Για ακόμα μία φορά, οι ανταποκριτές του Avopolis από Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν τα βρίσκουν. Κάλλια Κακαλέτρη και Στέργιος Κοράνας, αντίστοιχα, συμφωνούν μόνο στην αγάπη τους για τον Steve Wynn και τους Dream Syndicate, με την πρώτη να περιγράφει με αρκετά μελανά χρώματα μια μοναχική, αρκετά απογοητευτική εμφάνιση δίχως ιδιαίτερο πλάνο και τον δεύτερο να μιλά για «one man show» και για ένα ωραιότατο βράδυ Δευτέρας στην πόλη…
Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη (Αθήνα) & Μυρσίνη Πατακάκη (Θεσσαλονίκη)
Αθήνα, 30/1 της Κάλλιας Κακαλέτρη
Παγωνιά στην ευρύτερη περιοχή της Ακρόπολης, αλλά, ως γνωστόν, στο Tiki είναι όλο τον χρόνο καλοκαίρι: φοίνικες, ψάθινο ντεκόρ, χυμός μάνγκο και εισιτήριο στα 18 ευρώ. Εισιτήριο αν μη τι άλλο τσιμπημένο για ένα λάιβ που, όπως αποδείχθηκε, μόνο αν ήσουν ορκισμένος φαν του Steve Wynn –για να μην πω εξ αίματος συγγενής– θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ως οτιδήποτε παραπάνω από διεκπεραιωτικό. 
Οι δικοί μας Dustbowl και η ιδιότυπη americana τους ήταν εκεί για να καλύψουν τον χρόνο που απαιτούσε η προετοιμασία της, εκ των υστέρων, «πολυσύνθετης» εμφάνισης του Steve Wynn. Πάντα στο γνωστό αμερικανικό (του Νότου) υφολογικό πλαίσιο το οποίο έχουν θέσει τόσο για την παρουσία όσο και για τον ήχο τους, έπαιξαν κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο Goin’ Down (2009), καθώς και κάποια καινούργια, ενώ έκλεισαν το σετ τους με μια διασκευή στο “Goodnight, Irene” του Lead Belly –ίσως ένα από τα πιο κλισέ τραγούδια στην ιστορία της ευρύτερης folk/blues κοσμοθεωρίας. 
Δεκαετίες μετά τους Dream Syndicate, χρόνια μετά τον χωρισμό του από τη Johnette Napolitano (Concrete Blonde) και με καμιά δεκαριά πρότζεκτ στο εκτενές βιογραφικό του, ο Steve Wynn γύρισε στην Αθήνα για μια συναυλία. Βέβαια, η λέξη «συναυλία» είναι εκτός θέματος, τόσο ετυμολογικά όσο και εκ του αποτελέσματος, δεδομένου ότι, αν κάποιος έμπαινε στο Tiki χωρίς να ξέρει τι περιλαμβάνει η βραδιά, θα έβλεπε το εξής: ένα φθαρμένο τραπέζι στο μπροστινό μέρος της σκηνής, έναν τύπο με μια κιθάρα να στέκεται όρθιος επάνω στο τραπέζι (μόνος του), τους περισσότερους θεατές στο πατάρι να πίνουν το ποτό τους συζητώντας και μερικούς ορκισμένους φαν, που είχαν βιώσει γερά την εποχή των Dream Syndicate, να ρίχνουν –δικαίως– εκτελέσιμες παραγγελιές στο νεανικό είδωλό τους. Και μερικούς ακόμα από όσους γεννήθηκαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 και σήμερα αναζητούν τον χαμένο χρόνο και τα υπολείμματα από μουσικές σκηνές που δεν πρόλαβαν να παρακολουθήσουν στην ώρα τους. 
