Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Να τα διαβάζετε τα δελτία τύπου γιατί, πέρα από τα υπερβολικά κοσμητικά επίθετα (τα οποία είναι κι απαραίτητα εδώ που τα λέμε, δηλαδή τι να γράφει; σήμερα το βράδυ καλέσαμε μια ανύπαρκτη μπάντα που δεν ξέρει τι παίζει;) περιέχουν και χρήσιμες πληροφορίες. Όπως λ.χ. την ώρα έναρξης... Δυστυχώς εγώ, αλλά και διάφοροι συνάδελφοι απ’ ότι κατάλαβα, πήγαμε με τον αυτόματο πιλότο στο Κύτταρο, χωρίς να δούμε πως η ώρα έναρξης του Peter Hammill ήταν 20.30 –άρα γύρω στις 21.00. Με αποτέλεσμα να χάσουμε 40-45 λεπτά από την, ευτυχώς, 90λεπτη εμφάνιση του Hammill.
Αυτό το λάθος βέβαια δεν το έκανε κανένας από τους ορκισμένους οπαδούς του. Εκείνοι φαντάζομαι ότι δεν έχασαν ούτε λεπτό, κρίνοντας από το γεγονός πως κατά τη διάρκεια της συναυλίας δεν έχασαν λέξη από τα τραγούδια του ήρωά τους. Γιατί αυτό ακριβώς ένιωθα από τους ανθρώπους γύρω μου. Απέραντο θαυμασμό για έναν εξαιρετικό μουσικό, ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος και απόλυτα αφοσιωμένος σε ό,τι κάνει. Αυτό που έκανε εντύπωση –και δεν το είχα σκεφτεί ή παρατηρήσει την προηγούμενη φορά που τον είχα δει– είναι πως, περιέργως, οι εν Ελλάδι οπαδοί του Hammill είναι κυρίως λάτρεις της σόλο καριέρας του και όχι της Van Der Graaf Generator εποχής.
Με κλασικό πιάνο και κιθάρα τα –πάντα progressive– φωνητικά του οφείλουν να είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της εμφάνισης του. Κι ενώ θα περίμενες να δυσκολεύεται, μπορεί μέχρι σήμερα να ουρλιάξει τις ιστορίες του χωρίς να σε κάνει να αγχωθείς πως δεν θα τα καταφέρει. Με όπλο βέβαια τη σπάνια και ευλαβική σιωπή που επικρατούσε στο γεμάτο Κύτταρο, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως, αν καταφέρεις να μπεις στον κόσμο του Peter Hammill, εκείνος θα φροντίσει με την ενέργειά του να σε πάει κάπου. Γι’ αυτό και λόγω της αργοπορημένης μου άφιξης πίστευα ότι δεν θα ευχαριστηθώ ούτε λεπτό από την εμφάνισής του. Έγινε τελικά το αντίθετο, κι αυτό οφείλεται στον ενθουσιασμό του κόσμου. Οι επευφημίες στο “Still Life” και μόνο ήταν σπάνιας έντασης –και δικαιωματικά άλλωστε, αφού μάλλον αποτελεί και την πιο σημαντική στιγμή της καριέρας του.
Αναμφίβολα λοιπόν, ο Peter Hammill μάς «έχει» τόσο πολύ ως κοινό, ώστε με άνεση παραδίδει τις συναυλίες του. Και με δεδομένη την απίστευτη ανταπόκριση, θα τον βλέπουμε για όσο ακόμα αντέχει. Γιατί οι οπαδοί του θα αντέξουν για πάντα.
