Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Block 33, 19 Νοεμβρίου
του Σπύρου Τόρε
Την περασμένη Πέμπτη η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε τους Άγγλους Heavy, οι οποίοι πλησίασαν φέτος το ελληνικό κοινό μέσω (κυρίως) της καλοφτιαγμένης ραδιοφωνικής τους «παγίδας», “How You Like Me Now”. Η προσέλευση στο Block33 υπήρξε ωστόσο απογοητευτική: τα πρώτα σχήματα –οι δικοί μας Down & Out και Blank Inverse– έπαιξαν για λιγοστούς ακροατές, και τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν πολύ στο σετ του πρώτου ονόματος της βραδιάς.
Οι Down & Out αντιμετώπισαν αρχικά τεχνικά προβλήματα, με τη φωνή του τραγουδιστή τους να μην ακούγεται στα πρώτα δύο κομμάτια. Όταν όμως τελικά έκανε την εμφάνισή της στα μισά του τρίτου τραγουδιού, ακολούθησε ένα γεμάτο μισάωρο, με αμερικάνικους ήχους σε blues μονοπάτια. Μέσες άκρες ένα ωραίο setlist, που όμως, υποθέτω λόγω περιορισμένου ακροατηρίου, συνοδεύτηκε από μία νότα αμηχανίας στην επικοινωνία της μπάντας με το κοινό. Στη συνέχεια τη σκυτάλη άδραξαν οι Blank Inverse. Με ροκ αισθητική, προσπάθησαν μέσω δικών τους συνθέσεων αλλά και μέσω διασκευών σε γνωστά τραγούδια να «φιτιλιάσουν» τους παρευρισκόμενους, καταφέρνοντάς το ανά στιγμές. Αλλά με πέντε μέλη πάνω στη σκηνή ομολογώ πως περίμενα μια παραπάνω δυναμική. Εξαιρώ από αυτό τον βασικό τους κιθαρίστα, ο οποίος φερόταν με τη γνωστή ροκ αλαζονεία που έχουμε μάθει να λατρεύουμε.
Όσο για τους Heavy, ομολογώ ότι μου άφησαν μικτά συναισθήματα. Ο έγχρωμος μπροστάρης τους Kelvin Swaby, με δυναμική ράπερ και με μια αυτοπεποίθηση η οποία εμφανώς άρεσε στο κοινό, αποτελεί το πιο δυνατό χαρτί στην τράπουλά τους: η επαφή του με τον κόσμο υπήρξε παθιασμένη, προκαλώντας αντιδράσεις και απαιτώντας συμμετοχή. Εκεί πιστεύω έχει βασιστεί και όλο το σόου των Βρετανών, που προσπαθούν να δημιουργούν ανά πάσα στιγμή γέφυρες επικοινωνίας με το κοινό. Από την άλλη, όμως, η διαίρεση μεταξύ του Swaby και της υπόλοιπης μπάντας αναδείχθηκε σε κύριο αρνητικό της επί σκηνής παρουσίας τους. Εξ’ αρχής μάλιστα δεν υπήρξε καμία επαφή μεταξύ των δύο μερών. Ακόμα και σε στιγμές όπου ο Swaby έδινε τον λόγο στα υπόλοιπα μέλη των Heavy προκειμένου να πετάξουν κάποια από τις γνωστές «χαριτωμένες» ατάκες, αυτοί απλά κουνούσαν το κεφάλι με ένα ύφος απαξίωσης.
Από ’κει και πέρα, πάντως, ο Swaby έκανε το δικό του παιχνίδι και οι παρευρισκόμενοι στο Block33 αντέδρασαν θετικά. Και θετικά πήγαιναν τα πράγματα μέχρι τέλους, όταν ξαφνικά –και μετά το encore– οι Heavy απλά... έφυγαν! Δεν χαιρέτησαν το κοινό ούτε με ένα νεύμα, απλά αποχώρησαν. Όταν ο Swaby αναγκάστηκε να επιστρέψει για να πάρει το πουκάμισό του –το οποίο είχε προηγουμένως βγάλει– χαιρέτησε με μια κίνηση του χεριού του, κάνοντας προς στιγμή το κοινό να πιστέψει ότι το συγκρότημα έκανε κάποιου είδους αστείο. Δεν ήμουν μόνος ανάμεσα σε όσους θεώρησαν τη στάση των Heavy ως ασέβεια προς ανθρώπους οι οποίοι είχαν πληρώσει για να τους δουν. Όσο απογοητευτική κι αν στάθηκε για τους Βρετανούς η μη ικανοποιητική προσέλευση, δεν μπορεί να δικαιολογήσει ανάλογη συμπεριφορά.
Κύτταρο, 20 Νοεμβρίου
της Ευδοκίας Πρέκα
«Βαριές» μουσικές καταστάσεις επιφύλασσε το Σάββατο για όσους επέλεξαν να κατηφορίσουν ως το ιστορικό στέκι της γνωστής γωνίας Ηπείρου και Αχαρνών. Ένα από τα πιο επίμαχα βρετανικά σχήματα των τελευταίων χρόνων, οι Heavy, έδωσαν μαθήματα groovy σχιζοφρένειας, ιδιοφυούς «κλοπής» funky/soul θεμάτων και απίστευτης σκηνικής ενέργειας και επικοινωνίας. Βέβαια το πολυπληθές, φανατικό και άρτια ενημερωμένο κοινό είχε ήδη παρασυρθεί σε «βρώμικα» μουσικά μονοπάτια, χάρη στις εγχώριες ψυχεδελικές rock ’n’ roll νότες των Down & Out και τις funky rock πινελιές των Sugah Galore.
