Φωτογραφίες: Nikos Z
Staff Benda Bilili
της Ευδοκίας Πρέκα
Το φεστιβάλ άνοιξε λίγο μετά τις 8, με τη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς –για να μην πω και ολόκληρης της διήμερης φιέστας. Η Tres Tres Fort διάθεση ενός «ανορθόδοξου» σχήματος παραπληγικών από το Κονγκό που ακούει στο όνομα Staff Benda Bilili αποτέλεσε ένα ιδιαίτερο μουσικό στοίχημα, το οποίο κέρδισε όλους τους μουσικόφιλους, μυημένους και μη. Τέσσερις καλλιτέχνες καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια λόγω της πολιομυελίτιδας που σαρώνει τη χώρα τους, ένας με πατερίτσες, ο πιτσιρικάς με το αυτοσχέδιο όργανό του –το satonge (κάτι μεταξύ κιθάρας και theremin)– και τρεις ακόμα μουσικοί δώσανε ρεσιτάλ ψυχής, δύναμης, έμπνευσης και δημιουργικότητας. Το bluesy-rumba-afro-reggae κράμα τους, το μπρίο, το κέφι, η αστείρευτη ζωντάνια και το δέσιμό τους στάθηκε ένα μάθημα ζωής, από εκείνα που δεν τα προσπερνάς εύκολα. Παρά την αρχική ισχνή προσέλευση του κόσμου, στο τέλος όσοι μαζευτήκαμε στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη καταχειροκρότησαμε μια μπάντα η οποία γνωρίζει τι σημαίνει ενέργεια, μουσικότητα, δόσιμο, ανθρωπιά και γενναιοδωρία. Η υπόλοιπη Ευρώπη έχει αγκαλιάσει ήδη τους Staff Benda Bilili, ήρθε νομίζω και η σειρά μας.
Dub Inc.
του Γιάννη Ιωάννου
Οι Dub Inc. ταίριαζαν απόλυτα με το σκηνικό ενός ανοικτού fest, όπως το Kosmos. Μάλιστα, παρά τη μικρή –ελέω Μουντιάλ– προσέλευση του κόσμου στην αρχή της πρώτης μέρας, η εμφάνιση των Γάλλων συνέπεσε με την πύκνωση του πλήθους, που αν κρίνω κι από τη συμμετοχή/ανταπόκριση είχαν ενθουσιαστεί από τη περσινή τους εμφάνιση. Καταπληκτική σκηνική παρουσία, αλάνθαστο σόου και το δίδυμο των Bouckhour και Komlan σε μεγάλη ενεργητικότητα –αμφότεροι έδωσαν ρέστα στο Θέατρο Βράχων. Σαν μια άλλη εκδοχή ενός Cheb Khaled και ενός KRS-1, έκαναν τράμπα τα ανατολίτικα φωνητικά ενός ιμάμη με το καταιγιστικό ράγκα φλόου των γαλλικών banlieu. Οι Dub Inc. παρουσίασαν κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους (“Murderer”, “Rude Boy”, “One Shot”) παιγμένα με μαεστρία και με σκοπό να βάλουν φωτιά στο κοινό, το οποίο και ανταποκρίθηκε χοροπηδώντας και χύνοντας κιλά ιδρώτα. Αποκορύφωμα της εξαιρετικής σχέσης καλλιτέχνη-ακροατή που ανέπτυξε η μπάντα, στάθηκε το κλείσιμο της εμφάνισής τους: ένα freestyle πάνω στο “Welcome To Jamrock”, με καταιγισμό breaks και κόνγκας, στο οποίο ο κόσμος ακολουθούσε μετακινούμενος εκστασιασμένος από τα αριστερά προς τα δεξιά και τούμπα… Στο τέλος, ο θεότρελος Komlan μας έβαλε να κάτσουμε και κάτω! Eξαιρετικό «ροκάρισμα» και μια εμφάνιση που άξιζε, πέρα για πέρα…
Specials
του Γιάννη Ιωάννου
Οι Specials υπήρξαν ο κατεξοχήν λόγος για τον οποίον ο γράφοντας βρέθηκε στο φετινό Kosmos Festival. Φαντάζομαι το ίδιο κριτήριο ίσχυσε και για κάμποσο ακόμα από το ετερόκλητο κοινό, καθώς ανάμεσα στους παρευρισκόμενους συναντούσες μια χρυσή φουρνιά 40ρηδων, αρκετούς σκινάδες και φυσικά το κλασικό νιάτο με μπλούζα Ska-P, τζίβα και ούζο σε χαρτοσακούλα. Η εμφάνιση των Specials στη σκηνή σκόρπισε ενθουσιασμό. Βέβαια αρχικά ήσαν λίγο αμήχανοι. Μαζί τους κι εγώ… Εξάλλου, όταν αντί για τον ξερακιανό chav τσόγλανο Terry Hall συναντάς έναν μεσήλικα με περιττά κιλά, η αλήθεια είναι ότι νιώθεις κάπως… Ωστόσο, όσο η ώρα περνούσε, οι Specials τα τσάκισαν όλα, συνθέτοντας ένα δυναμικό σετ με τα κλασικά τους κομμάτια (“A Message to You Rudy”, “Too Much Too Young” κτλ κτλ). Οι σκινάδες έσωσαν δε την κατάσταση με καπνογόνα, ξυλίκι και μπόλικα stage diving στη μπροστινή «γραμμή πυρός». Η παρουσία των μεσήλικων Specials δεν χωράει σε χρονολογικά πλαίσια, μιας και η ενέργειά τους σε σημεία έμοιαζε λες βγαλμένη από τα στενά του Κόβεντρι. Το κλείσιμό τους ωστόσο είχε κάτι από την είσοδό τους: απότομο κι αμήχανο, με τον Terry να δείχνει αρκετά χαμένος… Συνολικά, πάντως, η παρουσία τους και εκπλήρωσε τις προσδοκίες και, προσωπικά, μου προσέφερε ένα μίγμα νοσταλγίας και ενέργειας, το οποίο καμιά φορά γίνεται δύσκολο να περιγράψεις στις γραμμές ενός απλού κειμένου… 
