Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Α. Πετρόπουλος
Στα περισσότερα πράγματα, το θέμα είναι το κατά πόσο «ιδρώνει η φανέλα». Και αναφέρομαι βέβαια στον βαθμό κατάθεσης ψυχής και σώματος του καθενός σε αυτό που κάνει. Ο Dany Brillant λοιπόν τραγούδησε, χόρεψε, έπαιξε κιθάρα, bongos και congas, επικοινώνησε με το στατικό πλην ένθερμο κοινό του και παρόλα αυτά κατάφερε να παραμείνει ατσαλάκωτος –αν και πολύ ιδρωμένος. Καλλιτέχνης με στυλ και αισθητική που μόνο στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα μπορούσε να συναντήσει κανείς, ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τις βαλίτσες του γεμάτες τραγούδια, ρυθμό και πολύ, πολύ κέφι.
Η συναυλία έγινε στο Μέγαρο Μουσικής, έναν χώρο με αναμφισβήτητα πολλά πλεονεκτήματα αλλά κι ένα βασικό μειονέκτημα: δεν μπορείς να κουνηθείς από τη θέση σου!!! Σ’ αυτόν τον ναό της τέχνης, όπου ο θεατής θεωρείται εξ’ ορισμού ως στατικός –χωρίς να τον ακουμπά ή ακόμη χειρότερα να τον σπρώχνει ο διπλανός του– την παράσταση την απολαμβάνει η ψυχή. Για το σώμα ούτε λόγος. Άλλο πράγμα, όμως, μια παράσταση και άλλο μια συναυλία και δη του Dany Brillant, δεν χρειάζεται να τα μπερδεύουμε αυτά τα δύο.
Ο Brillant είναι αστέρας πρώτου μεγέθους στη Γαλλία και έχει πίσω του μια εικοσάχρονη πορεία, στην οποία έχει κυκλοφορήσει διψήφιο αριθμό δίσκων. Μια ανθολογία αυτής της δισκογραφίας παρουσίασε λοιπόν στο ελληνικό κοινό το βράδυ της Δευτέρας, πραγματοποιώντας ένα μικρό αλλά όμορφο ταξίδι στον χρόνο, τότε που οι άνθρωποι διασκέδαζαν χορεύοντας με πιο εκλεπτυσμένους ήχους και με πολύ στυλ. Στη σκηνή πλάι του, πλήκτρα, κρουστά, drums, μπάσο (ηλεκτρικό κα ακουστικό), τρομπέτα και σαξόφωνο-φλάουτο έδωσαν υποσχέσεις για ένα πλούσιο ηχόχρωμα. Στις 20:45 οι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή. Για πρώτο τραγούδι διάλεξαν το “Dis Moi Que Tu M’ Aimes” και το κοινό αρχίζει να «ζεσταίνεται». Το ίδιο και ο Brillant, ο οποίος παίρνει ανάσες ανάμεσα στα τραγούδια συνομιλώντας με τους γαλλόφωνους θεατές –αρκετά μακρόσυρτα κάποιες φορές– αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους να ψαχνόμαστε. Με τις πρώτες όμως νότες του “On Verra Demain” έγινε φανερό πως η βραδιά θα ήταν ξεχωριστή. Ο Dany Brillant είναι σπουδαίος performer (όπως και δημιουργός μιας και ο ίδιος συνθέτει και γράφει τους στοίχους των τραγουδιών του) και τον πετύχαμε σε μεγάλα κέφια τη Δευτέρα. Την έχει τη σκηνή: είναι μέρος του σώματός του, μέρος της μουσικής του και ζει την κάθε στιγμή της με πάθος.
