Φωτογραφίες: Σμαρώ Μπότσα
Τη συγκίνηση που ένιωθα πλησιάζοντας στο λιμάνι της Καβάλας για να παρακολουθήσω το Anorak Festival δεν είναι εύκολο να την περιγράψω εδώ... Τα χρόνια της εφηβείας μου πέρασαν σ’ αυτή την πόλη, μιλώντας, ακούγοντας, ζώντας με μουσική! Μια γενιά που, επηρεασμένοι ίσως και από την εγγύτητα με τη Θεσσαλονίκη και τα αεικίνητα μουσικά της αεικίνητα, διψούσαμε για οτιδήποτε σχετικό, τρέχαμε ενθουσιασμένοι στο κάθε τι κι ονειρευόμασταν τη μέρα όταν κάτι μεγάλο κι ωραίο θα συνέβαινε για το –αφυπνισμένο– κοινό της Καβάλας. Ήμουν σίγουρη λοιπόν, πως το Αnorak ήταν αυτό ακριβώς! Ειδικά μετά το πολύ πετυχημένο promo tour της Anorak Team σε μεγάλες πόλεις, πάρα πολύς κόσμος και στην Αθήνα, μιλούσε για το φεστιβάλ. Εξάλλου, σκεφτόμουν καθώς περνούσα την πύλη του Τελωνείου, εδώ θα παρουσιάσει η Μόνικα τραγούδια από τον νέο της δίσκο, πριν από τα live της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη! Εδώ, δε, θα παίξουν για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος live και οι Camouflage!
Φτάνοντας στον πολύ καλοστημένο χώρο του Φεστιβάλ (εξαιρετική επιλογή ο Λιμενοβραχίονας, βρισκόσουν κυριολεκτικά δίπλα στο νερό), πλησίασα εύκολα στη σκηνή, όπου τραγουδούσε η χαριτωμένη Veronica. Κάθε αρχή και δύσκολη, σκέφτηκα, και συμφώνησα κι εγώ με τα σχόλια για την τρομερή ζέστη, για την αδιαμφισβήτητη οικονομική κρίση που ’χει γονατίσει όλες τις αντίστοιχες εκδηλώσεις, και το... Μουντιάλ! Ολόφρεσκη πάντως η Veronica, παρά τη ζέστη και τη βαριά υγρασία. Πραγματικά “Well Done”, όπως λέει και το κομμάτι απ’ τον επερχόμενο δίσκο της.
Στις ίδιες συνθήκες πήραν θέση κατόπιν οι Leon, μια ενδιαφέρουσα κολεκτίβα νέων μουσικών, με ήδη έναν δίσκο στο ενεργητικό τους, το Future. Παρουσίασαν με θερμό (όνομα και πράγμα!) και θεατρικό τρόπο, που ενθουσίασε το κοινό, τα κομμάτια της δουλειάς αυτής, χρησιμοποιώντας άπειρα μουσικά όργανα, πολλά από τα οποία ασυνήθιστα στις ελληνικές σκηνές, όπως το γιουκαλίλι, το μεταλλόφωνο και το θέρεμιν. Αψογο θέαμα, άψογος ήχος –αγαπήσαμε πολύ και πιστεύουμε Leon.
Τους Rosebleed, που ακολουθούσαν, ανυπομονούσα να τους δω για διάφορους λόγους και με αποζημίωσαν. Ατμοσφαιρικοί (αν και λίγο ντροπαλοί), δεμένος ήχος και πολύ καλή προφορά στα Αγγλικά (γιατί, αν χρησιμοποιείς αγγλικό στίχο, είναι ευχάριστο για τα δικά μας αυτιά να το κατέχεις). Παρουσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του πρόσφατου άλμπουμ White Balloons και η εμπειρία που συνεχίζουν και αποκομίζουν από επαναλαμβανόμενα live υπήρξε φανερή. Τυχεροί λοιπόν όσοι τους είδαν στην Καβάλα, άτυχοι όσοι επέλεξαν κάτι άλλο...
