Φωτογραφίες: Nikos Z
Smokey Bandits
Η επταμελής ομάδα έκπληξη-talk of the town των Smokey Bandits έκανε την παρθενική της –αν δεν λανθάνω– συναυλιακή εμφάνιση με ελάχιστο κόσμο και πολλούς φίλους της. Congas, cajon, βιολί, τρομπέτα, τρομπόνι, κιθάρα και programming έδωσαν το ιδιαίτερο στίγμα για ένα multi culti soundtrack λίαν καλοκαιρινό και ατμοσφαιρικό. Η δύναμη της μπάντας αυτής έγκειται στο ιδανικό μπλέξιμο ενός vintage ήχου στο τοπίο του σήμερα. Η ολίγον κρατημένη εικόνα τους –κάτι η απουσία κοινού κάτι η απειρία ίσως– δεν μας εμπόδισε να γευτούμε για λιγότερο από μια ώρα το funky, jazz, latin, Balkan, μεσογειακό κοκτέιλ τους σε επιλογές όπως “Revolution Valiente”, “The Rooster”, “A Son’s Lament”, “Highborn Waltz” και “Smoke From The Attic”. To άλμπουμ Debut, που αποτέλεσε και τον πυρήνα της συναυλίας, αποτελεί μια λίαν ολοκληρωμένη πρόταση, η οποία ακούγεται από την αρχή ως το τέλος ξανά και ξανά: σπάνιο για την εποχή μας τόσο σε εγχώρια όσο και σε διεθνή μουσικά ύδατα. Αναμένουμε με ανυπομονησία λοιπόν να τους συναντήσουμε ξανά επί σκηνής αλλά και δισκογραφικά.
Amparo Sanchez
Λίγο πριν τις 20.30, το cult σάουντρακ των Smokey Bandits έδωσε τη σκυτάλη στην Ανδαλουσιανή πάλαι ποτέ μούσα και ψυχή των Amparanoia, Amparo Sanchez. Αυτή τη φορά επέλεξε ένα πιο low profile ηχοτοπίο, εκείνο της πρώτης σόλο δουλειάς της Tucson Habana, μακριά δηλαδή από την εορταστική διάθεση στην οποία μας έχει συνηθίσει και έχουμε αγαπήσει. «Τραγούδια καρδιάς θέλω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας», μας είπε, παίρνοντας την κιθάρα της, συντροφιά με άλλους έξι μουσικούς. Αμεσότητα, καθαρότητα, χαρακτηριστική ευφράδεια, δυνατή ερμηνεία και απλότητα συνθέτουν το μουσικό μυστικό της Sanchez, είτε μιλάει για γυναίκες οι οποίες δεν φοβούνται “Mujeres Sin Miedo”, για τυχαίους τουρίστες «ζωής» “Turista Accidental”, για μια γάτα στη βροχή “La Gata Bajo La Lluvia”, για το «παρών» στο φως και στο σκοτάδι “Aqui Estoy” ή τους Ζαπατίστας “Corazon De La Realidad”. To νέο της tex-mex, latin, soulful πνεύμα –συμβολή και των Calexico– μπορεί να μην αναταράσσει γήπεδα, όμως σε αγγίζει και σε παρασύρει σε άλλα, ταξιδιάρικα σταυροδρόμια. Tι να την κάνουμε, Amparo είναι αυτή και ξέρει να κατακτάει το παιχνίδι επί σκηνής, όπως όλοι νιώσαμε.