Στη συνέχεια ακούστηκε το “Dans Ta Chambre”, ένα εξαίρετο cha-cha-cha, που, όπως και τα δύο προηγούμενα, προέρχεται από το τελευταίο του άλμπουμ, το Puerto Rico. Κι εκεί που το όλο πράγμα είχε αρχίσει να ανεβαίνει, κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή το σκαμπό. Όπου σκαμπό, βλέπε συναίσθημα και ρομαντζάδα. Εκεί λοιπόν στο κέντρο της σκηνής, ως σωστός crooner, ο Brillant κάθεται και με τη συνοδεία του τενόρου σαξοφώνου ερμηνεύει αισθαντικά το “Besame Mucho”. Ο παλμός ανεβαίνει ξανά με το “C’ Est Ca Qui Est Bon” στο οποίο ο Γαλλο-Τυνήσιος performer αποφασίζει να κατέβει από τη σκηνή και να γίνει ένα με το κοινό του. Σκηνές απείρου κάλλους εξελίσσονται στη συνέχεια και το Μέγαρο ζει μεγάλες στιγμές! Αναρωτιέμαι ακόμη μια φορά για την επιλογή του συγκεκριμένου χώρου και δεν είμαι ο μόνος.
Το “L’ Americano” πρέπει να ομολογήσω πως πηγαίνει πολύ στον Brillant, τόσο ερμηνευτικά όσο και ενδυματολογικά (σαν Ιταλός μαφιόζος ήταν ντυμένος, μαύρο κοστούμι, μαύρο λουστρίνι και δαχτυλίδι που έβγαζε μάτι). Γνωρίζει καλά άλλωστε πώς να διαχειριστεί τον ρυθμό μιας συναυλίας, να ανεβάσει την έντασή της ή να την εσωτερικεύσει, βάζοντας την κατάλληλη στιγμή ρομαντικές πινελιές όπως αυτή του κλασικού bolero “Histoire D’ Un Amour” που ακολούθησε. Δεν έμεινε για πολύ όμως σε τέτοια διάθεση, μιας και ήταν ώρα για ξέφρενο swing με το “Viens A Saint Germain”, ένα τραγούδι το οποίο έγραψε πριν από περίπου είκοσι χρόνια. Η εισαγωγή ακολούθως του “Les Parfumes De L’ Orient” τον βρίσκει με μια πανέμορφη ηλεκτροακουστική Gibson να ταξιδεύει σε δρόμους Ανατολίτικους, ενώ τρεις διασκευές στη συνέχεια (“Volare”, “Mambo Italiano” με εισαγωγή το θέμα του Νονού και “Sway”) βάζουν φωτιά στη σκηνή, η οποία έχει γεμίσει από καλλίγραμμες και μη κυρίες που προσπαθούν να χορέψουν salsa ή κάτι σαν salsa. Ανάγκη για έκφραση; Ανάγκη για επίδειξη; Ποιος ξέρει… Πάντως, το “You Don’t Have To Say You Love Me” κάποια κοπέλα δεν πρόκειται να το ξεχάσει ποτέ. Γιατί δεν συμβαίνει κάθε μέρα να της το τραγουδά ένας τύπος σαν τον Dany Brillant, σχεδόν στο αυτί, κρατώντας την ταυτόχρονα αγκαλιά ενώ τη χορεύει κιόλας!
Μπλε χαμηλά φώτα στη συνέχεια και οι blue νότες της τρομπέτας παίζουν την εισαγωγή του “La Nuit Est A Nous”, με τον Brillant να δίνει κατά τη γνώμη μου την καλύτερη και αισθαντικότερη ερμηνεία της βραδιάς. Μιας βραδιάς που ύστερα από μιάμιση ώρα όδευε πια προς το τέλος της. Και τι καλύτερο για φινάλε από τη “Suzette”, την πρώτη του επιτυχία και το τραγούδι το οποίο ουσιαστικά σηματοδότησε την πορεία του πριν από είκοσι χρόνια. Το κοινό δύσκολα πια μπορεί να παραμείνει καθηλωμένο, όλοι χορεύουν και οι μουσικοί ξανά στην πλατεία αποχαιρετούν από κοντά τον κόσμο.
Με δύο encore και με την ταραντέλα “Dans Les Rue De Rome” η συναυλία τελειώνει. Δυο ώρες γεμάτες με τη swing διάθεση, το latin ταμπεραμέντο και το μπρίο του Dany Brillant στάθηκαν αρκετές για να περάσουμε ένα υπέροχο βράδυ. Τραγουδήσαμε όσο μπορέσαμε και αν δεν χορέψαμε με την ψυχή μας, τι να κάνουμε; Τουλάχιστον χόρεψε η ψυχή μας!
