Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Η συγκινητική προσπάθεια της Alterground συνεχίζεται και επιτέλους επιβραβεύτηκε, στα δύο βράδια που εμφανίστηκαν οι Black Heart Procession στη μικρή σκηνή του Rodeo. Με φρέσκα ονόματα, προσεχτικές τιμές στα εισιτήρια (ειδικά διαμορφωμένες για φοιτητές, αλλά επιτέλους και για ανέργους) και στο μπαρ. Χρειάζονται τελικά τρομακτικές οικονομικά μέρες για να σου προσφερθούν κάποια πράγματα τα οποία όφειλαν να είναι δεδομένα ή, αν προτιμάς, κεκτημένα δικά μας. Σε αυτές τις συνθήκες, αν προσθέσετε το εξ’ορισμού περιορισμένο αριθμητικά κοινό που ενδιαφέρεται για τέτοιες συναυλίες, αφαιρέσετε δύο αεροπλάνα μουσικόφιλων τα οποία πάθαιναν πλάκα από την εμφάνιση των Pavement και των Liquid Liquid στο Primavera Sound Festival και θυμηθείτε ότι την ίδια μέρα έπαιζε κυρίως ο Dylan αλλά και οι Thievery Corporation, οι δύο εμφανίσεις των Black Heart Procession αποτέλεσαν μια από τις ελάχιστες φετινές εξαιρέσεις πετυχημένων συναυλιών. Βάζοντας στο τραπέζι, πέρα από την προσέλευση του κόσμου, και την αμιγώς συναισθηματική εμφάνισή τους.
Λέω συναισθηματική όχι μόνο για το γεγονός ότι οι Black Heart Procession αποτελούσαν προσωπικό συναυλιακό απωθημένο (είχα χάσει την προ επταετίας εμφάνιση τους στην Αθήνα), αλλά και ως συνολική αποτίμηση της βραδιάς. Πέρα από τα τραγούδια που ήδη αγαπάς και θες ν’ακούσεις, πέρα από την ανάγκη να δεις τον μοναδικό πληκτρά-πιανίστα που εκτιμάς παικτικά και όχι μόνο συνθετικά, οι Black Heart Procession κατάφεραν περιέργως να μας ανοίξουν την καρδιά και όχι να μας τη μαυρίσουν. Ακόμα κι όταν τραγουδούσαν το “Waiter #2”, όταν εμείς τραγουδάγαμε «I thought you came to rescue me, I thought you came to save my heart, but you came to crush my soul» όταν ουρλιάζαμε για το “Tropics Of Love”, τίποτα απ’ αυτά δεν γινόταν προς χάριν σκοταδιού, εξαγνισμού ή ό,τι άλλο καταχωρείς ως αναγκαία βαρύ και σημαντικό. Όλα οδηγούσαν σε μια όμορφη χαρμολύπη με ιδιαίτερο βάρος όμως στο πρώτο συνθετικό της λέξης.
Στα περίπου 90 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνιση τους, τίμησαν ένα μεγάλο μέρος του περσινού Six, πρόσθεσαν το “Letter” αλλά όχι το ομώνυμο τραγούδι του πλέον υπέροχου δίσκου τους The Spell, ξέχασαν το “A Cry For Love”, αλλά θυμήθηκαν το “Waiter #4” και χάρισαν ένα ξεσηκωτικό “It Was A Crime I Never Told You About The Diamonds In Your Eyes” για το τέλος. Μέσα σε όλα αυτά δεν παίρνω κανένα ρίσκο να μιλήσω για μεγαλειώδη εμφάνιση, εύκολα όμως γράφω για την εμφάνιση μιας μεγαλειώδης μπάντας, η οποία ευτυχώς για όλους έχει κερδίσει ακριβώς το κοινό που της αξίζει.
Υ.Γ. Δεν θα ήταν σωστό να ξεχάσω την έκτακτη –αν κατάλαβα καλά– εμφάνιση των Workaholics, τους οποίους δεν γνώριζα. Συνεπέστατη μπάντα και απόλυτα συνειδητοποιημένη όσον αφορά στον ρόλο ενός support group, έπαιξαν για περίπου μισή ώρα δείχνοντας αν μη τι άλλο ότι ξέρει ο καθένας τους τι πρέπει να κάνει. Ειδική μνεία αξίζει στην όμορφα απελευθερωμένη φωνή του τραγουδιστή.
