Φωτογραφίες: PhoenixAnima (εκτός από Ska Bangies & Peyoti For President)
Πολλές φορές είναι εύκολο, όταν έχεις μια καλή ευκαιρία στα χέρια σου για τη διοργάνωση ενός καλού φεστιβάλ, να τη χαραμίζεις, είτε από υπερβολική αυτοπεποίθηση, είτε από κακή διαχείριση του υλικού σου. Αυτό νομίζω ότι συνέβη, σε μεγάλο βαθμό, την τρίτη μέρα του Rockwave Festival. Παρότι το line-up είχε σχετικά μεγαλύτερη ομοιογένεια από αυτό της πρώτης μέρας, άρα και το κοινό είχε πιο μεγάλη συνοχή, κάποια τρανταχτά –κατά τη γνώμη μου– λάθη της διοργάνωσης κόστισαν ακριβά, σε κάτι που θα μπορούσε να έχει πάει πολύ καλύτερα. Στα θετικά –και πάλι– η χρονική ακρίβεια του προγράμματος, αλλά και το ότι αυτή τη φορά είχε έρθει και αισθητά περισσότερος κόσμος. Όσα θετικά όμως και να πεις, δεν συγκρίνονται με ενέργειες όπως για παράδειγμα το ταυτόχρονο παίξιμο δύο συγκροτημάτων (Massive Attack και Gogol Bordello) σε δύο σκηνές οι οποίες δεν απείχαν και πολύ μεταξύ τους ή το σουρεαλιστικό σκηνικό να σταματάει για δύο ώρες περίπου μία συναυλία ώστε να μεταδοθεί…ένας ποδοσφαιρικός αγώνας –κι ας μιλάμε για τον τελικό του Μουντιάλ.
Ska Bangies
Αυτή τη φορά το φεστιβάλ ξεκινούσε στις 4 το απόγευμα –μια βάρβαρη ώρα. Η ζέστη ήταν αρκετή κι όμως από πολύ νωρίς είχε έρθει αρκετός κόσμος. Την αυλαία άνοιξαν οι Έλληνες Ska Bangies, με reggae και ska ακούσματα δοσμένα μέσα από μια νεανική ματιά, και τον ήλιο κόντρα στο μέτωπο. Κι όμως, τα παιδιά μια χαρά τα πήγαν για την ώρα που έπαιζαν, και για την εμπειρία που είχαν (η οποία είναι πλέον σαφώς μεγαλύτερη από το εκτός Schoolwave ξεκίνημά τους). Μπόλικος ενθουσιασμός από τη μπάντα και αρκετοί «πιστοί» από κάτω, οι οποίοι τους χάζευαν. Δεν μάσησαν δε από άγχος –ίσως τους βοήθησε και το ότι έπαιζαν στη μικρή σκηνή του Terra Vibe– κάτι που προσμετράται στα θετικά τους. Όπως και η διασκευή τους στο “Clint Eastwood” των Gorillaz. Χαρούμενα πνευστά, ενδιαφέρον υπερβολικό μάλλον για το αν το κοινό περνάει καλά –αυτό ίσως ήταν ένα μικρό σημάδι άγχους– και ένα καλό μουσικό σαρανταπεντάλεπτο για ζέσταμα, συνόψισε την εναρκτήρια συναυλία της τρίτης Rockwave μέρας.