Αφήνοντας να πέσει κάτω το γεγονός ότι το μενού περιλάμβανε μόνο σκέτο Wynn, όπως και το ότι η βραδιά ήταν κάτι μεταξύ περιαυτολογικού tribute και «κιθάρα-παραλία», η συναυλία ξεκίνησε με τον πρωταγωνιστή της να σου παίρνει το μέλι απ’ το στόμα. Γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει όταν, πριν καλά-καλά πάρεις είδηση ότι αρχίζει το λάιβ, εκείνος σου ξεπετάει στα γρήγορα δύο από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια της καριέρας του, όπως τα “Days Of Wine And Roses” και “Boston”. Στη συνέχεια, έκανε περιστροφές γύρω από τις πιο σημαντικές μουσικές «ενδύσεις» που είχε κατά καιρούς, κοινώς τους Dream Syndicate, τους Miracle 3, τους Baseball Project και τους Dragon Bridge Orchestra, καθώς και τη σόλο εποχή του. 
Ύστερα λοιπόν από την εισαγωγική του επέλαση με τα κλασικά των Dream Syndicate, ακούσαμε τα “Resolution”, “Love Me Anyway” και “Punching Holes In The Sky”, λίγο πριν αρχίσουν τα εκατοντάδες συναπτά, αμερικάνικου τύπου, αστεία τα οποία έδειχνε να έχει προετοιμάσει ώστε να γεμίσει τον νεκρό χρόνο μιας συναυλίας χωρίς μπάντα και (ιδιαίτερο) πλάνο. Ένα ενδεικτικό εξ’ αυτών αφορούσε στην πρόσφατη επίσκεψή του στο «γειτονικό (…) μας Νιούκαστλ» όπου έκανε κρύο –οπότε ο καιρός στην Αθήνα «του φαίνεται σαν να είναι στο Μαϊάμι»... Συνέχισε κατόπιν το σετ του με το “We Don’t Talk About It”, το “Burn” και το “Amphetamine” και ακολούθησε αστείο γύρω από το τυποποιημένο φαγητό που σερβίρεται στα αεροπλάνα. Μετά από απαίτηση του κοινού ήρθε και το “I Ride Alone”, όπως και το “Tears Won’t Help”, ενώ φάνηκε να συγκίνησε κόσμο η εκτέλεση του “The Side I’ll Never Show”. Με την ίδια δε θέρμη αντιμετωπίστηκε και το “When You Smile”, κομμάτι που ο Wynn επεσήμανε ότι έγραψε για μια κοπέλα με την οποία ήταν πολύ ερωτευμένος, χώρισαν όμως μετά από σχέση μιας εβδομάδας.
Μετά το τέλος του προγραμματισμένου σετ, ο Steve Wynn κατέβηκε από το τραπέζι για λίγα δευτερόλεπτα για να ξαναγυρίσει άμεσα, πριν καλά-καλά του ζητηθεί το encore. Κάτω από το τραπέζι πια, έπαιξε μια διασκευή στο “Fear Is A Man’s Best Friend” του John Cale, το “There Will Come A Day” και τη διασκευή των Dream Syndicate στο “See That My Grave Is Kept Clean” του Blind Lemon Jefferson (πιο γνωστό από τον Bob Dylan). Σε κάθε περίπτωση, ο πάντα προσωπικά αγαπητός αλλά και λαοφίλητος Steve Wynn θέτει τις ερμηνείες του, ούτως ή άλλως, πάνω από έναν πολύ συγκεκριμένο πήχη –ακόμα και όταν οι προθέσεις αποδεικνύονται παιδαριώδεις, όπως εν προκειμένω. Δεν του χρειάζεται του στενεμένου ελληνικού κοινού να δίνει 18ευρα για πράγματα τα οποία δεν πιάνουν, πια, τα λεφτά τους.
