Φωτογραφίες: Olga K
Η πρώτη μέρα του Rockwave 2010 ξεκίνησε νωθρά. Ο κόσμος δεν μαζεύτηκε όπως αναμενόταν και το χειρότερο ήταν ότι, όσος μαζεύτηκε, το έκανε πιο αργά, για να δει τα δύο τελευταία acts (Faithless και Black Eyed Peas). Στα θετικά θα έβαζα το ότι οι καλλιτέχνες εμφανίστηκαν με απόλυτη ακρίβεια στο ανακοινωμένο χρονοδιάγραμμα. Αυτή ακριβώς η συνέπεια, όμως, σήμαινε ότι όσοι βρίσκονταν στην έναρξη του φεστιβάλ κάηκαν –κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο ήλιος του μεσημεριού τους τσάκισε, κι έκανε κι εμάς μαζί μ’ αυτούς να λειώνουμε και να σβήνουμε… Νομίζω ο ήχος σε γενικές γραμμές ήταν καλός, με εξαίρεση κάτι μικροπροβληματάκια που συμβαίνουν και στα καλύτερα τα σπίτια, και τα οποία έχω την εντύπωση συνέβησαν περισσότερο στο σπίτι του Κωνσταντίνου (του) Βήτα. Χαρούμενο ήταν και το περιβάλλον, αφού η τεράστια έκταση του Terra Vibe προσφέρεται για ποικιλία θεαμάτων. Έτσι, υπήρχαν παντού από διαφημιστικά περίπτερα και stands μέχρι αλάνες (γεμάτες άμμο) όπου παιζόταν beach volley (δυστυχώς οι παίκτριες δεν ήταν επαγγελματίες…). Ως προς τη σύνθεση πάντως της πρώτης συναυλιακής μέρας, νομίζω πως η επιλογή των καλλιτεχνών δεν υπήρξε αρκετά ομοιόμορφη. Transistor στην αρχή, Κωνσταντίνος Βήτα μετά –που δεν κόλλαγε– Aviv Geffen κατόπιν (ακόμα πιο παράταιρος), και σώσιμο στο τέλος –λόγω ονομάτων– με Faithless και Black Eyed Peas.
Transistor
Στην ώρα τους λοιπόν οι Transistor, με το 17.00 που ανέγραφε το πρόγραμμα να διαψεύδει τους πολλούς καθυστερημένους, οι οποίοι δεν πίστευαν ότι θα γίνει τόσο έγκαιρα το ξεκίνημα του Rockwave. Δεν είναι υπερβολή ότι στο πρώτο τραγούδι παίζει η μπάντα να ξεπερνούσε σε αριθμό το κοινό που βρισκόταν μπροστά στο stage. Είχαν που είχαν έρθει λίγοι, οι μισοί από αυτούς είχαν πιάσει και μια καλή σκιά, οπότε ψιλοπίκρα γενικά. Αυτό όμως που μου άρεσε ήταν ότι οι Transistor δεν μάσησαν λεπτό. Βγήκαν πολύ κεφάτοι και ορεξάτοι, με τον ντράμερ τους να δίνει γερά τον ρυθμό και την αναψοκοκκινισμένη από τη ζέστη τραγουδίστρια τους να τα πηγαίνει περίφημα. Νομίζω η μπάντα δείχνει από live σε live να τα πηγαίνει καλύτερα, αλλά και να κερδίζει κοινό. Και το σημαντικότερο: έδειξε ότι μπόρεσε να διαχειριστεί τη σκηνή της Μαλακάσας, έστω και με ολιγάριθμο κοινό. Για 45 λεπτά έπαιξαν λοιπόν σαν ολοκαίνουργια… τρανζιστοράκια, και τραγούδια όπως το “Living”, το “Epsilon”, ή το “Follow Me” έμοιαζαν εξόχως διαφορετικά παιγμένα live. Η μπάντα μας είχε επίσης και μια έκπληξη, ένα καινούργιο τραγούδι ονόματι “Baby Douglas” (αν άκουσα καλά), αφιερωμένο στην πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου: την ανιψιά της τραγουδίστριας Μαρίας Κουρμούλη.
