Σάββατο βράδυ στο Half Note, είχαμε ξανά ραντεβού με τον «Αργεντινό Tom Waits», τον πανκ-ρεμπέτη-tanguero, τον πιο αξιόλογο εκπρόσωπο του σύγχρονου tango, Daniel Melingo. Το μενού ήταν πιο λιτό από άλλες φορές: ο Melingo με μόνο δύο μουσικούς ακόμα, μας είπε παλιές και καινούργιες –ακυκλοφόρητες ακόμα– ιστορίες .
Πιο λιτή, αλλά εξ’ ίσου δυνατή, ήταν και η σκηνική παρουσία του. Ο Melingo στην κιθάρα, τη φωνή και το κλαρινέτο, με συνοδεία ενός κιθαρίστα κι ενός πολυοργανίστα (ούτι, μπουζούκι, κιθάρα και μουσικό πριόνι), άρχισε την περιπλάνησή του λίγο πριν τις 11, σ’ ένα γεμάτο Half Note. Το πρώτο μέρος της εμφάνισής του ήταν αφιερωμένο σε καινούργια τραγούδια. Η αίσθηση είναι πιο ποπ –ή λιγότερο tango– από το Santa Milonga και το Maldito Tango, επιφυλάσσομαι όμως μέχρι να ακούσω τον νέο δίσκο καθώς οι ενορχηστρώσεις για μικρό σχήμα μπορεί να ξεγελούν. Δεν έλειψαν οι μεξικάνικες corridos πινελιές –μουσικά και στιχουργικά– ούτε βέβαια οι κλασικές tango μελωδίες, με τον μαγικό ήχο από το μουσικό πριόνι. Δεν έλειψε επίσης και το αγαπημένο “De Todo Y Para Dos”, μια ευφυής απαγγελία των ανθρώπινων ελαττωμάτων με τη μορφή ενός μενού εστιατορίου.
Στο δεύτερο μέρος ζήσαμε το παρελθόν του Melingo όπως το ξέρουμε και το αγαπάμε: από το “Este Cuore” με την καρδιά που σε βάζει σε φασαρίες και τo “Monmartre De Hoy”, αναφορά στη δεύτερη πρωτεύουσα του tango, το Παρίσι, περάσαμε στο σπαρακτικό “Cha Digo” και σε ένα νέο κομμάτι με το όνομα “La Muerte Ultima”. Το μπουζούκι, γενικά, ακούστηκε ελάχιστα αλλά η επέμβασή του στο “Muleta De Borracho” μας αποζημίωσε. Μπορεί να είναι και το θέμα του τραγουδιού (η ζωή του πότη) που εμπνέει περισσότερο. Το “En Un Bondi Color Humo” πάλι, το οποίο ακολούθησε, εμπεριέχει όλη την αργκό του Μπουένος Άιρες σε μια μαγευτική μελωδία. Ο αποχαιρετισμός έγινε με το πάντα συγκλονιστικό “Narigon” και το “Ayer” από το Santa Milonga.
Συνολικά, δεν υπήρχε η παράνοια των προηγούμενων live του Melingo, με τις γκριμάτσες, τα ουρλιαχτά και το χαμένο βλέμμα του «μικρού παρία». Αυτή τη φορά υπηρέτησε περισσότερο τη μουσική του, παρά το θεατρικό του στοιχείο. Μπορεί να ψάχνει «παρηγοριά στο παρελθόν», όπως λέει και στο “Ayer”, σαν καλλιτέχνης όμως είναι πάντα μπροστά, πάντα δημιουργικός και αρκούντως αιρετικός ώστε να εξελίσσει τη φόρμα του tango σε κάτι δικό του. Θα βρίσκεται στο Half Note μέχρι την Πέμπτη και τον συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Φωτογραφίες: Νίκος Ζαραγκόπουλος
