Κυριακή βράδυ, είχαμε ραντεβού στον φιλικό χώρο της Αυλαίας με τους Ολλανδούς No Blues και με το …όχι και τόσο καθαρόαιμο τέκνο τους, την arabicana –ένα υβρίδιο αμερικάνικης country/folk και αραβικής μουσικής. Λίγο πριν τις 11, έπιασαν το κοντραμπάσο, την ακουστική κιθάρα, το ούτι και τα κρουστά και μας τα είπαν όλα. Όχι σαν Ολλανδοί, μα σαν γνήσιοι Αραμπικάνοι! 
Οι No Blues έχουν την τύχη να διαθέτουν τέσσερις φωνές, η κάθε μία από τις οποίες σε πηγαίνει και σε άλλο τοπίο. Ο κοντραμπασίστας Anne-Maarten van Heuvelen θα μπορούσε να τραγουδά στους Calexico, ο κιθαρίστας Ad van Meurs ακούγεται πιο βραχνός και bluesy, η τραγουδίστρια Ankie Keultjes τις –λίγες– φορές που ανέβηκε στη σκηνή έκανε κέλτικες ενέσεις στο σύνολο. Το οποίο, τις περισσότερες φορές, κατέληγε στη φωνή του Παλαιστίνιου Haytham Safia. O τελευταίος, μαζί με το ούτι του και τα κρουστά του Σουδανού Osama Mogash, ήταν η «άλλη πλευρά», το ανατολίτικο-αραβικό στοιχείο των No Blues. 
Ακούσαμε κυρίως επιλογές από το πρόσφατο Hela Hela και από το Υa Dunya του 2007 ενώ, τον προτελευταίο τους δίσκο (Lumen, 2009) πρότειναν να τον χαρίσουμε σε κάποιον που μισούμε(!). Ακούσαμε επίσης country blues μαζί με αλγερινό rai, γρήγορα swing με σμυρναίικες αλλαγές, το ταξίμι-blues “Long Legged Woman”, μια πολύ πειραγμένη “Misirlou”, το Hela Hela –που ακούγεται σαν western μέχρι να μπει το ούτι– το παλιό αγαπημένο “Rageen Rambling” και το νέο “Empty Βottle”. Είδαμε τους No Blues να επικοινωνούν, να χαίρονται τη σκηνή, να αλλάζουν όργανα και να κλείνουν με 3 encore προειδοποιώντας «όσο μας λέτε να παίξουμε, θα παίζουμε». 
Οι No Blues είναι ένα ταξίδι με επιστροφή: από κιθάρα σε ούτι, από αγγλικά σε αραβικά, από την έρημο της Αριζόνα στην Αραβική έρημο. Στα καλύτερά τους, αυτό το ταξίδι γίνεται γλυκά, χωρίς καν να το καταλάβεις. Υπήρχαν όμως και στιγμές αδυναμίας όπου το ούτι απλά ακολουθούσε τις κιθάρες, παίζοντας ό,τι θα έπαιζε κι ένα μπάντζο σε ένα folk κομμάτι. Οι στιγμές αυτές, εκτός από λίγες, ήταν τελικά και ασήμαντες μπροστά στη γενική αίσθηση. Στη μισογεμάτη Αυλαία περάσαμε όλοι μια ωραία βραδιά παρέα με τίμια, μπασταρδεμένη μουσική.
Υ.Γ.: Μείον της βραδιάς, το ημίωρο διάλειμμα στις 23:45. Ειδικά για Κυριακή βράδυ, ήταν «σκότωμα»…
Φωτογραφίες: Νίκος Zαραγκόπουλος
