Η ηλεκτρονική μουσική χαίρει άκρας υγείας και υψώνει το μεσαίο δάχτυλο σε όσους ξαφνικά μεγάλωσαν και αδυνατούν να την ακολουθήσουν. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: 84.976 άτομα παρακολούθησαν το τριήμερο του 17ου Sonar Festival στη Βαρκελώνη (32.682 By Day, 52.294 By Night). Το Avopolis βρέθηκε εκεί και επιβεβαιώνει πως πρόκειται για το κορυφαίο ηλεκτρονικό φεστιβάλ της ηπείρου μας...
Στην 17η χρονιά του, το Sonar χρειάστηκε μόλις δύο γεμάτες μέρες για να διατηρήσει τη φήμη του ως το κορυφαίο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στην Ευρώπη. Οι διοργανωτές του, σημειώνοντας νέο ρεκόρ εισιτηρίων (+25.000 το βράδυ της Παρασκευής), δικαιώθηκαν πανηγυρικά τόσο για τις μουσικές επιλογές τους όσο και για το υψηλό επίπεδο οργάνωσης. Αν μάλιστα τους ρωτήσετε (αναμείνατε σε μερικές μέρες συνέντευξη με άνθρωπο της διοργάνωσης) για το πώς καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα με μια τόσο μεγάλη παραγωγή στο κέντρο της πόλης και με line-up εκατοντάδων καλλιτεχνών, θα σας απαντήσουν ότι, μετά από 16 χρόνια, ένα ακόμα ρεκόρ εισιτηρίων είναι γι’ αυτούς «business as usual»!
Επί της ουσίας, την Πέμπτη το βράδυ (17/6), μαζί με τη φιλόξενη ομάδα των ανθρώπων που ασχολούνται με τα διεθνή media της διοργάνωσης, μας καλοσώρισαν στο Sonar By Day οι Τσέχοι Round Table Knights με το δικό τους jackin' balkan house hit “Calypso” κι ένα απίστευτο remix στην περίφημη “Ιτιά” (ναι, τη γνωστή λουλουδιασμένη, η οποία αναμένεται να τα σπάσει όλα φέτος στα καλοκαιρινά πάρτυ της Ιμπίφαααααα).
video link:
Εκείνη την ώρα έπεφτε ο ήλιος και χιλιάδες κόσμου, μαζί με μας, ένιωθαν ότι ξεκινά ένα από τα καλύτερα τριήμερα πάρτυ της χρονιάς. Στο κοινό βρισκόταν ο ορισμός του «καλού κόσμου» που εύχεσαι να συναντάς όταν κάνεις πάρτυ ή συναυλία και, κατά πως φάνηκε, είχε δώσει το παρών από ολόκληρο τον πλανήτη. Στα δημοσιογραφικά backstage μπορούσες να εμπλακείς σε μια κουβέντα με τον Richie Hawtin κι έναν δημοσιογράφο από την Αυστραλία, την ίδια στιγμή που οι Broadcast αντάλλασσαν από σκηνής αγγλικές «φιλοφρονήσεις» με συμπατριώτες τους στο Sonar Hall. Το σετ τους ήταν όντως πολύ πειραματικό για να κοντράρει τη χορευτική διάθεση που επικρατούσε στα άλλα stages, αλλά η μπάντα είχε ξεκαθαρίσει τη θέση της από την αρχή.
