Το βράδυ της Κυριακής μπορεί να έφερε κοντά μας έναν θρύλο του σύγχρονου «μαύρου» ήχου –τον παραγωγό πολλών κλασικών κομματιών Alchemist– καθώς και τον όχι τόσο σπουδαίο μα εξίσου αξιόλογο Oh No, αλλά η γεύση που έμεινε τελικά στο στόμα αποδείχθηκε μάλλον γλυκόπικρη.
Εισχώρηση στον χώρο του Bios κατά τη δεκάτη βραδινή –και λέω εισχώρηση διότι ο κόσμος είχε ήδη πυκνώσει στο εσωτερικό, παρόλο που στη σκηνή βρισκόταν εγχώριος warm-up DJ. Οι επιλογές του σετ του κυμάνθηκαν σε γνώριμες αλλά δυναμικές παρουσίες, με τις φωνές των Method Man, Raekwon, Sean Price, Jadakiss, Notorious BIG, Royce Da 5’9” και διαφόρων άλλων να γεμίζουν ευχάριστα την ώρα μέχρι τη στιγμή της άφιξης της τριπλέτας Alchemist, Oh No και DJ Mishaps. Άφιξη η οποία σημειώθηκε στις 23:04 (αναφέρεται η ακριβής ώρα διότι έχει σημασία). 
Είσοδος λοιπόν του δισκοθέτη για αρχή και των δύο κύριων πρωταγωνιστών λίαν συντόμως. Τα φώτα σβήνουν, ο φωτεινός πίνακας της σκηνής του Bios ανάβει και το σκηνικό έχει στηθεί. Το δίδυμο Alchemist και Oh No χαρακτηρίζεται από πολλές αντιθέσεις. Ο κοντός και ο ψηλός, ο λευκός και ο έγχρωμος, ο «παλιός» και ο νεοσχολίτης. Και οι δυο όμως μοιράζονται το ταλέντο στις παραγωγές. Έτσι άρχισαν να μας παρουσιάζουν τον περσινό τους δίσκο Gutter Water, που κυκλοφόρησαν ως Gangrene, ξεκινώντας με τα ανατολίτικα samples του “Boss Shit”. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς περάσανε επίσης από τα εξαιρετικά ηχεία του Funktion One, τα οποία δεσπόζανε αγέρωχα δεξιά και αριστερά της σκηνής, τα “Chain Swinging”, “Get Into Some Gangster Shit”, “Brass Knuckle Rap” και “Gutter Water”. Ο κόσμος όμως υπήρξε λίγο μουδιασμένος απέναντι στο συγκεκριμένο υλικό: δεν φαινόταν να το γνωρίζει ιδιαιτέρως, τουλάχιστον στην πλειοψηφία του. Έτσι, τα πράγματα «άναψαν» στο δίδυμο των “Not High Enough” και “Take Drugs”, καθώς η συζήτηση πήγε σε μυρωδικά και τα συναφή, οπότε και ο κόσμος φρόντισε να κάνει τα λεγόμενα πράξη –με πρωτοπαλίκαρο τον διπλανό μου. 
Εκεί που ο κόσμος πραγματικά έδειξε να ανταποκρίνεται θερμότατα ήταν όταν έγιναν αναδρομές στα προσωπικά beats του καθενός από τους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Ο ένας έπαιζε τον ρόλο του υπερασπιστή του υλικού του άλλου, τουτέστιν ο Oh No υποστήριζε τις παραγωγές του Alchemist και τούμπαλιν. Και μπορεί ο αδερφός του Madlib (ο Oh No ντε!) να έχει πολύ καλές παραγωγές και ο ίδιος, αλλά όταν έχεις να ανταγωνιστείς beats σαν του “Desire” και του “Worst Comes To Worst”, μοιραίο είναι να χάσεις στη μάχη. Κάπου στη συνέχεια ακούσαμε και το “Smile” από το Chemical Warfare του Alchemist και ήρθε και έδεσε το γλυκό. Τυπικά, πάντως, ο Oh No κέρδισε, αν το καλοσκεφτείς: υπήρξε χαλαρά ανώτερος του συνοδοιπόρου του, ως MC, κατά τη διάρκεια της βραδιάς.
Παράλληλα με τα παραπάνω έγιναν και δύο ακόμα tributes, ένα στον μακαρίτη J Dilla υπό τους ήχους ορισμένων παραγωγών του (με προεξέχον το “Fuck The Police”), αλλά και στον Prodigy των Mobb Deep –με τον οποίο ο Alchemist έχει στενή συνεργασία. Οι ιαχές “Free P” δίναν και πέρναν, όπως ήταν αναμενόμενο, με το “Stuck On You” να κλέβει την παράσταση.
Με αυτά και αυτά, και αφού είχε προηγηθεί κι ένα encore, το δίδυμο αποχωρεί καληνυχτίζοντας μας. Κοιτάζω την ώρα ασυναίσθητα και βλέπω 00:05. Μια ώρα και ένα ολόκληρο λεπτό δηλαδή καθίσανε στη σκηνή τα παλικάρια μας. Με λίγα λόγια εκτέλεση του καθήκοντος και ηρωική έξοδος... Τουλάχιστον ήταν ενεργητικοί επί σκηνής, για όσο καθίσανε. Και κάπως έτσι έληξε ένα live το οποίο είχε μεν ορισμένες πολύ καλές στιγμές, μα στην ολότητά του μάλλον μέτριο χαρακτηρίζεται. Και κατώτερο των προσδοκιών που γεννώνται στο άκουσμα των ονομάτων των πρωταγωνιστών του.