Peyoti For President
Ίδιες λίγο-πολύ εντυπώσεις με τους Ska Bangies μας άφησαν και οι Peyoti For President. Μόνο που αυτοί είχαν τη μεγάλη σκηνή της Μαλακάσας να διαχειριστούν. Πολυάριθμοι, με μέλη διαφόρων εθνικοτήτων αλλά με ορμητήριο το Λονδίνο, οι Peyoti υπήρξαν μια χαρούμενη νότα στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, κι έκαναν το κοινό που τους παρακολουθούσε να χορεύει για αρκετή ώρα. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό, αλλά έπαιζαν σωστά, δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα στον ήχο, και για να είμαστε ειλικρινείς, η μουσική τους –η οποία φέρνει κάτι από καρναβάλι, κάτι από reggae και κάποιες δόσεις punk– προσφέρεται για να ξεβιδωθεί στον χορό ο μέσος Έλληνας. Ίσως να θυμίζουν λίγο από Ojos De Brujo κατά σημεία και λίγο από Manu Chao (για τον οποίο παραδέχονται ότι αποτελεί το πρότυπό τους), αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Βαθιά πολιτικοποιημένοι, ανέβασαν πολλές φορές τον κόσμο –όπως π.χ. με το “We The People”– και άλλες τον ταξίδεψαν πιο μελωδικά –όπως έκαναν με το “Bad Politician” (αν δεν με απατούν τα ελάχιστα ισπανικά μου). Η μία ώρα πέρασε αρκετά ευχάριστα, το αεράκι βοήθησε σ’ αυτό και οι Peyoti For President στάθηκαν συνολικά αξιοπρεπώς. Δεν ξέρω αν θα ζητούσαμε encore, γιατί «το πολύ το reggae reggae, το βαριέται και ο Bob…», οπότε η δίψα για Αγγελάκα ήρθε φυσιολογικά…
Γιάννης Αγγελάκας
Και πάλι μεταφερόμαστε στο πάνω stage (στη μικρή σκηνή δηλαδή), για την εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα. Μέχρι εκείνο το σημείο ήταν προφανές ότι το Rockwave έμοιαζε περισσότερο με Kosmos Festival –πράγμα καθόλου αρνητικό, αν έχεις επιλέξει να πας σε κάτι τέτοιο. Το πρώτο συνθετικό «rock» στη λέξη «rockwave» άρχισε να ζωγραφίζει με τις μπογιές του ο Γιάννης Αγγελάκας. Σε ένα άκρως ακουστικό παίξιμο (μπαγλαμαδάκι, ακουστική κιθάρα, φωνή) απέδειξε γιατί είναι τόσο αγαπητός στο ελληνικό κοινό. Νεύρο και τραγουδιστική μαγκιά, φορώντας τα γυαλιά ηλίου του σαν μοναδική λύση στον κόντρα ήλιο που χτυπούσε τη μικρή σκηνή της Μαλακάσας. Η σκηνή μικρή, μα το κοινό μεγάλο σε αριθμό, σε έκανε να σκέφτεσαι για το αν θα έπρεπε να είχαν αλλάξει θέσεις με τους προηγούμενους Peyoti For President. Κάτι τέτοιο –ευτυχώς– δεν έδειξε να απασχολεί τον Αγγελάκα, ο οποίος ξεκίνησε με το “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα” και το μπαγλαμαδάκι να κερδίζει και τον πιο συνοφρυωμένο από τον ήλιο θεατή. Οι “Επισκέπτες”, από τη συνεργασία του Αγγελάκα με τους…Επισκέπτες, ήταν θερμότατο, το “Χάρτινο Τσίρκο” χτύπησε limit-up, και το “Αιρετικό” δεν έμοιαζε καθόλου με τον τίτλο του στα αυτιά του κόσμου. Ίσως στα πιο νεανικά αυτιά να ήχησε παράξενος λίγος Βαμβακάρης και λίγο Ξυλούρης προς το τέλος αλλά μικρή σημασία είχε, αφού λίγο αργότερα “Ακούω Την Αγάπη”, “Είμαι Τυχερός”, “Θα Ανατέλλω” και “Γιορτή” μας έστειλαν κανονικά.
Massive Attack
Κι ερχόμαστε στο μεγάλο όνομα της μέρας –τώρα ποιο μεγάλο όνομα ξεκινά στις 19.30 το απόγευμα δεν ξέρω– τους Massive Attack. Πάλι βουρ για τη μεγάλη σκηνή, και περιμένουμε να τους θαυμάσουμε. Χμμμ… Περιμέναμε. Και απορώ: γιατί να έχεις στα χέρια σου ένα χαρτί που λέγεται Massive Attack και να το καις βάζοντάς το να παίζει ντάλα ήλιο; Δεν είναι μόνο θέμα πρακτικό, του ότι δηλαδή σε χτυπάει ο ήλιος. Είναι και η γενικότερη αίσθηση ότι ένα μεγάλο συγκρότημα δεν τραγουδάει νωρίς. Κι από την άλλη, το πρακτικό θέμα ήταν πως υποβαθμίστηκε εντελώς ο ρόλος του φωτισμού και των φωτεινών μηνυμάτων τα οποία περνούσαν γλιστρώντας πίσω από τη μπάντα –είναι δύσκολο να προσέξεις τα φώτα όταν φοράς ακόμη γυαλιά ηλίου...
Παρόλα αυτά, οι Massive ξεκίνησαν δυνατά (με το “United Snakes”), ωστόσο δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη συνολική τους προσπάθεια. Αλλά ούτε και μπορώ να τους αποδώσω ολοκληρωτική ευθύνη. Φάνηκαν να παίζουν περισσότερο διεκπεραιωτικά και λιγότερο από την καρδιά τους. Λίγο παγωμένοι, λίγο μαζεμένοι και η φράση «καλύτερα να τους άκουγα στο CD μου» ακούστηκε αρκετά ανάμεσα στους παρευρισκόμενους. Δεν ξέρω τι τους μπέρδεψε –πέρα από την ώρα που έπαιζαν. Κάποιες στιγμές βέβαια, όπως στο “Unfinished Sympathy”, στο “Teardrop”, στο “Safe From Harm” ή στο “Angel” υπήρξαν αντάξιες της φήμης τους, ήταν όμως λίγες και νομίζω πως τελικά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολόγησαν το όνομα που κουβαλάνε.