Θεσσαλονίκη, 31/1 του Στέργιου Κοράνα
Φτάσαμε στο club του Μύλου στις 21.30 κι ακόμα δεν είχε μαζευτεί κόσμος, οπότε είπαμε να πιάσουμε πρώτο τραπέζι πίστα. Κι όχι, δεν βάζω εισαγωγικά, γιατί το club ήταν στημένο ακριβώς έτσι! Όντας θαυμαστής των Dream Syndicate, ήθελα να δω έστω και μια φορά τον frontman τους. Στην αρχή με ξένισε το γεγονός ότι ήρθε μόνος του με μία κιθάρα, αλλά όπως αποδείχτηκε, έστω και χωρίς τους υπόλοιπους, o Steve Wynn είναι «one man band»… 
Όπως και να ’χει, κατά τις 22.00 εμφανίστηκαν επί σκηνής οι Θεσσαλονικείς Jesterdays, με το ακουστικό τους line-up, οι οποίοι ήταν και η μόνη πλήρης μπάντα της βραδιάς. Έπαιξαν για ένα ημίωρο, δικά τους τραγούδια με indie/folk πινελιές. Γενικά, έδειξαν πολύ δεμένοι, με ανεπαίσθητα μονάχα λάθη, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένα από τα πιο υποσχόμενα νέα γκρουπ της πόλης μας. Στις 22.35, ανέλαβε τη σκυτάλη ο «πολιτογραφημένος» Θεσσαλονικιός Stefan Schwerdtfeger, για ένα Big Sleep Acoustic σετ. Έπαιξε επίσης για μισή ώρα, με το γνωστό του στυλ, πάντα εξαιρετικά θερμός με το κοινό και όντας ένα με τις μουσικές του. Αφότου μας άφησε κι αυτός, και μετά από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, εμφανίστηκε και ο Steve Wynn.
Όπως είπα και στην αρχή, περίμενα να έχει μαζί του πλήρη μπάντα, αλλά τελικά ήρθε μόνος του. Αξιοσημείωτο μάλιστα το γεγονός ότι έπαιξε με την ίδια κιθάρα που κράταγε ο Schwerdtfeger, την οποία, αν δεν απατώμαι, είχε προηγουμένως χρησιμοποιήσει και ο κιθαρίστας των Jesterdays, σε μια-δυο επιλογές! Αρχικά, λοιπόν, δεν μου πολυάρεσε το γεγονός ότι ο Wynn ήταν μόνος του. Αλλά, όπως αποδείχτηκε, όταν κάποιος μουσικός το έχει στο αίμα του –είτε με συγκρότημα, είτε χωρίς– μπορεί να κάνει «παπάδες». Μας έπαιξε υλικό απ’ όλη τη δισκογραφία του, καθώς και κομμάτια από τους Dream Syndicate (μεταξύ άλλων, βέβαια, και το “The Days Of Wine And Roses”). Ακόμα πιο πολύ με εξέπληξε, τελικά, ότι μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ο Steve Wynn διατηρεί τη φωνή του στο ακέραιο. Μάλιστα, δεν δίστασε να τραγουδήσει και χωρίς μικρόφωνο προς το τέλος της συναυλίας! Μετά από ένα ωραιότατο σετ, που διήρκησε 1 ώρα και 20 λεπτά μαζί (με τα 2 encore), μας καληνύχτισε. 
Όσον αφορά στην επαφή με το κοινό, ο Steve υπήρξε απίστευτα θερμός. Μάλιστα, ικανοποίησε και μια-δυο παραγγελιές, για να μας ευχαριστήσει. Φυσικά, σ’ αυτό συνετέλεσε και ο κόσμος: για άλλη μια φορά σε θεσσαλονικιώτικη συναυλία, ένιωσα από τους πιο μικρούς παριστάμενους. Οι περισσότεροι ήταν φίλοι των Dream Syndicate και του Wynn από τις μέρες της ακμής τους, οπότε καταλαβαίνετε για τι ηλικιακό γκρουπ μιλάμε. Η δε προσέλευση ήταν εντυπωσιακότατη για Δευτέρα βράδυ: αν δεν κάνω λάθος, βρίσκονταν γύρω στα 250 άτομα στο club του Μύλου –νούμερο ανέλπιστο για τέτοια μέρα και για ένα όχι και τόσο τρανταχτό όνομα.
Τελικά, ήταν ένα ωραιότατο βράδυ Δευτέρας, από εκείνα που θα είχες διάθεση να συνεχίσεις, αν δεν σε περίμενε εργάσιμη. Και πάλι όμως, περάσαμε πολύ όμορφα!
