Φωτογραφίες: Σμαρώ Μπότσα (πλην Rockets In A Coma & Ίνφο)
Same place, same time! Δηλαδή, Λιμενοβραχίονας Καβάλας –δίπλα στο νερό, και πεσμένοι κάτω από την αφόρητη και τη δεύτερη μέρα του Anorak ζέστη/υγρασία... Το Φεστιβάλ ανοίγει με μια μικρή απώλεια της τελευταίας στιγμής στο line-up: οι Liebe, ένα νέο τρίο από τη Θεσσαλονίκη, τελικά δεν θα εμφανιστούν. Άγνωστο γιατί.
Έτσι, η δεύτερη μέρα του Anorak ξεκίνησε με τους αμέσως επόμενους στην ανακοινωμένη σειρά εμφάνισης, τους Rockets In A Coma. Το (επίσης νεοσύστατο) ντουέτο των Elektra και Java Kid κατέβαλλε μια σύντομη μα συγκινητική προσπάθεια να ανεβάσει σιγά-σιγά τους ρυθμούς. Έπαιξαν υλικό από το ντεμπούτο τους Square Strawberries, χαρίζοντάς μας και το γνωστότερό τους τραγούδι, “PsychoLover”, και αποχώρησαν με το κεφάλι ψηλά, δίνοντας τη σκυτάλη στους Ίνφο.
Τα παιδιά της Klik Records, απόλυτα συμβατά με το line-up της δεύτερης μέρας του Anorak, που ήταν σαφώς πιο ηλεκτρονικού χαρακτήρα, παρατάχθηκαν με τα σύνθια στην πρώτη γραμμή και σύντομα ακούγαμε κομμάτια και από το We Choose The Sky, αλλά και από τον πρώτο τους δίσκο. Το ελαφρώς παράδοξο είναι ότι πολλοί από τους παρευρισκόμενους προτίμησαν να «ακροβολιστούν» δίπλα στα νερά, απομακρυνόμενοι από τη σκηνή. Δεν εισέπραξα όμως μομφή ενάντια στο συγκρότημα, απεναντίας: ίσως ακριβώς επειδή ο ήχος των Ίνφο ήταν πολύ καλός και η όμορφη electronica τους αρκετά ατμοσφαιρική, χρησιμοποιήθηκε ως σάουντρακ του υπέροχου δειλινού. Είναι κι αυτό μια επιτυχία –όσο να πεις– όταν παίζεις με ατμοσφαιρικό ήχο: τον αφήνεις ελεύθερο να βρει μόνος του τη θέση του στον χώρο. Το «σκηνικό» πάντως, ήταν ιδανικό.
Δεν είχε ακόμη νυχτώσει όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Marsheuax. Οι δυο electro κυρίες (και μαμάδες παρακαλώ!) φάνηκαν λίγο σφιγμένες στο ξεκίνημα, κάπως αγχωμένες. Ενδυματολογικά πάντως κέρδισαν εξ’ αρχής τις εντυπώσεις, με το α-λα-Βερολίνο κλαμπ στιλ τους. Χρειάστηκαν 2-3 τραγούδια ώστε να ζεσταθούν, από κάτω ωστόσο βρισκόμασταν ήδη σε πολύ ποπ διάθεση. Μπαλαντέρ της υπόθεσης –ή σε θέση-κλειδί, αν προτιμάτε– μέλη των Μίκρο (η οικογένεια δηλαδή), υποστήριξαν την καλή απόδοση και τον πλούσιο ήχο. Επιμένω να αναφέρομαι στην ποιότητα του τελευταίου, ο οποίος και διατηρήθηκε ως το τέλος του φεστιβάλ: όχι μόνο γιατί αποτελεί παράγοντα επιτυχίας κάθε συναυλίας (όπως και δείγμα επαγγελματισμού), αλλά και επειδή ήταν ζωτικής σημασίας για τον ηλεκτρονικό χαρακτήρα της δεύτερης Anorak μέρας (κλείνω την παρένθεση με μια αναφορά στις εξίσου καλές επιδόσεις του φεστιβάλ σε θέματα προβολής, οργάνωσης, υποδοχής και ασφάλειας). Πίσω τώρα στη