Το ερώτημα μένει να απαντηθεί από τους διοργανωτές και το παράπονο (μένει) σε όσους έδωσαν πενηντάρες για να τους δουν από κοντά. Ενδιαφέρον είχε η στιγμή που είπαν το “Inertia Creeps”, όταν και περνούσαν δεκάδες φωτεινά μηνύματα (άλλα σαφώς πολιτικοποιημένα και άλλα εντελώς συνοδευτικά του τραγουδιού, τύπου «με ποιον έλληνα πολιτικό πήγε η Τζούλια» ή «τι κοινό έχει η Μανωλίδου με τη Τζολί») πίσω από τη μπάντα –όμως και πάλι τίθεται θέμα διοργάνωσης: από τη μια το φως της ημέρας κατέστρεψε την οποιαδήποτε ευρηματική ιδέα ήθελε να περάσει η μπάντα και, από την άλλη, οι μισοί είχαν ήδη φύγει για να πάνε στη σκηνή των Gogol Bordello. Άρα όσοι μείνανε, δεν τρελάθηκαν κιόλας –και με το δίκιο τους.
Συνολικά λοιπόν, οι Massive Attack έπαιξαν με το ζόρι μιάμιση ώρα (άρχισαν 19.30 και τέλειωσαν 20.50), κι αυτό αφού στην άλλη σκηνή είχαν ήδη ξεκινήσει από τις 20.30 οι Gogol Bordello. Χαρακτηριστικό ότι ήδη από τις 20.25 περίπου, ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού την έκανε με ελαφρά για να πάει στους gypsy ροκάδες, οι οποίοι, εκ του αποτελέσματος, στάθηκαν καλύτεροι. Έτσι, η κεντρική σκηνή απέμεινε μισοάδεια, και οι Massive, με όχι και τόσο επαγγελματική ενέργεια, έκαναν απλώς τα διαδικαστικά, τραγουδώντας για λίγο ακόμα.
Δύο σκηνές, με δύο μεγάλα ονόματα (γιατί και οι Gogol Bordello είναι σαφώς πλέον πολύ αγαπητοί) ταυτόχρονα... Γιατί; Πέρασε από το μυαλό των ιθυνόντων ότι μπορεί σε κάποιον να αρέσουν εξίσου και τα δύο συγκροτήματα; Τι να κάνει; Να κοπεί στα δύο; Κι άντε πες χάνεις το πρώτο μισάωρο από Gogol Bordello –όπως έκανα κι εγώ– για χάρη των Massive Attack. Με το που ανεβαίνεις τρέχοντας στη μικρή σκηνή να ακούσεις και το gypsy rock σου, σκας πάνω σε έναn ανθρώπινο τοίχο. Λαός είχε πλημμυρίσει τη σκηνή, και εμείς οι…καθυστερημένοι αρκεστήκαμε σε λοξές και πλάγιες μακρινές ματιές, γιατί μέχρι εκεί μπορούσαμε να φτάσουμε. Ξενέρα...
Gogol Bordello
Αντίθετα, κάθε άλλο παρά ξενέρα επικρατούσε καθ' όλη τη διάρκεια του live των Gogol. Η ενέργεια ήταν πρωτόγνωρη και το κοινό είχε κανονικά στριμωχτεί για να χωρέσει (μάλιστα πίσω μου ακριβώς μια κοπέλα δεν άντεξε και λιποθύμησε). Χοροπήδημα δίχως τέλος, χτύπημα, και τα ντραμς, που έδιναν τον ρυθμό, είχαν πάρει φωτιά. Στο πιασάρικο “Start Wearing Purple” άναψε και το πρώτο καπνογόνο και έγινε κανονικά χαμός, ενώ έδειξε να αρέσει πολύ και το καινούργιο τραγούδι το οποίο μας παρουσίασαν (“Immigraniada”). Ο θεόρατος Eugene φαινόταν να το διασκεδάζει, μαζί με το υπόλοιπο επί σκηνής «τσίρκο» –αν και νομίζω σε κάποια φάση έγινε λίγο κουραστικό το συνεχόμενο ντρίγκι-ντρίγκι (όπως είπε κι ένας φίλος). Κατά τις δέκα παρά κάτι μας αποχαιρέτησαν, και ξαναβγήκαν με ένα encore –ποιο άλλο από το “Mala Vida”– στο οποίο έγινε ο αποτελειωτικός χαμός.
