Φωτογραφίες: PhoenixAnima
Ένα από τα πιο μεγάλα dance events του καλοκαιριού, το Global Dance Festival, πέρασε ήδη στην ιστορία. Τα «πριόνια» έδιναν κι έπαιρναν το βράδυ της Παρασκευής στο Tae Kwon Do, ενώ μπροστά στα μάτια μας παρέλασαν σημαντικοί DJs –Dimi Phaze, Ecotek, Dave Aude– με τη βραδιά να κλείνει το μεγαλύτερο όνομα όλων, ο «οράνιε» –μιας και έχουμε και τη σχετική μουντιαλική επικαιρότητα, με τους Ολλανδούς στον τελικό– Armin Van Buuren.
Το πάρτι ξεκινούσε στις οκτώ. Έτσι τουλάχιστον έλεγε το πρόγραμμα. Φτάνοντας εκεί στην ώρα μας ο περίγυρος του Tae Kwon Do θύμιζε κάτι από Άγρια Δύση. Απόλυτη ηρεμία, τόση που νόμιζες ότι στο πρώτο αεράκι θα περάσουν από μπροστά σου οι χαρακτηριστικοί θάμνοι, μέχρι να ξεκινήσει η …μονομαχία ανάμεσα στους καουμπόι του διπλανού σαλούν. Έτσι, στις πρώτες άδειες εισόδους –πριν φτάσουμε στην κεντρική– υπήρχαν μόνο μερικοί lone rangers (οι σεκιουριτάδες), οι οποίοι μας ενημέρωναν με κοφτά λόγια και σκληρό ύφος πως οι σκληροτράχηλοι DJs θα «μονομαχούσαν» λίγα στενά πιο κάτω. Φτάνοντας τελικά στην κεντρική είσοδο, μας περίμεναν αιθέριες υπάρξεις με ψηλές μπότες και καπέλα, για να μας ρωτήσουν αν καπνίζουμε, ενώ παράλληλα οι γειτονικές καντίνες είχαν αρχίσει κι αυτές να...καπνίζουν: τα πρώτα αγνώστου προελεύσεως λουκάνικα βρίσκονταν στη θράκα.
Η αρχή στο –αρχικά– ψιλοάδειο Tae Kwon Do έγινε περίπου στις 20.30, με τον δικό μας Dimi Phaze ως μοναχικό καβαλάρη στα πλατό. Τον μάθαμε από τα ραδιόφωνα και τον αγαπήσαμε μέσα από τη μεγάλη επιτυχία που έκανε με το “All This Love” και τη Mary Jeras στα φωνητικά. Ξεκίνησε καλά, έστω και με λίγο κοινό από κάτω, και τα beat του άρχισαν να μας ζεσταίνουν και να μας βάζουν στο κλίμα. Το θετικό στον πρώτο στη λίστα DJ, είναι ότι το κοινό του δίνει αρκετή σημασία, αφού αυτός ουσιαστικά το καλωσορίζει στο event. Το αρνητικό, από την άλλη, είναι ότι κάνει λίγο και τη «βρώμικη δουλειά» για τα ονόματα που ακολουθούν. Το ίδιο έκανε και ο Dimi Phaze, και ίσως σε κάποιο σημείο να παρατηρήθηκε μια κοιλιά στο σετ του. Όχι ότι σταμάτησε ο κόσμος να χορεύει, όμως όταν παίζεις για μιάμιση ώρα είναι λογικό να γίνει κάτι τέτοιο.
Περί τις 22.00 έσκασε και η μεγάλη έκπληξη –κατά τη γνώμη μου– της βραδιάς του Global Dance. Ο επόμενος DJ, ο Ecotek, τον οποίον στην αρχή μπορεί πολύ εύκολα να μπερδέψεις με τον ηθοποιό Γιώργο Καπουτζίδη, βγήκε στη σκηνή περίπου «στο (δέκα) παρά πέντε». Τυχαίο; Κάπου στη συνέχεια όμως απορείς που ο Καπουτζίδης ξέρει να «βαράει» τόσο καλά, οπότε το χωνεύεις ότι έχεις μπροστά σου έναν καταπληκτικό DJ και η ζωή συνεχίζεται. Το στοιχείο που τον έκανε να βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από τον Phaze από άποψη σετ, ήταν νομίζω ότι διέθετε μεγαλύτερη ενέργεια και, κυρίως, μεγαλύτερη διάρκεια στην ενέργεια αυτή. Ίσως και το support που είχε κάνει στον Tiesto παλιότερα να του ’χε δώσει εμπειρία. Πάντως δεν σταμάτησε να χειροκροτεί τον κόσμο και να τον καλεί να κάνει κι αυτός το ίδιο, ενώ χαμογελούσε κάθε φορά που απογειώνονταν ο ρυθμός. Highlight του όταν μπήκε το “Sweet Dreams” από Eurythmics, σε μια version η οποία το καθιστούσε σχεδόν αγνώριστο.