Τέσσερις ώρες πτήσης και η πρώτη νίκη της Εθνικής μας στο Μουντιάλ ήταν αρκετά για να μας αποσύρουν στο φτηνό μας hostel. Την επόμενη μέρα, Παρασκευή (18/6), το πρώτο γερό live της διοργάνωσης ήρθε από το επιβλητικό piano techno του Francesco Tristano, ο οποίος, μαζί με τους κολλητούς του Aufgang ξεσηκώσανε το κοινό του Sonar Hall, έχοντας πρώτα κερδίσει τον σεβασμό με τις εκτελεστικές τους ικανότητες. Δύο από τους καλύτερους σύγχρονους πιανίστες, ένας drummer που τους ακολουθεί πιστά και μπόλικη διάθεση για jazz πειραματισμούς στο stage όπου μερικά χρόνια πριν δημιουργήθηκε το εν λόγω project, δημιουργήσανε έναν πραγματικά εκρηκτικό συνδυασμό. Το hyper-dubstep των King Midas Sound κατόπιν έφερε ακόμα περισσότερο μουσικόφιλο κοινό στο Sonar Hall, αλλά εμείς προτιμήσαμε το Sonar Village stage, όπου οι Άγγλοι Lemonade κοντράρανε –σε nu disco και nu rave γκάζια– τους φίλους τους New Young Pony Club, αφήνοντας «έτοιμο» κοινό στo πιο διάσημο ισπανικό act αυτού του ήχου: οι Delorean έπαιξαν εντός έδρας και έκαναν πραγματικά ό,τι ήθελαν τον κόσμο, ως headliners του Sonar By Day. Οι διοργανωτές στηρίζουν άλλωστε τα groups της χώρας τους σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις και οι Delorean είναι ίσως οι μόνοι που υποστηρίζουν σωστά το headline spot το οποίο τους προσφέρθηκε.
video link:
http://video.djtalmedia.com/sonartv/default.cfm?VIDEO=Delorean.mov
Το ρολόι δείχνει εντωμεταξύ 22:30 και τα λεωφορεία που μας μεταφέρουν στο Sonar By Night (κάπου κοντά στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης) είναι ασφυκτικά γεμάτα. Πρόκειται για το βράδυ που οι διοργανωτές θα σπάσουν για μια ακόμη φορά το ρεκόρ προσέλευσης των προηγούμενων ετών. Πάνω από 25 χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνονται στο Sonar By Night complex για την πιο χορευτική φεστιβαλική βραδιά της Ευρώπης φέτος το καλοκαίρι. Οι Γάλλοι Αir παρουσιάζουν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα βασισμένο στο απολαυστικό καινούργιο τους άλμπουμ Love 2, ξαναμπαίνοντας στη λίστα με τα πιο αξιόλογα σχήματα των ημερών μας (αν είχαν δηλαδή μείνει ποτέ εκτός).
video link:
http://video.djtalmedia.com/sonartv/default.cfm?VIDEO=AIR.mov
Ιδανικό warm up για το βαρύ μπάσο που έχει στήσει η Mary Ann Hobbs στη δίπλα σκηνή: ο Joy Orbison συζητιέται όσο κανείς στους κύκλους της έξυπνης χορευτικής μουσικής και, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μοιράζεται το Sonar Lab stage με τον Flying Lotus. Tα σετ τους έχουν σαν βάση τη dubstep προσέγγιση, τα βαριά όμως beats και οι μπασογραμμές τους πλέον είναι funky, disco και deep house και ο ρυθμός μένει κολλημένος στα 4/4. Νιώθεις ότι θέλουν να περάσουν ένα μήνυμα για τον καινούργιο ήχο που σκαρώνουν στα laptop τους. Τα οποία, αν μπορούσαν να μιλήσουν, είμαι σίγουρός ότι θα ξεστόμιζαν κάτι σαν «ξεκολλήστε από ό,τι ξέρατε ως dubstep, τώρα παίρνουμε τον βαθύ και εσωτερικό τρόπο που μας έκανε να νιώσουμε τη μουσική και δίνουμε ένα πιο πάρτυ twist στον ήχο μας».
