Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου (πλην Mongrelettes)Σκέψεις στον δρόμο για την Knot λίγες ώρες πριν ανοίξει η σχισμή της κάλπης: Μήπως τελικά στη δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα –και μάλιστα εκκωφαντικά; Στην εγχώριου τύπου δημοκρατία, για να προλάβω τίποτα περίεργες παρερμηνείες, κατά πως αυτή στήθηκε και σύρθηκε εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες. Κάτσε οι δημοτικές να φέρουν δώρο-έκπληξη τίποτα εθνικές και τότε τα λέμε...
Προσωρινό καταφύγιο το rock ‘n’ roll. Για το ακριβές του πράγματος, αρχικά το garage των Mongrelettes οι οποίες καμπανίζουν τα τρία απέθαντα ακόρντα με ρετρό στυλ κι αέρα, προσωποποιώντας το απενεχοποιημένο feel-good μιας χι Δυτικής αστικής δημοκρατίας περασμένων δεκαετιών. Ουχί το καυτό υπαρξιακό ξεκάπνισμα του εδώ και τώρα, ούτε βεβαίως το ξόδεμα της κενότητας μιας χώρας πλέον χωμένης πολύ βαθύτερα απ' τις θύρες της ηθικής και αισθητικής κρίσης. Προσεγμένος ο κώδικας στησίματος/παρουσίασης των τεσσάρων κυριών και του ενός κυρίου, το ίδιο και η ηχητική υποστήριξη. Ενδιαφέροντα τα αγγίγματα από τα ελληνικά 1960s σε επίπεδο γραφής, όπως επίσης κι αυτή η αίσθηση μάτσο γλύκας στα παιξίματα –αρκούντως πειστικά μ' άλλα λόγια, όχι μετά ίντικης επιτήδευσης. Συμπαθητικά, αν και διαθέτω ένα ζήτημα με τη συμπάθεια ως έννοια.
Ο αγαπητός Earzumba αναλαμβάνει λίγο αργότερα κατευθείαν απ' την καρέκλα του, για να αυτοπαγιδευτεί προοδευτικά απ' την ίδια τη φιλοδοξία του και υπό μία έννοια τη γενναιότητά του –το αδιέξοδο του ενός. Σεβαστή η προσπάθεια να στήσει ρυθμικές ραχοκοκαλιές με προηχογραφημένες λούπες και να γεμίσει τα κενά του έτοιμου μετρήματος με το μίνι σίνθι του, ωστόσο σε τέτοιες περιπτώσεις σηκώνονται μάντρες δυσκολίας σεβαστού ύψους. Κυρίως παικτικής φύσης –ειδικά όταν αφήνεις κατά μέρος το παιχνίδι με την υφή της ηχοπλασίας σου. Το όλο κόλπο περνάει σαν μια υπέρ του δέοντος εκτενής συρραφή ασκήσεων, κατά τις οποίες ένας άνθρωπος επιχειρεί να προσεγγίσει τον ήχο πολυμελών γκρουπ σε κόμπακτ έκδοση –από πληκτρονικό progressive μέχρι πειραγμένη exotica. Δύσκολα πράματα, αν και προσωπικά κρατάω το γκρουβ των προηχογραφημένων λόγω λεπτομερούς δόμησης, συν την αφέλεια του τζαμαρίσματός –ενίοτε γοητευτικά παιδική.
Κατόπιν, κι ύστερα του απαραίτητου καπνοδιαλείμματος, εισερχόμαστε σε Ashtray Navigations διαστάσεις, εμφανώς κουτσουρεμένοι πληθυσμιακά σε σχέση με την αρχή της βραδιάς. Ο κύριος Todd κάθεται στο σκαμπό με τη διμάγνητη αγκαλιά, προσφέροντας αρχικά σπασμένους μπλουζοηλεκτρικούς κυματισμούς. Σα να μας λέει: κοιτάτε να δείτε μάστορες, καθώς βλέπετε με τα ματάκια σας και κυρίως ακούτε με τ' αυτιά σας, το εξάχορδο το κατέχω επαρκώς, οπότε μη τυχόν κι ακούσω τίποτα αηδίες περί μεταμοντέρνων αυνανισμών των ατάλαντων για όσα θα επακολουθήσουν...
Η κυρία Melanie Crowley παραδίπλα καρφωμένη (και μάλλον υπερβολικά αγχωμένη) σε κουμπιά και ποτενσιόμετρα κι εμπρός για noise τελετουργικά. Με το εξής τυπικό εκ μέρους κυρίως του Todd: παίζω σε κιθάρα ή σίνθι, ηχογραφώ σε πραγματικό χρόνο, και μετά γονυπετής πλάθω με τα χέρια τον ήχο στις πεταλιέρες μου, πριν ξεκινήσω νέο γύρο για να προσθέσω κι άλλο επίπεδο στον ηχόπυργο –γονυπετής όχι οκλαδόν, έχει σημασία. Και φτάνουν στιγμές που αντιλαμβάνεσαι τον ήχο σαν φυσική παρουσία η οποία σε περιβάλλει και νιώθεις πως μπορείς να τον ζουλήξεις με τα ακροδάχτυλά σου. Αλλά ταυτόχρονα ασυνήθιστα μονοκόμματο και απόμακρο δίχως διάθεση για περιπέτεια, δίχως να σε προσκαλεί στο τριπ –αντίθετα με ουκ ολίγες Ashtray δισκογραφικές καταθέσεις.
Τουτέστιν απ' τα εκκωφαντικά αδιέξοδα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, σ' εκείνα του ζωντανά εκτελεσμένου noise. Και στο κάτω-κάτω για το noise ποιος χέστηκε που λέει ο λόγος, με τη δημοκρατία τι γίνεται...
