Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Πιάνω τις εστίες, για να μην μπλέξουμε σε κυκεώνες ορολογίας. Εξήντα χρόνια ζωντανό rock ‘n’ roll. Από τέσσερις γεμάτες δεκαετίες punk rock και heavy metal. Θέσεις, ξεκάπνισμα, αναγόμωση κι ύστερα κάθε φορά πιο γρήγορα, πιο σκληρά, πιο δυνατά. Τ’ αυτιά σου, το σώμα, τα ματάκια σου παίρνουν εμπειρικούς όρκους έντασης και ταχυδύναμης. Οι κορυφές κατακτήθηκαν, τα όρια πατήθηκαν, δεν πάει άλλο, ως εδώ! Μ’ αυτό το πλευρό κοιμήσου αγαπητέ απόστρατε… Τελευταία στάση (μέχρι την επόμενη δηλαδή): The Dillinger Escape Plan.
Στα χασομέρια της αναμονής παίζεται το παιχνίδι του συμβολισμού κώμης και ευρύτερης τριχοφυΐας. Πέραν της σχετικής πλάκας, διαθέτει και την αξία του όσον αφορά στα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν περί μείξης του κοινού και διείσδυσης των Dillinger. Έχουμε και λέμε: πλούσιες μεν, ντεμί σαιζόν δε μοϊκάνες –τουτέστιν δίχως γλόμπο στις όχθες. Παραδοσιακές, μεταλλικές κουπ –εντελώς χύμα και πιο περιποιημένες. Κεφάλι με την ψιλή ή περασμένο με διπλή λεπίδα, συνοδευόμενο από εναλλακτικιά heavy μουσάκλα (σαν εγχώριου προοδευτικού παπά). Πλούσια τα ελέη ροκαμπιλάδικη φαβορίτα. Καπέλα, κοτσιδάκια, φραντζοειδή, και λοιπά ίντικα ούτε για δείγμα. Ως επί το πλείστον αρσενικοί (συν κάποιες λίγες γενναίες κυρίες), ηλικιακά από είκοσι μέχρι και τριάντα έτη, με τάσεις προς το άνω άκρο.
Ήμασταν μια ωραία παρέα στο γιομάτο Gagarin το Σάββατο το βράδυ και, κατά πως φαίνεται, αρκετοί εξ' ημών έχουμε δώσει το παρών (και) για τους Tardive Dyskinesia. Κι αυτοί ανταπέδωσαν, σπέρνοντας τη θανατερή κορίλα τους προς πάσα κατεύθυνση –αν και νομίζω πως το αρραγές ηχητικό τους μέτωπο θα ακουγόταν πιο ενδιαφέρον με μερικές ζυγισμένες ρωγμές στη φάτσα.
Το λοιπόν και εν καιρώ, οι Dillinger Escape Plan εμφανίζονται σε φουλ διάταξη μέσα σε ελεγχόμενο οπτικοηχητικό ορυμαγδό από feedback, καπνούς και προβόλια. Ο Puciato στο κέντρο, με τους σφυγμούς ήδη στα κόκκινα, διαγράφει σπαστικούς κύκλους γύρω από μοναδικό τετραγωνικό μέτρο –α λα Mike Tyson λίγο πριν σημάνει η καμπάνα. “Farewell, Mona Lisa” και μας ρίχνουν εξ' αρχής μ' ότι έχουν –ούτε προθερμαντικές αλοιφές, ούτε κλιμακωτές αποκαλύψεις, ούτε τίποτα δώρα έκπληξη. Ενέργεια ρεεε! Αγνή, αμόλυντη, παρθένα ενέργεια, βουτηγμένη μέχρι τα μπούνια στη βρώμα της πόλης. Οι φλέβες ξεφουσκώνουν κι η αδρεναλίνη κατακάθεται δυο φορές όλες κι όλες κατά τη διάρκεια του σετ –μαζί κατοστάρι και μαραθώνιος. Γύρω στη μέση, πάνω στην πιανιστική γραμμή του “Widower”, πριν αυτό βεβαίως καταλήξει σε mathcore τέρας, και στην πρώτη θέση του encore λόγω “Mouth Of Ghosts”. Στα ενδιάμεσα ο κακός χαμός ο ίδιος. Κυρίως τα αρρωστάκια στις πρώτες σειρές, γιατί προφανώς και παραβρίσκονται ουκ ολίγοι απλοί θεατές-χάνοι. Ανελέητες βούτες απ' τη σκηνή (σε κεφάλια άλλων ή πατώματα δε φαίνεται να έχει σημασία), το μικρόφωνο στον υπέρ του δέοντος ενημερωμένο λαό, τα πάνω-κάτω όταν ο Puciato ανέρχεται σχεδόν στην οροφή του Gagarin ή όταν κατεβαίνει στους πιστούς. Ξύλο, αγκαλιές, φιλιά –το ίδιο είναι. Τρελό γκρουβ και τσιριχτές ψεύτικες στο “Black Bubblegum”. Ιδρωμένο προσκύνημα στο “Sunshine The Werewolf”. Που 'ναι το “Come To Daddy”, το φελέκι μου;;;
Κι εδώ βάζω τελεία στην περιγραφή, για δύο λόγους. Πρώτον διότι υπάρχει κινούμενη εικόνα κι άντε πτωχέ γραφιά να τα βάλεις με την αμεσότητα της οπτικής πληροφορίας. Ιδού μικρό δείγμα (τα σέβη μου αγαπητέ εικονολήπτα): http://www.youtube.com/watch?v=n5dDiVTLBNQ
Και δεύτερον διότι ελλοχεύει σημαντικός κίνδυνος παρα-προσέγγισης του γεγονότος. Είναι υπερβολικά εύκολο να χαζέψεις και να αντιληφθείς τους Dillinger Escape Plan αποκλειστικά ως τίποτα τρελούς αθληταράδες. Οι τύποι μπορεί να είναι ανθρώπινες γεννήτριες, ωστόσο δεν είναι γυμναστές (όχι δεν θα απολογηθώ στο συμπαθή κλάδο). Καλοδεχούμενα, λοιπόν, και αναγκαία τα όποια φυσικά προσόντα τους, ωστόσο ας μην υποβιβάσουμε μια μπάντα τέτοιου εκτοπίσματος σε θίασο από mathcore ζογκλέρια τίγκα στην αμφεταμίνη. Μια μπάντα η οποία, ενώ περιπλέκει σφόδρα την απλότητα του κόλπου «σκληρό rock ‘n’ roll», δεν αφαιρεί το παραμικρό απ' την ωμότητα και την ενστικτώδη ευθύτητα του. Ίσα-ίσα που τις πολλαπλασιάζει γεωμετρικά, τόσο στο στούντιο όσο και στο σανίδι. Ειδικά εκεί πάνω.
Set List
Farewell, Mona Lisa
Fix Your Face
Milk Lizard
Room Full of Eyes
Chinese Whispers
Sugar Coated Sour
Destro's Secret
Gold Teeth on a Bum
Widower
Black Bubblegum
When Good Dogs Do Bad Things
Good Neighbor
Lurch
Sunshine the Werewolf
encore
Mouth of Ghosts
Setting Fire to Sleeping Giants
The Mullet Burden
Panasonic Youth
43% Burnt