Λίγο μετά τις 01:30, ο ένας εκ των δύο Aeroplane μαζεύει τα αδιάφορα big room disco CD του και αφήνει το μαζικό Sonar Club stage στο έλεος των LCD Soundsystem. Aυτό που συμβαίνει παράλληλα σε όλα τα stages του Sonar By Night είναι κάτι που μόνο ο μεγάλος James Murphy μπορεί να κάνει: σε χρόνο dt, μερικές χιλιάδες κόσμου κινούνται παράλληλα προς μια και μόνο κατεύθυνση... Το καλύτερο live που έχω δει σε αυτή τη δεκαετία ξεκινάει με το “Us Vs Them”. O Murphy, ντυμένος στα άσπρα, ουρλιάζει «Τhe Time Has Come», o Pat Mahoney είναι το πιο ακούραστο live drum machine που μπορεί έχει μια νεο-disco/punk μπάντα και η Nancy Wang είναι η νέα Yoko Ono –με πολύ περισσότερο ταλέντο όμως. Το “Drunk Girls” που ακολουθεί στέλνει τον λαό στα ουράνια και στην ουσία ξεκινά το πάρτυ. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άπειρες live εκδοχές των LCD, αλλά αυτή που είδαμε το βράδυ της Παρασκευής είναι κάτι το οποίο σπάνια επαναλαμβάνεται. Η μαζική παρουσία του κόσμου γίνεται καταλύτης για την εκρηκτική εμφάνιση της μπάντας, που, όσο περνάει η ώρα, ξεσαλώνει όλο και πιο πολύ επί σκήνης. Η καταιγιστική εκτέλεση του “Daft Punk Is Playing In My House” έρχεται να σαρώσει και τις τελευταίες αμφιβολίες όσων δεν έχουν πιστεί ότι οι LCD Soundsystem είναι η μεγαλύτερη μπάντα των ημερών μας. Αν στα μέσα προς τέλη των 1990s o Thom Yorke και η παρέα του ήταν σημείο αναφοράς της εναλλακτικής κουλτούρας, εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια ο Murphy έχει στεφθεί ο νέος βασιλιάς της –και σε μεγάλες εμφανίσεις όπως στο Sonar το αποδεικνύει περίτρανα.
Στην μέση του σετ μας συστήνει τον Gavin Russom (Βlack Meteoric Star) στα πλήκτρα και αυτός ξεκινά τo μίνιμαλ μοτίβο του “Αll My Friends”. Αυτό θα αποτελέσει και το highlight ολόκληρου του φεστιβάλ, μιας και τη στιγμή που συνέβαινε το νιώθαμε όλοι ταυτόχρονα: ο Murphy με την παρέα του και παραπάνω από 15 χιλιάδες κόσμου να τον σιγοντάρει, στην καλύτερη ίσως live εκδοχή αυτού του (κλασικού πλέον) κομματιού. Aμέσως μετά, οι LCD Soundsystem μένουν για ένα ακόμη κομμάτι στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και μας προσφέρουν την electro version του “Tribulations”. Oι χιλιάδες κόσμου που έχουν έρθει στο Sonar By Night για τα techno σετ των Plasticman, Booka Shade, Claude Van Stroke και της Μagda, έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό μπροστά στο πόσο άναρχα ορίζει το techno o «μεγάλος». Η φωνή του και ο τρόπος ερμηνείας του έχει πιάσει peak time, ενώ ο ίδιος δείχνει να ευχαριστιέται πολύ που για μια ακόμη φορά καταφέρνει να χαρίσει μεγάλες στιγμές σε μια διοργάνωση όπως το Sonar, η οποία και τον στηρίζει, προσφέροντας του headline spots από το 2004. Άλλωστε και ο ίδιος έχει πλήρη συναίσθηση για το πού παίζει και πόσο πρέπει να παίξει. Χτίζει δηλαδή το live σετ της μπάντας του σαν ένα ιδανικό DJ σετ: έχει διαθέσιμα 60 λεπτά και, χωρίς να λαϊκίσει παίζοντας τα hits, δίνει στον κόσμο ακριβώς το σετ που τον εκφράζει. Για φινάλε ξεθάβει το κρυμμένο 12ιντσο “Υeah”. Είναι όσο εύκολο χρειάζεται ώστε να συνοδεύσει ο κόσμος τον τρόπο με τον οποίο φτύνει αυτή την τόσο κοινή λέξη, όσο η μπάντα από πίσω παίζει σχεδόν metal. Κάπου εκεί είναι που περνάνε από το μυαλό σου όλα όσα εκπροσωπεί, πιστεύει και έχει περάσει σε ένα τόσο μεγάλο κοινό η καλτ φιγούρα του «ψηλού» από τη Νέα Υόρκη, που απλά εξέλιξε τον ήχο της πόλης του. Κάπου εκεί είναι που πιστεύεις ότι αυτό το live καλύτερο δεν γίνεται. Αλλά, κάπου εκεί, μπαίνουν και τα ρυθμικά από το “Ι'm Losing My Edge”...