Κωνσταντίνος Βήτα
Κύριος στο ραντεβού του και ο Κωνσταντίνος Βήτα, αφού έξι έλεγε το πρόγραμμα, έξι παρά δύο λεπτά είχε ξεκινήσει. Σαφώς πιο ηλεκτρονικός από τους Transistor, με λάπτοπ και μείκτες, αλλά και με την ακουστική κιθαρούλα του ανά τραγούδια, ο Κωνσταντίνος Βήτα προσπάθησε να ανεβάσει το κοινό, το οποίο όμως έδειχνε σαστισμένο. Κάποια προβλήματα στον ήχο συνετέλεσαν σε αυτό, αλλά κυρίως νομίζω φταίει το ιδιαίτερο στυλ που έχει ο Κ.Β. Δεν νομίζω δηλαδή ότι του ταίριαξε μουσικά να βγει μετά τους Transistor, και δεν νομίζω ότι του πήγαινε και ο χώρος πολύ: αχανής για τέτοιο ρεπερτόριο, μέσα στον οποίο και τελικά χάθηκε. Επιπλέον, ο ήλιος που λέγαμε και πριν βασίλευε ακόμη, κάνοντας έτσι πιο δύσκολο το έργο του τραγουδοποιού, ο οποίος προσπαθούσε παρόλα αυτά να μας ταξιδέψει με τραγούδια όπως τα “Ποτέ Δε Θα Γίνω Φίλος Σου”, “Όλο Αυτό Που Ποτέ” ή “Το Κύμα”. Δεν τα κατάφερε ιδιαίτερα και θαρρώ πως το βλέμμα του υπήρξε λίγο κουρασμένο ή ίσως απογοητευμένο. Όποια κι αν ήταν η αιτία, το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο.
Aviv Geffen
Χρονική ακρίβεια Νο3, αλλά και παραφωνία Νο3. Και δεν εννοώ στη φωνή, αλλά στην ομοιογένεια του συνόλου, γιατί μόνο μπέρδεμα έφερε ο Aviv Geffen των Blackfield. Κάτι μεταξύ ροκ και μπαλάντας το στυλ του, και πάλι δεν έδενε με τις μελωδίες του Κωνσταντίνου Βήτα, που είχαν προηγηθεί. Ξεκίνησε πάντως με το γνωστό “Blackfield”, στο οποίο και το κοινό έδειξε να συγκινείται περισσότερο, αλλά το ίδιο έγινε λίγο αργότερα και με το “Miss U” –κάπου εκεί μας είπε μάλιστα και πόσο χάρηκε που παίζει ξανά στην Ελλάδα. Τις επευφημίες του κοινού μάζεψε κατόπιν το “Pain” (φυσιολογικά) αλλά και μια διασκευή σε Depeche Mode. Το μπαλαντοειδές ύφος όμως καλά κράτησε και ο κόσμος έδειχνε υπνωτισμένος –και όχι με την θετική έννοια. Το topless παίξιμο του Geffen τραβούσε βέβαια τα βλέμματα στα απανταχού νιάτα γένους θηλυκού, αλλά μέχρι εκεί. Κάπως έτσι πέρασε μια ώρα –δύσκολη– και ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να σκορπίζει, μέχρι να ξαναμαζευτεί…
Faithless
Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως το συγκεκριμένο φεστιβάλ δεν είχε πολλά να προσφέρει, διαψεύστηκα –σαν άλλος άπιστος Θωμάς κι εγώ– από τους άλλους «άπιστους», τους αυθεντικούς: ο Maxi Jazz και η παρέα του είχαν έρθει σπιντάτοι και γεμάτοι ενέργεια και ήταν τότε που κατάλαβα πως τελικά η συγκεκριμένη μέρα του Rockwave είχε δύο ταχύτητες. Ό,τι είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν συγκρινόταν ούτε με το πρώτο δεκάλεπτο των Faithless. Δεν το λέω τόσο με υποτιμητική ματιά προς τις πρώτες μπάντες, όσο με άκρως τιμητικό σεβασμό προς τους Faithless. Σίγουρα το μουσικό τους ύφος βοηθούσε πολύ στο να ξεσηκώνει τον κόσμο. Όμως νομίζω και η επαγγελματική ενέργεια που έβγαζαν στη σκηνή δεν μας άφησε ασυγκίνητους. Ξεκίνησαν δυνατά με το “Happy”, και έδειξαν από πολύ νωρίς τις διαθέσεις τους. Ο Maxi Jazz φορούσε τα ίδια ρούχα που φορούσε στο φετινό Glastonbury (άσπρο σακάκι, τιράντες ριγμένες κάτω) και φαίνεται πως κουβαλούσε και τις ίδιες αναμνήσεις. Αεικίνητος πάνω στη σκηνή, με ανάσες που θα ζήλευαν