Και κάπου εδώ βγαίνει δεύτερη κίτρινη κάρτα ως προς τα διοργανωτικά, λόγω του εξής απίστευτου σκηνικού: σταματάνε τα πάντα, δεν παίζει κανείς πουθενά, και στην κεντρική σκηνή –ακριβώς στις 21.30– ξεκινά η προβολή του τελικού του Μουντιάλ... Ο κόσμος στρογγυλοκάθισε όπου μπορούσε και κόλλησε μπροστά στις δύο μεγάλες οθόνες. Μερίδα παιδιών φώναζε συνθήματα για να σταματήσει η προβολή και να βγουν οι Ska-P, όμως η παραγωγή είχε ήδη ανακοινώσει πως έτσι είχε το πρόγραμμά της. Και πες, άντε, το χωνεύεις ότι σε φεστιβάλ μουσικής κόβεται στη μέση το line-up για να δεις μπάλα. Αυτούς που περιμένουν να δουν τους Ska-P δεν τους σκέφτεσαι; Και μια σκέψη πιο πέρα, αυτούς που τελικά κολλάνε με τη μπάλα, πώς τους φτιάχνεις με αγώνα, και μετά τους κόβεις την παράταση; Διχασμός. Απίστευτος διχασμός…
Ska-P
Ευτυχώς οι Μαδριλένοι ήρθαν ενωτικοί, με στυλ που αρμόζει σε headliners, και η παρτίδα σώθηκε στο τέλος. Θα περίμενε κανείς ότι το ενενηντάλεπτο ποδοσφαιρικό διάλειμμα θα μας είχε βγάλει όλους off –ήταν αρκετοί όσοι μου είπαν πως πραγματικά βαρέθηκαν να περιμένουν τους Ska-P. Όμως η ζωντάνια που βγήκε από το πρώτο κιόλας τραγούδι δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Το θετικό ήταν ότι είχαν μείνει πάρα πολλοί για να δουν επιτέλους τους διάσημους Ισπανούς, και έτσι ο βασικός χώρος μπροστά στη σκηνή έδειχνε αρκετά γεμάτος. Τόσο, ώστε νομίζω πως τελικά η τρίτη μέρα του Rockwave πρέπει εισπρακτικά να είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία.
Τα παλικάρια με τις μοϊκάνες και το απόλυτα αντισυμβατικό/πολιτικοποιημένο ύφος έδωσαν ρέστα, ενώ ο κόσμος από κάτω ανταποκρινόταν μια χαρά. Με τραγούδια όπως τα “Ni Fu Ni Fa”, “Crimen Sollicitationis” ή το “Intifada”, ο ethnic-ska ρυθμός έκανε το κοινό να χορεύει και το “Legalizacion” (το οποίο φαίνεται να ενστερνιζόταν πολύς κόσμος) αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα. Αν και νομίζω από τις πιο δυνατές τους στιγμές στάθηκε το “Fuck The Police”, με τον έναν από τους τραγουδιστές –που ορκίζομαι πως ήταν ίδιος ο Μήτρογλου του Ολυμπιακού– να προτρέπει το κοινό να δείξει το –μεσαίο– του δάχτυλο στην αστυνομία. Την ίδια στιγμή, βγήκε ντυμένος με τη στολή Police ένα από τα μέλη της παρέας, δήθεν επιτιθέμενος στο κοινό, εισπράττοντας όλη την οργή των «αποκάτω», η οποία εκφράστηκε ωραιότατα με (μεσαιο)δάχτυλα σωρό…
Χαρά σκορπίστηκε από τον lead singer όταν έμαθε από τα παρασκήνια ότι η Ισπανία είχε κάνει το 1-0 στον τελικό, και εκεί το κέφι απογειώθηκε, αφού όλη η Ισπανική γαλέρα το πανηγύρισε δεόντως, μεταδίδοντάς το ακόμη περισσότερο στο κοινό. Οι Μαδριλένοι, χωρίς πολλές φανφάρες και αμερικανιές (τύπου Black Eyed Peas) κέρδισαν τον σεβασμό του κοινού που περίμενε να τους δει, και έδειξαν γιατί κάνουν τόσο ντόρο γύρω από το όνομά τους. Τέλειωσαν με το “Gato Lopez” περίπου στις 00.30, και ακολούθησε ένα γενικό ξεγύμνωμα επί σκηνής, που έκανε τα χαμόγελα να ανθίζουν.