video link:
http://video.djtalmedia.com/sonartv/default.cfm?VIDEO=LCD%20Soundsystem.mov
Λίγο πιο πριν, λίγο πιο δίπλα, οι Hot Chip κάνουν καρμπόν το σετ της Αθήνας στο Synch, αλλά εδώ δείχνουν φανερά πιο ευδιάθετοι. Η Magda, o Plasticman, o Dixon, οι Carte Blanche (Dj Mehdi & Riton), oι Βooka Shade και οι μαϊντανοί 2 Many DJs είναι τεράστια ονόματα αλλά απόψε, μετά το σετ των LCD, είναι σαν να μην έπαιξαν ποτέ.
Το πρωινό του Σαββάτου (19/6) ξεκινάμε έχοντας μια ιδιαίτερα εποικοδομητική συνάντηση με τη Georgia Taglietti (εκπρόσωπος τύπου του Sonar Festival), με την οποία και ανταλλάσσουμε promos, ιδέες και επαφές με φίλους και μουσικούς από τη Βραζιλία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία και την Αυστραλία. Άλλωστε αυτό είναι σχεδόν το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να απολαύσει κανείς στη γιορτή του Sonar, μετά τη μουσική. Γύρω στις 4 το απόγευμα τα σύννεφα φέρνουν μερικές σταγόνες βροχής και ο θρυλικός Μoodyman συγκεντρώνει στη μικρή τέντα της Red Bull κοντά στα 2 χιλιάδες άτομα. Το νούμερο είναι πολύ μεγαλύτερο των προδιαγραφών της σκηνής, αλλά το ενδιαφέρον του κόσμου για να απολαύσει ένα ξεχωριστό σετ από έναν θρύλο του Ντιτρόιτ είναι μεγάλο. Ο Mr. soul, sexy & funky δεν απογοητεύει. Σε μια χώρα και σε ένα φεστιβάλ όπου το κοινό αποθεώνει τους techno/house DJs οι οποίοι «βαράνε», «κουμπώνονται» και τα «σπάνε» με τον κλασικό harder/faster τρόπο, ο Moody έριξε, εκείνο το βροχερό απόγευμα του Σαββάτου, τα bpm, προσφέροντας ένα σετ γεμάτο αγάπη, σέξι καλοκαιρινά soul vibes, J. Dilla, hip hop, R'n'B, Funkadelic, Clash, λίγο από το δικό του house, μπόλικη discο και, ασφαλώς, σχόλια από μικροφώνου με την uber cool φωνή του, τα οποία τρελαίνουν τον κόσμο. Είναι και ο μόνος που γράφει το πρόγραμμα των διοργανωτών και παίζει όσο γουστάρει και ό,τι γουστάρει. Γύρω στις 17.30, ο ήλιος του χαμογελά ξανά και το κοινό, που έχει αυξηθεί ακόμα περισσότερο, νιώθει επιτέλους το ντελικάτο γούστο του Μοοdyman στις μουσικές επιλογές και πραγματικά τον αποθεώνει. Εννοείται ότι στα backstage γινόταν όλο το καλό συναπάντημα από DJs και PR τυπάκια δισκογραφικών, τα οποία προσκυνούσαν τα vibes του Moodyman. Σε κάποια φάση δε, ο «θεός» παίζει Nitzer Ebb. Tο διακόπτει για να δώσει σχόλιο σχετικά με τη χρονολογία της ηχογράφησης, να κράξει τους νέους DJs οι οποίοι παίζουν με CDs και δεν μπορούν πια να σκαρώσουν κομμάτια με πραγματικό groove (όπως αυτό που παίζει) και ξαναδίνει τους Nitzer Ebb, για να δει t-shirts από μαύρες γαζέλες να εκσφενδονίζονται προς το μέρος του. Ε-Π-Ι-Κ-Ο!