ακόμα και…πρωταθλητές, όσο η Sister Bliss έκοβε και η ντράμερ των Faithless έραβε –χορεύοντας και χοροπηδώντας ανάμεσα στα πιατίνια της, τα οποία έκρουε με διαβολική ταχύτητα. Ο κόσμος –έστω αυτός που είχε μαζευτεί– είχε συσπειρωθεί προς το μπροστινό μέρος της σκηνής και πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ έστω κι ένα άτομο που να μη χόρευε καθ’ όλη τη διάρκεια του «άπιστου» προγράμματος. Με τα “God Is A DJ”, “Insomnia”, “Feel Me” και “Not Going Home” οι διαφημιστικές σφυρίχτρες γνωστής τεκίλας πήραν κανονικά φωτιά, ενώ ο ρυθμός στάθηκε απίστευτος και στο “Mass Destruction”. Απογοητεύτηκα λίγο βέβαια που δεν άκουσα το “Bring My Family Back”, ωστόσο το φινάλε με “We Come One” και τον Maxi Jazz να ζητά από τον κόσμο να σηκώνει τον δείκτη του κάθε φορά που ακουγόταν το «One» ήταν ένα καλό photo-finish. Η μία ώρα πέρασε για πλάκα…
Black Eyed Peas
Τα «μαυρομάτικα φασόλια» ήταν σε όλα τους Αμερικανάκια. Πιο γεμάτη σκηνή –με φώτα, χορευτές και χορογραφίες– αλλά όχι απαραίτητα και με τόση ενέργεια. Όπως θα ’λεγε κι ο Γεωργίου, «όλο λάδι λάδι, κι από τηγανίτα τίποτα». Εντάξει, όχι και «τίποτα»... Όχι όμως και «όλον». Γιατί από τους headliners του Rockwave περιμένεις κάτι παραπάνω από όσους παίζουν νωρίτερα. Όμως η συμμετοχή και ο χορός του κόσμου δεν μαρτυρούσαν κάτι τέτοιο, αφού στους Faithless, λίγο νωρίτερα, το stage παλλόταν για μεγαλύτερη διάρκεια.
Σύμφωνοι, τα φώτα και τα φωτορυθμικά αποδείχθηκαν εντυπωσιακά. Σύμφωνοι, η Fergie υπήρξε η φαντασίωση σχεδόν κάθε αρσενικού στον χώρο της Μαλακάσας. Και ναι, οι υπόλοιποι τρεις lead singers, ιδίως ο Will.i.am, έκαναν καλά τη δουλειά τους. Έτρεχαν πέρα-δώθε στη σκηνή, χαμογελούσαν, μίλησαν τουλάχιστον 5-6 φορές για το «Greece» και τα «beautiful girls» της χώρας (δεν διαφωνούμε), και γενικά είχαν ενθουσιασμό. Το θέμα είναι κατά πόσο όλο αυτό έδενε τελικά με την παράδοση ενός Rockwave Festival: δεν απέφυγα τη σκέψη ότι μας σέρβιραν «σαλάτα», ενώ είχαμε παραγγείλει κυρίως πιάτο –και μάλιστα καλοψημένο. Δεν αμφιβάλλω ότι αν έπαιζαν μόνοι τους κάπου αλλού θα ’ταν πολύ καλύτερα, γιατί θα ήταν και άλλος ο χαρακτήρας του event. Αλλά στα στενά της Μαλακάσας οι Black Eyed Peas κάπου χάθηκαν, και ο κόσμος μάλλον ψευτοδιασκέδαζε, σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί πριν λίγο με τους Faithless.
Το μεγάλο μπέρδεμα της βραδιάς σημειώθηκε όταν έφυγε η μπάντα από τη σκηνή κι έμεινε μόνος ο DJ, πάνω σε έναν διαστημικό βωμό, αρχίζοντας να βαράει δυνατά. Δεν ήταν ότι δεν έδωσε ένταση, αλλά σε κάποια στιγμή νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε επαρχιακό μπαράκι, ακούγοντας «πριονιστά» remixes από “Song 2” των Blur και “Jump Around” των House Of Pain.
Δεν λέω, χαρούμενα παίχτηκαν τα “Shut Up”, “Rock Your Body”, “Don’t Lie” ή το “Big Girls Don’t Cry” από την ομολογουμένως σέξι –αλλά «ε, τα χει τα κιλάκια της», όπως άκουσα από διπλανούς θεατές– Fergie, ωστόσο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, τίποτα από τα παραπάνω δεν αποδείχτηκε αρκετό ώστε να μη νιώσω τελικά ότι βλέπω σόου από δέκα Eurovision μαζί. Θρεπτικό το φασόλι, αλλά βαρύ αδερφέ…
