Fuzztones + Basements

Φωτογραφίες: Στέργιος Κοράνας

Το βράδυ της Πέμπτης με ξαναβρήκε στον γνώριμο χώρο του Block33 για να παρακολουθήσω τους αγαπημένους μου Fuzztones! Η καλή βραδιά φαίνεται από την αρχή της και, σ’ αυτή την περίπτωση, φάνηκε από το support…

Το λοιπόν, έφτασα λίγο πριν τις 10 στον συναυλιακό χώρο και, μόλις το ρολόι σήμανε ακριβώς, υποδεχτήκαμε στη σκηνή τους Basements. Πιτσιρικάδες, κάπου 20-21 χρονών, έπαιζαν δε απίστευτα καλά. Μουσικό είδος ίδιο με της μπάντας που υποστήριζαν, garage-rockabilly ρυθμοί και, φυσικά, αστείρευτη ενέργεια! Αυτό τους έλειπε, βέβαια, τόσο μικροί ηλικιακά... Πάντως στάθηκαν αρτιότατα, και στα δικά τους τραγούδια και στις διασκευές τις οποίες έπαιξαν, όντας συγχρονισμένοι μέχρι κεραίας, ενώ μετέδιδαν και καλή διάθεση στο κοινό. Αφού λέγαμε ότι αν τυχόν έπαιζαν το “Strychine”, μπορεί και να το ερμήνευαν καλύτερα από τους Fuzztones! Μετά λοιπόν από ένα απολαυστικό σετ μιας ώρας (τους κράτησαν παραπάνω, μια και ο Protrudi είναι γνωστός για τις καθυστερήσεις του) οι Basement μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις, προκειμένου να υποδεχτούμε τους headliners της βραδιάς. Να μου το θυμηθείτε, θα ξανακούσουμε από αυτούς στο κοντινό μέλλον!

Μετά από μισής ώρας αναμονή, υποδεχτήκαμε επί σκηνής τον Rudi Protrudi και την παρέα του! Με κλασική γκαραζιέρικη εμφάνιση –εφαρμοστό μαύρο παντελόνι, λευκή μπλούζα, δερμάτινο μπουφάν και…μαύρα γυαλιά– οι Fuzztones ανεβαίνουν επί σκηνής και, χωρίς καν να πουν κουβέντα, αρχίζουν την εισαγωγή του “1-2-5”. Από εκεί και πέρα, δεν θυμάμαι να στάθηκα ήσυχος, παρά μόνο στις παύσεις μεταξύ των τραγουδιών. Οι μουσικοί που πλαισίωναν τον Rudi έπαιζαν άριστα, χωρίς να χάνονται με τίποτα. Μάλιστα, η κοπελίτσα που έπαιζε πλήκτρα έκαψε τις καρδιές του αντρικού πληθυσμού…

Συνεχίζοντας λοιπόν, με ενδιάμεσα σόλο και με λίγους αυτοσχεδιασμούς στα σημεία (σ’ αυτό το είδος δεν ευνοείται άλλωστε και πολύ να τραβάνε σε μάκρος τα κομμάτια), οι Fuzztones μας έπαιξαν τραγούδια απ’ όλο σχεδόν το φάσμα της δισκογραφίας τους, δίνοντας κυρίως έμφαση στα 1980s. Ακούσαμε έτσι, ανάμεσα στα άλλα, τα “Gotta Get Some”, “Ward 81”, “She’s Wicked”, “Highway 69”, “Action Speaks Louder Than Words” και –σ’ ένα επικό κλείσιμο στο δεύτερο encore– τα “Cinderella” και “Strychnine”! To βασικό setlist κράτησε μόλις μια ώρα και πέντε λεπτά, αλλά είχαμε εμπιστοσύνη στον Rudi ότι δεν θα μας άφηνε έτσι. Όντως, οι Fuzztones έκαναν δυο φορές encore, τα οποία κράτησαν περίπου ένα τέταρτο το καθένα. Έτσι μας άφησαν τελικά με λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα παιξίματος!

Από άποψη διαδραστικότητας με το κοινό, ο Rudi υπήρξε καταπληκτικός. Πολλά σχόλια ανάμεσα στα τραγούδια, ερωτήσεις προς το κοινό, γενικά θερμότατος προς τους οπαδούς του. Ίσως με ορισμένους πιο θερμός απ’ ό,τι θα έπρεπε, μια και έκανε απροκάλυπτα καμάκι στην ξανθιά κοπελίτσα παραδίπλα μου! Το θεσσαλονικιώτικο κοινό, αντιθέτως, δεν αποδείχθηκε και τόσο θερμό όσο θα περίμενα. Ο κόσμος πήρε μπροστά μόνο από το “She’s Wicked” και μετά, από το τελευταίο δηλαδή κομμάτι του βασικού setlist... Μάλιστα ο Rudi μας την είπε λίγο, αφού μας χαρακτήρισε ως «well behaved audience». Εδώ που τα λέμε, το Λύκειο των Ελληνίδων να πήγαινε εκεί, πιο ζωντανό θα ήταν. Ούτε καν φώναζαν αρκετά για να τους βγάλουν για encore, να φανταστείτε.

Όπως και να ’χει πάντως, στάθηκε μια απολαυστικότατη βραδιά, η οποία προσωπικά με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο! Έχω που έχω και μια αδυναμία στους Fuzztones, ε, δεν ήθελε και πολύ