video link:
http://www.youtube.com/watch?v=MASBUa_ZvfA&feature=related
Απο εκεί και ύστερα, όλοι είχαμε αρχίσει να κάνουμε υποθέσεις σχετικά με την επερχόμενη βραδινή εμφάνιση των Roxy Music και των Chemical Brothers. Tη Roxy Music-ολογία σαν να έσπασε η επανεμφάνιση της Uffie στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, μετά από τα κόλπα της στο Λος Άντζελες. Είχα την τύχη να τη συναντήσω μερικές φορές στο press room και ήμουν σίγουρος ότι πρόκειται για «κοπέλα από σπίτι», αυτό όμως που αντίκρισα στη σκηνή ήταν εξωπραγματικό. Oι αφέλειες των backstage είχαν γίνει φράντζα και το Paris daily look με τα καλοκαιρινά χρώματα είχε αντικατασταθεί από μια ολόσωμη μαύρη, εφαρμοστή, φόρμα η οποία τόνιζε εξίσου τις (party girl next door) σέξι καμπύλες της και τον έναν κοιλιακό της (παίζει να είναι έγκυος;). Εντυπωσιακή, σε βαθμό που να εμφανιστεί ο Moodyman backstage, αλλά από μουσική nada: δυστυχώς, το νέο άλμπουμ προβλέπεται σούπα.
video link:
Μερικά τάπας στα γρήγορα και επιβίβαση στο λεωφορείο του Sonar By Night. Στις 23:00, ο Bryan Ferry επανένωνε τους Roxy Music στο Sonar Club stage και δεν ήθελες να λείπεις από το ραντεβού. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο μουσικό λόγο βέβαια. Περισσότερο ιστορικής σημασίας ήταν η παρουσία μας εκεί. Tα κομμάτια του Αvalon βρέθηκαν στο επίκεντρο, αλλά, με εξαίρεση το “More Than This”, o κόσμος που μαζεύτηκε –φανερά λιγότερος από την προηγούμενη βραδιά– δεν φάνηκε να συγκινείται ιδιαίτερα. Επτά άτομα επί σκηνής, 5 εκ των οποίων άνω των 50, κι ένα μοντέλο στο βιολί –γιατί ο στιλάτος Ferry δεν μπορεί ούτε στη σκηνή να αποχωριστεί τις ωραίες γυναίκες...
video link:
http://video.djtalmedia.com/sonartv/default.cfm?VIDEO=Roxy%20Music.mov
Τέλος πάντων, μείναμε για να έχουμε να λέμε ότι τους είδαμε και, λίγο πριν το φινάλε, περάσαμε στον εντυπωσιακό Jonsi των Sigur Ros, στο Sonar Pub. Για πρώτη φορά τον άκουσα live να τραγουδά κανονικά και όχι σε στιλ ευνούχου και ομολογώ ότι τον προτιμώ έτσι. Ένας Ισλανδός μουσικογραφιάς μου λέει ότι έχει αρχίσει και τη βλέπει «φίρμα» τελευταία ο Jonsi, αλλά δίκαια –τον συμπληρώνω. Το σετ του, από κάθε άποψη, στάθηκε εντυπωσιακό. Τέλειος ήχος, ωραία κουστούμια και ιδιαίτερα ταιριαστό background επί σκηνής. Αν αυτοί που φέρνουν τους Godspeed τον Δεκέμβρη δουν βίντεο από τα live του Jonsi θα ψηθούν πιστεύω και θα μας τον κουβαλήσουν προς τα εδώ!
