Mahler Chamber Orchestra

Φωτογραφίες: Marco Borggreve & Tilbert Weigel

Στην τελευταία συναυλία του Φεστιβάλ Αθηνών έμελλε να δω και να ακούσω ίσως την ποιοτικότερη και σημαντικότερη στα συστατικά της υλικά, (κλασική) μουσική ερμηνεία όλου του καλοκαιριού. Οι λίγοι, σχετικά, θεατές απόλαυσαν μια ορχήστρα με καταπληκτικό ήχο, τη Mahler Chamber Orchestra, να καθοδηγείται από τον Έλληνα Κωνσταντίνο Καρύδη, ο οποίος μάλιστα διηύθυνε εμπνευσμένα και από μνήμης, από ό,τι παρατήρησα –πράγμα αρκετά σπάνιο. Συγχρόνως ακούσαμε και είδαμε τον Τούρκο πιανίστα και συνθέτη Fazil Say να ξεδιπλώνει το πολύπλευρο ταλέντο του επί σκηνής.

Ο Say στο “Κοντσέρτο για πιάνο, αρ. 3 σε ντο ελάσσονα, έργο 37” του Μπετόβεν πρόσφερε μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση στο πασίγνωστο αυτό έργο. Παίζοντας σε ένα πιάνο με ουρά χωρίς καπάκι και με εντέχνως θολό ήχο –πιστεύω μάλιστα ότι είχε παρέμβει και λίγο στον ήχο του πιάνου με μικρές παρεμβάσεις στις χορδές του– εξέπεμψε έναν μουσικό λόγο απαλλαγμένο από μεγαλοβροντίες και δήθεν δυναμικές παρενθέσεις. Με μεγάλη άνεση, συμμετέχοντας σωματικά και συναισθηματικά σε όλο το εύρος της παρτιτούρας κι έχοντας απόλυτο δέσιμο με την ορχήστρα και τον διευθυντή της, απέδωσε με ξεχωριστή μουσικότητα το μέρος που του αναλογούσε. Το έντονο χτύπημα του ποδιού του στο έδαφος, η εκκρεμής στάση του κορμιού του, το σιγοτραγούδισμα της μελωδίας και η προσωπική του συναισθηματική συμμετοχή στο μουσικό δρώμενο, πρόσθετε στο υπάρχον μουσικό υλικό ένα νέο πεντάγραμμο, το οποίο άνηκε ολοκληρωτικά στον ίδιον. Κάνοντας τον εξάρχοντα βιολονίστα της ορχήστρας να χαμογελάει με συγκατάνευση, ευχαρίστηση μα και με αμηχανία.

Στο δικό του “Κοντσέρτο αρ. 2 για πιάνο και ορχήστρα δωματίου”, ο Say πειραματίστηκε έξοχα με τις δυνατότητες του πιάνου. Έχοντας μπλέξει στις χορδές του ανοιχτού πιάνου χαρτάκια, τσιμπιδάκια και ό,τι άλλο προσφέρεται για τη δημιουργία του λεγόμενου προετοιμασμένου πιάνου, στη συνέχεια επέδειξε και κάποιες άλλες τεχνικές που δεν γνώριζα. Κλείνοντας κάποιες χορδές με το γυμνό του χέρι και παίζοντάς τες με το άλλο μιμούταν τον ήχο του ουτιού, του σιτάρ και του ταμπουρά. Οι ηχητικές στάθμες μεταξύ πιάνου και ορχήστρας ήταν απόλυτης ακρίβειας και συνάφειας.

Μετά το ενδιαφέρον σύντομο, αλλά και κάπως ατελές έργο, του Περικλή Κούκου “In memoriam Γ.Α. Παπαϊωάννου για σόλο βιολί και ορχήστρα εγχόρδων” (θα με ενδιέφερε να το άκουγα σε μια πιο σύνθετη και μακροσκελή μορφή) ακολούθησε η “Συμφωνία αρ. 7 σε λα μείζονα, έργο 92” του Μπετόβεν της οποίας η ερμηνεία υπήρξε εντυπωσιακή.

Η Mahler Chamber Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Κωνσταντίνου Καρύδη, αποδείχθηκε μια ορχήστρα ισορροπημένη, ακριβής, λιτή και συγκρατημένα παθιασμένη. Μας πρόσφερε μια πραγματική συνουσία ήχων…

Οι συντελεστές

Mahler Chamber Orchestra

Μουσική διεύθυνση: Kωνσταντίνος Καρύδης

Ludwig van Beethoven (1770-1827)

Κοντσέρτο για πιάνο σε ντο ελάσσονα αρ. 3, έργο 37

Allegro con brio

Largo

Rondo. Allegro

Fazil Say (γεν. 1970)

Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 2 («Ο δρόμος του μεταξιού»)

White dove black clouds (Λευκό περιστέρι, Μαύρα σύννεφα)

Indian dances (Χοροί των Ινδιών)

Massacre (Σφαγή)

The Song of Mother Earth (Τραγούδι της Μητέρας Γης)

Fazil Say, πιάνο

Περικλής Κούκος (γεν. 1960)

«In Memoriam» Γ.Α. Παπαϊωάννου για σόλο βιολί και ορχήστρα εγχόρδων

Grave e pesante – Poco meno mosso – Tempo primo

Ludwig van Beethoven

Συμφωνία σε λα μείζονα αρ. 7, έργο 92

Poco sostenuto - Vivace

Allegretto

Scherzo: Presto

Allegro con brio