Μαριάνθη και στη Σοφία, οι οποίες έπαιξαν υλικό απ’ όλες τους τις δουλειές, τόσο από το ξεχωριστό εκείνο ντεμπούτο E-Bay Queen, όσο και από το περσινό Lumineux Noir. Ευχάριστη παρατήρηση, ότι ο κόσμος ήξερε τους στίχους και χόρεψε στα περισσότερα κομμάτια. Αν δε πρέπει να διαλέξω ποιο έκανε τη διαφορά, θα απαντήσω το “Pure”. Η επανεκτέλεση αυτή στους Lightning Seeds είναι τόσο τρυφερή, τόσο ποπ, ώστε δικαιωματικά κατοχυρώνεται στις Marsheuax. Τα κορίτσια του vintage electro δεν μας είπαν πολλά λόγια, όταν όμως μας καληνύχτισαν πολλοί ήταν ήδη εξουθενωμένοι από το τραγούδι και τον χορό. Οι Καβαλιώτες βλέπετε –παλιότεροι και νεότεροι– είχαν πάντα μια τάση αγάπης στη brit pop, και στη ρετρο ποπ γενικότερα, κατευθείαν κληρονομημένη από Θεσσαλονίκη μεριά...
Το Φεστιβάλ ήταν ήδη ψηλά κι ετοιμαζόταν να ζήσει την καλύτερη στιγμή του... Οι πολυαναμενόμενοι Camouflage δεν άργησαν να εμφανιστούν – για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρακαλώ!– και πήραν άριστα σε όλα: μουσική, διάθεση, performance, επαγγελματισμό και επαφή με το κοινό. Σε καμία περίπτωση δεν έδειξαν να κουβαλάνε την κόπωση ενός συγκροτήματος το οποίο υφίσταται από τη δεκαετία του 1980. Διέθεταν τόση ενέργεια και τέτοιο νεύρο, ώστε παρέσυραν σύντομα και τους τελευταίους διστακτικούς. που παρέσερνε και τον τελευταίο διστακτικο (..που δεν υπήρχαν πολλοί τέτοιοι στο υπέροχο κοινό!). Περφόρμερ επιπέδου Dave Gahan τολμώ να δηλώσω για τον εξαιρετικό τους frontman –μετά φόβου Hysterica Club! Ο κόσμος δεν πτοήθηκε από τα παράξενα σχόλια τα οποία ακούστηκαν σε κανα-δυο περιστάσεις από τους Γερμανούς, που μάλλον προσπάθησαν να αστειευτούν για όλα –την οικονομία, τη ζέστη και τα φώτα! Η ατμόσφαιρα ήταν άλλωστε «μεταξύ φίλων» και η συναυλία έμοιαζε με πετυχημένο πάρτυ. Από τραγούδια ακούστηκαν πολλά-πολλά αγαπημένα, όπως το “Me & You”, το “We Are Lovers” και το “I’ll Follow Behind”, με highlight βέβαια το “Great Commandment”, με τον καθαρό, βιομηχανικό, φερμένο κατευθείαν από τα 1980s ήχο του. Φυσικά κι ακούστηκε το κλασικό “Love Is A Shield”, αυτό έλειπε! Απλά το είπαν ως κερασάκι, στο encore. Έγινε ένα μόνο, λόγω –ξανά– των προβλημάτων με τους...ευγενικούς γείτονες (βλέπε και την κριτική της πρώτης ημέρας). Οι Camouflage αποχαιρέτησαν με ένα ακόμα, σύντομο, αστειάκι και πολλά-πολλά χαμόγελα κι εμείς ανταποδώσαμε, ξεθεωμένοι μα αποζημιωμένοι.
Φεστιβάλ σαν το Anorak χρειάζονται και πρέπει να γίνονται στην περιφέρεια, σε πόλεις όπως η Καβάλα και όχι μόνο. Αλλά και πέρα από τα «πρέπει», αξίζουν τον κόπο, όλων –διοργανωτών, υποστηρικτών, κοινού. Go, λοιπόν, Anorak, go για το 2011... 