Το εκκεντρικό τρίο των Down & Out είναι γνωστό στους μυημένους του είδους και αποτελεί πλέον μια «σίγουρη» πλην ενίοτε απρόβλεπτη φυγή προς τη bluesy rock ’n’ roll αισθητική –πασπαλισμένη με γερές δόσεις χιούμορ και ταλέντου. Λίγο μετά τις 10 και για τρία τέταρτα περίπου, η απολαυστική παρέα των Rickie, Tonnie και Virgil, έχοντας στις βαλίτσες της έναν πιστό ανθρώπινο πυρήνα και ένα Tres Weirdos υλικό, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα. Έδωσε δηλαδή ένα δυνατό 1960s/1970s hangover, όπου παρέλασαν οι ZZ Top, Jimmy Hendrix, Bo Diddley, Johnny Winter, John Lee Hooker και Frank Zappa, μέσα από τις θαυμάσιες συνθέσεις “King Size Boogie”, “Voodoo Dildo”, “Snack In”, “American Bandit”, “Fine Lookin’ Woman Blues” κ.α. Το rock στοιχείο κυριάρχησε του γνώριμου texas boogie και η μπάντα έκανε για άλλη μια φορά τη διαφορά.
Στον μαγικό αριθμό 2 των support σχημάτων της βραδιάς, ακολούθησε η αγαπημένη μας Sugahspank με την αντροπαρέα της, που αρέσκεται εδώ και καιρό να ανακατεύει low down and dirty funk φωνητικά με ροκ αναφορές, οι οποίες ξεσαλώνουν σε αιχμηρές κιθάρες με metal διάθεση. Μια βουτιά στο Spacecakes τους πραγματοποίησαν στο Κύτταρο, με πολύ καλά δουλεμένα πλέον και επί σκηνής τα εθιστικά “Animal”, “Demons”, “Whipped Cream” και “He Got The Bread”. Παρουσίασαν δε και δύο νέες συνθέσεις, που αναμένονται να γίνουν «απαραίτητες» στις συναυλίες τους –ονόματι “Happy Potatoes” και “Ιt’s The World”. Αυτό που θα ήθελα να σημειωθεί είναι ότι και τα δύο ελληνικά σχήματα στέκονται επάξια και σε ξένα φεστιβάλ, γεγονός που έχει ήδη πραγματωθεί, παρέχοντάς τους πολύτιμη εμπειρία για όποια μελλοντική εξόρμηση προς τα έξω.
Έτσι φτάσαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, έτοιμοι και μουσικά φτιαγμένοι για να υποδεχτούμε το τετραμελές σχήμα των Heavy. To χαρακτηριστικό άνοιγμα με το “Short Change Hero” έδωσε βήμα στον χαρισματικό –και ψυχή του group– τραγουδιστή τους Kelvin Swaby, προκειμένου να ξεδιπλώσει την αιλουροειδή δύναμή του, μαγεύοντας τους πάντες με την αλήτικη, α-λα-James Brown ερμηνεία του και τη «θέλω να τα διαλύσω όλα» σκηνική του αύρα. «Δεν κάνουμε τίποτα εύκολα», μας είπε, παραπέμποντάς μας σε ένα κλασικό τραγούδι της Tina Turner, το “Proud Mary”, που αποτέλεσε μια εύστοχη πάσα για το “What Do You Want Me To Do?”. Μια μικρή εισαγωγή/σχόλιο/πείραγμα κοινού έδινε το πρόσταγμα για το κομμάτι που θα ακολουθούσε κάθε φορά. Έτσι, όταν ακούσαμε να μας ρωτάει αν «υπάρχουν τίποτα λύκοι στο κτίριο», καταλάβαμε ότι είχε έρθει η ώρα για το κολλητικό “Big Bad Wolf”. Και επειδή κάποιοι ζουν για τους διαβόλους πάσης φύσεως το “Sixteen” έγινε το καλύτερο αντίδοτο. Όμως, το πάρτι συνεχίζεται και στις περιόδους που διανύουμε όλοι θέλουμε στιγμές ψυχαγωγικής ανάσας –και δη στη χώρα μας, όπως σχολίασε και ο Swaby, σερβίροντάς μας αμέσως το “Cause For Alarm”, όπου σημειώθηκε και η πρώτη χορευτική έξαρση του κοινού.
Για τις υπέροχες γυναίκες οι οποίες κλέβουν την παράσταση όπου κι αν βρέθηκαν οι Heavy συναυλιακά στην Ελλάδα, ο Swaby αφιέρωσε το “Girl” –από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά Great Vengeance And Furious Time– ζητώντας μας παράλληλα να τον βοηθήσουμε να βρει ένα κορίτσι και τραγουδώντας το “Colleen”. Ένα ταλαίπωρο και ολίγον «φλώρικο» stage diving από έναν θαυμαστή συνόδευσε το “Set Me Free”, ενώ σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας δεν έλειψαν οι εκδηλώσεις ικανοποίησης από το σύνολο του κόσμου για αυτό που μοιραζόταν ζωντανά. Τα ηχεία πήραν φωτιά στα “That Kind Of Man” και “No Time”, καθώς και στο εκρηκτικά παρατεταμένο encore των τριών τραγουδιών, όπου ξεχώρισε βέβαια το “How You Like Me Now”, ολοκληρώνοντας τη συναυλία μετά από περίπου μία ώρα από την έναρξή της.
Φίλοι και γνωστοί κατά την έξοδο από το Κύτταρο ανταλλάσσαμε σχόλια του τύπου «Φοβεροί οι Heavy, τα σπάσανε, απίστευτη μπάντα» κτλ., γεγονός που αποτελεί και την ουσία όλης της βραδιάς. Η συνταγή των Βρετανών απλή και αφορά στο εξής τρίπτυχο: μπρίο, ταλέντο, επικοινωνία...