Δίπλα στη σκηνή όλη αυτή την ώρα, έβλεπα εντωμεταξύ τη Μόνικα να πηγαινοέρχεται, σκεφτική, συγκεντρωμένη –νόμιζες πως περίμενε να δώσει εξετάσεις... Ανέβηκε όμως στην ώρα της, κουβαλώντας τη γνωστή –μεγαλύτερη απ’ το μπόι της– κιθάρα. Τρακαρισμένη, αλλά με πολύ χιούμορ, ντυμένη κάζουαλ σικ (χα!) δεν φαινόταν (ή δεν έδειχνε) να αντιλαμβάνεται Πόσο φίρμα είναι. Τυχερή εντωμεταξύ, καθώς είχε αρχίσει να βραδιάζει για τα καλά, βοηθώντας την ατμόσφαιρα του live, ενώ η προσέλευση είχε πια αυξηθεί αρκετά. Με σταθερά λοιπόν αυξανόμενο κέφι και πολύ επαγγελματικά, η Μόνικα διάλεξε να ξεκινήσει με επιλογές από τον νέο της δίσκο, συνοδευόμενη από τους καταπληκτικούς κατά τη γνώμη μου μουσικούς της (τους οποίους αργότερα σύστησε και στον κόσμο). Φαινόταν κυριολεκτικά να απολαμβάνει τη σιγουριά και την ασφάλεια που της πρόσφεραν τα παιδιά της μπάντας της, καλύπτοντας πολλές φορές και δικά της μικρολαθάκια... Το ντροπαλό κορίτσι έγινε σύντομα εκφραστικότατη performer, η οποία, ανταποκρινόμενη στο θερμό και συγκινημένο κοινό, έδωσε όλο της τον –καλό– εαυτό. Κορυφαίες στιγμές από θέμα ατμόσφαιρας, (τα αναμενόμενα) “Yes, I Do”, που συνοδεύτηκε από μαντολίνο κι εξαιρετικά δεύτερα φωνητικά, καθώς και το “Our Love, Or How We Lost It”, όπου η Μόνικα άφησε την κιθάρα για τα πλήκτρα, τραγουδώντας με τα μάτια κλειστά. Ένα από τα κομμάτια στα οποία την είδα, νομίζω, ιδιαίτερα συγκινημένη. Φυσικά κι ακούστηκαν το “Over The Hill”, το “Avatar” και το “Babe”, στα οποία η Μόνικα υπήρξε πιο κεφάτη, πιο χαλαρή. Σε γενικές γραμμές, η νεότατη τραγουδοποιός κάνει όλο και καλύτερα live, προσπαθώντας να αναμετρηθεί με την ίδια την πολύ καλή παραγωγή (στο στούντιο) των δίσκων της. Μ’ αυτή τη λογική σκέφτηκα πως ίσως τελικά έδινε (και δίνει) εξετάσεις, απέναντι στον ίδιο τον «μύθο» που άλλοι έχουν στήσει γύρω της. Στο Anorak, όπως και να ’χει, πέρασε –και μάλιστα με έπαινο!
Ήδη ζεστοί από τη Μόνικα, αναμέναμε στη συνέχεια τον Παύλο Παυλίδη. Βρέθηκε πολύ σύντομα μπροστά μας, μαζί με τους B-Movies του –είχε σημειώστε να εμφανιστεί στην Καβάλα από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών, περίπου δηλαδή 8 χρόνια πριν (αξέχαστο live, παρεμπιπτόντως!). Ευτυχώς, μας χάρισε μια τουλάχιστον ισάξια εμφάνιση! Ο Παυλίδης, άλλωστε –και δεν είναι υπερβολή– είναι σόουμαν. Με δυο κουβέντες του παραμερίστηκαν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα κι ήρθε ο κόσμος σε απόσταση αναπνοής, κάτι που του το ανταπέδωσε με τρελό χορό, χειροκροτήματα, τραγούδι... Το κλίμα αποζημίωνε έτσι κάθε μπαφιασμένο από την αδιάκοπη ζέστη, υπήρχε πραγματική ατμόσφαιρα φεστιβάλ. Οι B-Movies, καταπληκτικοί μουσικοί, συνόδευαν εξαίσια τον Παυλίδη, το ίδιο υπέροχα όταν έλεγε τραγούδια από τους δικούς τους δίσκους και το ίδιο ακομπλεξάριστα όταν έλεγε επιτυχίες των Σπαθιών. Ο ίδιος δε φαινόταν να το διασκεδάζει τρομερά, είτε ξεχνιόταν σε τρελά σόλο, είτε χόρευε μανιασμένα στις γέφυρες των κομματιών. Το σετ ήταν γενικά πολύ δυναμικό και ιδιαίτερα ηλεκτρικό, στις πιο low tempo στιγμές όμως –όχι, η “Σιωπή” και η “Φωτιά Στο Λιμάνι” δεν βρίσκονταν ανάμεσά τους– υπήρχε κάτι πιο ιδιαίτερο στην ατμόσφαιρα: παρασυρόμασταν όλοι, κι ο Παυλίδης μαζί, σαν υπνωτισμένοι... Με έπιασα να κοιτάζω, με μισόκλειστα μάτια, τους γλάρους οι οποίοι πέταγαν πίσω από τον Παύλο, στα ερείπια του Κάστρου. Ήταν τόσο ταιριαστοί... Μεταξύ άλλων, ακούσαμε τα “Ρομπότ”, “Δεν Έχει Τέλος”, “Τροφή Για Τα Θηρία” και “Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι”. Η βραδιά έκλεισε λίγο απότομα, με τον Παυλίδη να δείχνει την ελαφρά δυσαρέσκειά του απέναντι στις συνεχείς ενοχλήσεις που –εντελώς αδικαιολόγητα– δέχονταν οι διοργανωτές του Anorak από την απέναντι επιχείρηση (και τις δύο μέρες). Παρ’ όλα αυτά, το φινάλε στάθηκε μεγαλειώδες και ηλεκτρισμένο: μέσα σε μια πραγματικά τρελή performance, μπλέχτηκε το «αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη» με τους στίχους του “Bird Of Prey”. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... 
