Φωτογραφίες: Olga K.
Ένας αεικίνητος τρελός, πάντα νέος και πάντα ευρηματικός, ο Jean Michel Jarre κατάφερε την Τρίτη το βράδυ να μαγέψει ολόκληρο το κλειστό του Tae Kwon Do. Ειλικρινά, όση ώρα έπαιζε δεν κουνιόταν φύλλο, κανείς δεν κοίταζε κανέναν και κανείς δεν μίλαγε σε κανέναν! Πρωτοφανές το φαινόμενο για συναυλία στη χώρα μας, όπου τα πηγαδάκια είναι εκείνο που κυριαρχεί.
Ωστόσο, αρκετά λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο ο ήχος, τα φώτα και η ίδια η μουσική είχαν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας. Όλα ξεκίνησαν από την επεισοδιακή (υπερβολική λέξη, δεν κατέβηκε και με σχοινιά) είσοδό του στη σκηνή πίσω ακριβώς από τον κόσμο. Προβολείς, χειροκροτήματα, σφυρίγματα, χειραψίες και χαμόγελα. Όλοι είχαν σηκωθεί όρθιοι κι ο Jean Michel Jarre περπατούσε γρήγορα μεν, ανέμελος δε τείνοντας το χέρι του κάθε τόσο –και αφού έφτασε πια στη σκηνή, μας καλησπέρισε στα ελληνικά με τη γαλλική του προφορά. Εκτός από την «καλησπέρα» του, μας χάρισε και πολλά «ευχαριστώ» ελληνιστί κατά τη διάρκεια της βραδιάς, καθώς και την αμέριστη συμπαράστασή του για τους δύσκολους καιρούς τους οποίους περνάμε.
Αυτό ήταν! Μετά το μίνι λογύδριό του, τον χάσαμε! Έσκυψε πάνω στα πλήκτρα του και δεν ξανασήκωσε κεφάλι για δύο περίπου ώρες, παρά μόνο για να μας ευχαριστεί για την τόσο ζεστή υποδοχή που του είχαμε επιφυλάξει. Επί σκηνής γινόταν το αδιαχώρητο από τα εργαλεία του «Jean του μάστορα», αφού μιλάμε για πλήκτρα, 4 υπολογιστές, synthesizer, ηλεκτρονικά drums και πολλά άλλα όργανα, που έκαναν στη συνέχεια guest εμφανίσεις.
Τα οπτικά εφέ παρέπεμπαν εντωμεταξύ σε εικόνες από σύννεφα τα οποία εναλλάσσονταν είτε γρήγορα είτε αργά μέσα σε κύκλους, σαν από καπνό ή ανάμεσα σε δέσμες που ανεβοκατέβαιναν πάνω μας. Αν και πολύ 1990s το όλο σκηνικό, ήταν πολύ πετυχημένο. Για να γίνω πιο σαφής, όταν εμφανίστηκε η πρώτη πράσινη δέσμη, ο διπλανός μου έκανε τον…σταυρό του και είπε «Επιτέλους!».
Ο μάγος της ηλεκτρονικής μουσικής έμοιαζε πραγματικά τρελαμένος και φανερά αφοσιωμένος στο έργο του. Πατούσε τα πλήκτρα, άλλα κουμπιά, στο ενδιάμεσο χτύπαγε τα ηλεκτρονικά πιατίνια που είχε δίπλα του και φαινόταν τόσο απορροφημένος, ώστε ειλικρινά τον θαύμαζα. Νομίζω όλοι πάνω-κάτω το ίδιο συναίσθημα είχαν, όση ώρα έπαιζε. Εκεί δε όπου όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, ήταν η στιγμή που εμφανίστηκε η ηλεκτρονική άρπα (laser harp) ή και λίγο αργότερα με το theremin –άλλο ένα ηλεκτρονικό όργανο το οποίο βγάζει ήχο ανάλογα με την κίνηση του χεριού σου. Σε αυτό το σημείο ο Jean Michel Jarre σαν να ηρέμησε κάπως για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στη σταθερότητα που χρειάζεται το συγκεκριμένο όργανο.
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ καν στον αναμενόμενο πανικό από χειροκροτήματα και σφυρίγματα μετά το τέλος του “Oxygene IV”, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συνέβη το ίδιο και με το “Magnetic Fields ΙΙ” ή τα κομμάτια από το Equinoxe. Το highlight, όμως, του live, όπως και να το κάνουμε, ήταν το “Rendez-Vous IV”, όπου όλοι σηκώθηκαν όρθιοι –κερκίδες και αρένα– και χειροκρότησαν ασταμάτητα τον 62χρονο perfomer.
Ένας αναμφισβήτητα φοβερός Jean Michel Jarre, που σαν μικρό παιδί έτρεχε στην σκηνή από όργανο σε όργανο με περίσσια ενέργεια και διάθεση, την οποία αναπόφευκτα μετάφερε και στο κοινό του. Τελικά δεν ξέρω ποιος πέρασε καλύτερα, εμείς ή εκείνος, πράγμα που απλά υποδεικνύει την ιδανική βραδιά.
