο για πολλούς λόγους: είτε επειδή πήγες και αποθέωσες, είτε επειδή δεν πήγες και το σκυλομετάνιωσες (αλλά και για χιλιάδες υποπεριπτώσεις των άνωθεν ενδεχομένων). Μπορεί όμως να το θυμάσαι και με συγκεχυμένα συναισθήματα. Κάπως σαν την Κυριακή το βράδυ στο Tiki, ένα πράγμα. Παρόλο που περίμενα με χαρά να δω τους Television Personalities.
Οι οποίοι βρίσκονται μεν σε μια απομακρυσμένη στοιβάδα στο ενεργειακό πεδίο του σύγχρονου rock, σαφώς όμως είναι ιστορικοί μα και επιδραστικοί (όπως συνηθίζουμε να λέμε όσοι ψάχνουμε κάτι μπάντες-επιρροές των επιρροών των επιρροών μας) και μονίμως ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από ’δω κι από ’κει, με διάφορες κυκλοφορίες-εκπλήξεις. Εντάξει, έχω και μια αγάπη για όλους αυτούς τους μικρούς ή μεγάλους ήρωες που ανέθρεψαν γενιές και γενιές με «υπόγειες» εμμονές, όντας και Βρετανοί και punk, και διακριτικοί σιγοψιθυρίζοντες τζέντλεμεν, αλλά και αρκούντως in yer face. Οπότε πήγα στο Τiki για να τους ακούσω και, σε πρώτη φάση, βρέθηκα σε έναν χώρο πολύ ωραίο και φιλόξενο για τέτοιου είδους και βεληνεκούς συναυλίες. .jpg)
Και για να μη χαλάσω το σασπένς, θα πω γι’ αρχή ότι η βραδιά ξεκίνησε ομαλά με τους Callas. Ντόπιοι μάστορες, οι οποίοι παίζουν ένα κράμα indie pop και rock και κυκλοφόρησαν αισίως, όπως μας πληροφόρησαν, το τρίτο άλμπουμ τους. Έκαναν μια αξιοπρεπή εμφάνιση που προσωπικά δεν θεωρώ ότι είχε ιδιαίτερα φωτεινά σημεία, μιας και τη μουσική τους ούτε ρηξικέλευθη τη λες, ούτε και ξεσηκωτική τινί τρόπω. Ο ήχος τους πάντως ήταν προσεγμένος, τα αυτιά του κόσμου δεν δυσαρεστήθηκαν και το κλίμα προετοιμάστηκε ικανοποιητικά.
Η συνέχεια, βέβαια, υπήρξε τουλάχιστον κατακλυσμιαία. Θα περίμενε κανείς ότι τον κόσμο τον συνεπήρανε οι μουσικές αναμνήσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί μπροστά στην ένταση και στην ξεκαρδιστική συνέπεια με την οποία ξετυλίγονταν τα σουρεάλ σκηνικά. Συνώνυμα να πεις ενός rock ‘ n’ roll χειμαδιού; Ξεκινάμε με Dan Treacy, ο οποίος έκανε μεγαλειώδη εμφάνιση επί σκηνής, έχοντας φορεσιά εφάμιλλη αστέγου που μόλις έχει παρατήσει το χαρτόκουτό του, για να παίξει κιθάρα στους περαστικούς. Αυτοσαρκαστικός αν μη τι άλλο, χάρισε μπόλικες ατάκες σε ακατάσχετα, ακατάληπτα αγγλικά, εν μέσω της αιώνιας ερωμένης (μπύρα με λένε) και του πεντάλεπτου (σε κάθε κομμάτι) τζαμαρίσματος, για να ικανοποιηθεί η ανάγκη της αφημένης όπου να ’ναι ψυχεδέλειας. 
Ακούσαμε λοιπόν, μεταξύ άλλων, το “Silly Girl”, που μάλιστα παίχτηκε δυο φορές (για εμπέδωση...), τα επίσης κλασικά “If I Could Write Poetry”, “Picture Of Dorian Gray”, “Paradise Is For The Blessed”, “Happy All The Time”, “Three Wishes” και άλλα πολλά –κάποια εκ των οποίων δεν τα αναγνώρισε ούτε ο ίδιος ο Τreacy. Αλλά δεν βαριέσαι, τόσα χρόνια έχουν περάσει... Το προσφιλές του συνήθειο είναι άλλωστε να ξεκινάει ένα τραγούδι και η μπάντα ν’ ακολουθεί τον ειρμό του, οπότε setlist δεν υφίστατο. Η δε μπάντα πήρε βραβείο υπομονής και συνεργατικότητας και όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πλαδαρής παραίτησης κούρασε τελικά σε ανεπανόρθωτο βαθμό. Έσχατο θύμα, το τελευταίο πετσοκομμένο τραγούδι, στο οποίο δεν τραγούδησε καν ο Treacy, μα ο κιθαρίστας του. 
Ανάμεικτη λοιπόν η γεύση της κυριακάτικης εμπειρίας από Television Personalities. Όταν ανεβαίνει κανείς στη σκηνή, καλό είναι να μην επαφίεται στις προσωπικές του εμμονές και διαθέσεις –αν και ο αντιεπαγγελματισμός είναι μεγάλο θέμα συζήτησης. Το δυσάρεστο πάντως της υπόθεσης ήταν ότι σκέφτηκα πως πιο εύκολα θα συγχωρούσα μπίτσικες συμπεριφορές σε κάποιον θρασύ πενηντάρη ο οποίος κάνει αυτό που ξέρει καλά, απολαμβάνοντας τις δυστροπίες του. Όμως στο Tiki μάλλον αντίκριζες τη σκιά ενός ανθρώπου που ούτε περισσό μεράκι έχει πια, μα ούτε και συνείδηση της τωρινής του (και μη) καλλιτεχνικής (και μη) υπόστασης. 
Βέβαια, υπάρχει κι αυτό: «There was something else /That I could have seen /How could I see? /I thought I'd seen it all». Το έγραψε ο ίδιος άνθρωπος, λειτουργεί και σαν επιγραφή, μπορεί να το τραγουδήσει κανείς για πάντα και να κάνει σε αυτό πρόποση...
Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