Shantel
Κι ενώ το Βράχων γέμισε –όχι ασφυκτικά– ήρθε η στιγμή που τα Βαλκάνια αποκτήσαν την τιμητική τους στο πρόσωπο μιας θεόμουρλης και λίαν απρόβλεπτης φυσιογνωμίας, εκείνης του Shantel. Μετά από τρεις εκρηκτικές εμφανίσεις στην Ελλάδα, μάς τίμησε ξανά με τη δεκαμελή κολεκτίβα του, που ξέρει καλά πώς να βάζει φωτιά επί σκηνής. Πιστός εραστής του βαλκανικού ήχου, ο Shantel διαθέτει τη στόφα ενός άψογου σόουμαν-διασκεδαστή, ο οποίος ανοίγει σαμπάνιες λούζοντας το κοινό, πετάει CD του στο πλήθος, αναστατώνει τα παιδιά της security κάθε που αφήνεται σε crowd surfing, τραγουδάει με τον δικό του τρόπο το “Bella Ciao” και λικνίζεται στις ρεμπέτικες-λαϊκότροπες νότες των “Manolis” και “Fige Ki Ase Me”. To έκρυθμο κοινό τον συνοδεύει με φωνές και αναπηδητά στα χιτάκια “Disko Partizani”, “Disko Boy” και “Bucovina”, καθώς και σε παραδοσιακές μελωδίες των γειτονικών μας χωρών. Το πάρτι βρίσκεται στην πιο ανεβαστική του στιγμή και ο ίδιος δίνει ακούραστα το νεύμα για ακόμα μεγαλύτερη δόση τρέλας, χορού –και έχει ο θεός... Η συνταγή του κάθε φορά είναι ίδια και συνάμα διαφορετική, μιας και οι ξέφρενες και αυθόρμητες πινελιές του δεν έχουν προηγούμενο. Ο μικροσκοπικός παραγωγός, DJ, remixer, μουσικός, πάντα ντυμένος στα λευκά, τα έχει όλα και συμφέρει. Shantel rules, κυρίες και κύριοι!
Ojos De Brujo
Ένα φεστιβάλ μουσικής του κόσμου που σέβεται τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να μη κλείσει με μια μπάντα η οποία αγαπήθηκε και αγκαλιάστηκε από την πρώτη στιγμή από το ελληνικό κοινό, δημιουργώντας τάσεις έως και μόδες σε στιλιστικό μα και μουσικό επίπεδο. Λίγο μετά τις 11, οι Βαρκελωνέζοι Ojos De Brujo παίρνουν θέση με οκταμελή τούτη τη φορά σύνθεση και τα μάτια όλων εστιάζουν στην πληθωρική Marina “La Canillas”, ψυχή του group, η οποία γνωρίζει την τέχνη του να σε συνεπαίρνει –τόσο οπτικά, όσο και ακουστικά. Οι flamenco, rumba, hip hop, afro Cuban ρυθμοί κυριάρχησαν στα “Todos Mortales”, “Donde Te Has Metio”, “Rumba Del Adios”, “Todo Tiende”, “Bailaores” και “Piedras vs Tangues” –το δε ραπάρισμα έκανε πιο έντονη την παρουσία του, αναλογικά με παλαιότερες εμφανίσεις. Oι remix εκδοχές των τραγουδιών τους, που συνοδεύουν σχεδόν κάθε τους κυκλοφορία, μαζί με δύο νέα κομμάτια (από την επερχόμενη δουλειά τους) διέθεταν δόνηση, τέμπο και ενθουσίασαν για άλλη μια φορά το φανατικό κοινό. Τα Μάτια του Μάγου μεγαλώνουν με τις αναγκαίες δημιουργικές και φάουλ στιγμές τους, όμως μένουν πιστοί στην εξερεύνηση και στο πάντρεμα των ήχων, πράγματα τα οποία ξεδιπλώνονται άρτια σε ένα εκτυφλωτικό live. H ώρα έχει πάει μεσάνυχτα (και κάτι) και η αυλαία ενός από τα πιο ελπιδοφόρα μουσικά φεστιβάλ κλείνει με έναν ισορροπημένο απολογισμό, που τα είχε λίγο-πολύ όλα: Έκπληξη, σταθερές αξίες, ενδιαφέρουσες ανατροπές και «ιστορικές» απογοητεύσεις-αναμονές (η δική μου άποψη για τους Specials διαφέρει από εκείνη του συναδέλφου Γιάννη Ιωάννου). Τα καλύτερα έπονται... 