Μιάμιση ώρα αργότερα, εμφανίστηκε ο Dave Aude. Μοιράστηκε για λίγο τη σκηνή μαζί με τον Ecotek, για να εισπράξει κι ο τελευταίος το χειροκρότημά του, και στη συνέχεια την κράτησε όλη μόνος του. Το ξεκίνημά του στάθηκε σαφώς δυνατό και ο κόσμος δεν έδειχνε να αλλάζει καθόλου διάθεση. Ήδη τα πρώτα μπουκάλια νερό που άνοιγαν σαν αυτόματο πότισμα ήταν γεγονός, ενώ τα ντεσιμπέλ στον χώρο αύξαναν και πλήθαιναν. Κάθε τόσο, στο φωτεινότατο video wall πίσω από τη σκηνή, ξεπρόβαλλε με γραφή Times New Roman και μέγεθος 1500 το «Coming up: Armin Van Buuren 01.00», κι έτσι ο ίδιος ο Aude απορούσε πολλές φορές τι μπορεί να κάνει τόσο σωστά, ώστε να ξεσηκώνεται τόσο πολύ ο κόσμος. Σίγουρα τα remixes του στο “Poker Face” της Lady Gaga και στο “Kids” των MGMT ξεσήκωναν τον κόσμο –κυρίως το κομμάτι εκείνο με τα πιο pop ακούσματα. Ωστόσο γινόταν σαφές ότι οι περισσότεροι είχαν έρθει για να δουν Van Buuren. Η αρένα του Tae Kwon Do ήταν πια σχεδόν γεμάτη, σε αντίθεση με τις καρέκλες των VIP, που ήταν κατά το 1/3 γεμάτες. Δικαιολογημένα θα έλεγα, αν σκεφτείς ότι δεν έχεις έρθει να δεις Λουδοβίκο των Ανωγείων…
Το ρολόι μας έδειχνε ήδη 01.00, οπότε πλέον ο πυρετός των απανταχού «ΒανΜπιουρικών» είχε φτάσει στα ύψη. «Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών: η ξανθιά, αγγελική φιγούρα με τα διαβολικά beats δεν σου άφηνε περιθώρια αμφιβολίας για το ότι ο Ολλανδός ήταν ο αρχηγός στην αίθουσα. Ο κόσμος, παραληρώντας, είχε συσπειρωθεί κυρίως στο μπροστινό μέρος της αρένας, ώστε να θαυμάσει από κοντά τον αγαπημένο του DJ. Το πάρτι άναψε γρήγορα για τα καλά, και ο «ιπτάμενος Ολλανδός» σχημάτιζε με τα δάχτυλα των χεριών του το σχήμα της καρδιάς, στέλνοντάς την προς όλο το κοινό. Ήταν μια κίνηση που επαναλάμβανε ξανά και ξανά καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, ωθώντας τον κόσμο να ζητωκραυγάζει. Η ενέργεια όμως που έβγαζε συνολικά πάνω στη σκηνή ο Van Buuren ήταν εντυπωσιακή –ξεπερνούσε εμφανώς όλους τους προηγούμενους συναδέλφους του. Χόρευε συνέχεια κι έδειχνε ότι, πρώτος απ’ όλους, απολάμβανε και ο ίδιος τη μουσική του. Κάθε φορά δε που έμπαιναν οι «πριονιστές» μελωδίες από πλήκτρα, χτυπούσε τα χέρια του στον αέρα, λες κι έπαιζε σε ένα εναέριο, νοητό πιάνο.
Σε κάποια φάση ακούστηκε φυσικά και το “In And Out Of Love”, όμως υπήρξε απλώς το κερασάκι στην τούρτα της βραδιάς –δίνοντας μία ακόμα αφορμή στα αγοροκόριτσα μπροστά για να χτυπηθούν. Αν κοιτούσες, θα έβλεπες κορίτσια να έχουν ανεβεί σε ώμους και να χορεύουν, αγόρια να στροβιλίζουν τις μπλούζες τους στον αέρα, ενώ την παράσταση έκλεψε νομίζω το παλικάρι που ανέβηκε στους ώμους κάποιου φορώντας στο κεφάλι το κράνος του –δίνοντάς μας ένα καλό μάθημα για την οδική ασφάλεια. Κοιτώντας το ρολόι μου, κάποια στιγμή, είδα πως η ώρα είχε ήδη πάει 4 παρά κάτι, και ο Armin καλά βαρούσε. Μάλιστα, σε εκείνο το σημείο είχε βγάλει και το κινητό του τηλέφωνο, αφήνοντας για λίγο τα decks, ώστε να τραβήξει βίντεο το ελληνικό κοινό, ενόσω παραληρούσε στα μουσικά του κελεύσματα.
Επειδή όμως τα λεφτά που βγάζει ο Van Buuren σε ένα βράδυ εμείς δεν τα βγάζουμε ούτε σε δέκα χρόνια, κάπου εκεί αποφασίσαμε να την κάνουμε με ελαφρά –μαζί με μεγάλη μερίδα θεατών– ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά που μας περίμενε, όντας σίγουροι πως δεν θα άλλαζε κάτι στον φρενήρη ρυθμό του Global Dance, μέχρι το φινάλε... 