Είναι πια κοντά 01:00 και οι Fuck Buttons βάζουν νωρίς-νωρίς άπαντες που ακολουθούν για ύπνο. Kι εδώ έχουμε περίπτωση σετ καρμπόν με Synch, αλλά, όπως και να το κάνεις είναι άλλο πράγμα να μοιράζεσαι το “Lisbon Maru” με την κατά τα άλλα συμπαθέστατη ελληνική indie μειονότητα κι άλλο να τα σπας μαζί με 5.000 κόσμου στο εκκωφαντικό Sonar Lab. «Αρρωστήσαμε» για μία ακόμη φορά και την επόμενη μέρα ξαναμπήκα στη διαδικασία να ευχαριστήσω τον Weatherall για την καταλυτική συνεισφορά του στο έπος Τarot Sport και το link που μου έστειλε με αυτό την ώρα που έπρεπε. Κάθαρση... Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να πεις για να το περιγράψεις. Οι τύποι πήραν από πάνω μας, ως δια μαγείας, 3 μέρες ανελέητου house/techno partying και, 50 λεπτά αργότερα, μας γύρισαν πάλι στο μηδέν...
video link:
http://video.djtalmedia.com/sonartv/default.cfm?VIDEO=Fuck%20Buttons.mov
Ο Matthew Herbert στο Sonar Pub παραήταν «ιδιότροπος» από κάθε άποψη, ενώ ο Dizzee Rascal στο main stage ήταν για παιδικό party. Η βραδιά θα συνεχιζόταν με Caspa, Chemical Brothers και DJ Hell σε φιέστα-φινάλε σετ, αλλά τα after Sonar πάρτυ όπου μας είχαν καλέσει ήταν τόσο σημαντικά ώστε μπόρεσα να μάθω για τα τελευταία δρώμενα του φεστιβάλ μόνο από τον Άγγλο συγκάτοικο στις 8.30 το πρωί, τα λόγια του οποίου και σας μεταφέρω: οι Chemicals ξεπερασμένοι, ο Caspa μέτριος και ο DJ Hell party monster από τα λίγα.
video link:
http://video.djtalmedia.com/sonartv/default.cfm?VIDEO=The%20Chemical%20Brothers.mov
Αλλά, έτσι μας είπαν... Εμείς είχαμε να περάσουμε το βράδυ στα private backstages του πάρτυ της Crosstown Rebels, στο απίστευτο Terrace του Oshum club, λίγο έξω από τη Βαρκελώνη. Μην φανταστείτε τίποτα σπουδαίο. Απλά πράγματα. Το καλύτερο party crew της ψαγμένης house παγκοσμίως, οι μορφές των Damian Lazarus και Jamie Jones σε headline DJ σετ και –στον μυστικό κήπο της ταράτσας– ο καλύτερος νέος DJ, Seth Troxler, να παίζει σέξι, υπνωτικό disco house για μοντέλα με βεντάλιες, μαζί με τον Shaun Reeves της Wolf + Lamb και τον Nicolas Jaar σαν after the after party guest.
Tέλος πάντων, αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα έχω να διηγούμαι στους φίλους μου σαν το πρώτο πραγματικά heavy party τριήμερο των -άντα. Ευχαριστώ, Sonar. Ευχαριστώ, Βαρκελώνη. Τα λέμε του χρόνου... (και με Sillyboy επίσης!)
