Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Τελικά μάλλον το έχει η μοίρα των post rock συναυλιών στη χώρα μας να βρίσκονται πάντα μέσα στις καλύτερες της (εκάστοτε) χρονιάς. Οι Βοστωνέζοι Caspian πρόσθεσαν εαυτόν επάξια στη συγκεκριμένη λίστα, με ένα εκρηκτικό live στο An club.
Η ώρα είναι λίγα λεπτά μετά τις 11 και κατευθύνομαι με γοργό ρυθμό προς το εξαρχειώτικο club. Βλέπετε προσωπικοί λόγοι κατέστησαν αδύνατο να είμαι εκεί στην ώρα της αναγραφόμενης έναρξης της συναυλίας, κόντευα δε να τη χάσω εντελώς. Αλλά, ευτυχώς, εισερχόμενος στο An είδα τους Caspian να κάνουνε soundcheck, οπότε καταλαβαίνω πως δεν είχα αργήσει. Είχα όμως προλάβει να χάσω εξ’ ολοκλήρου την εμφάνιση των δικών μας Adolf Plays The Jazz, για το οποίο ζητώ συγγνώμη τόσο από τους ίδιους όσο και από τους φίλους τους οι οποίοι περιμένανε, ενδεχομένως, να διαβάσουν κάποιο σχόλιο για την εμφάνισή τους.
Όπως και να ’χει γύρω στις 11:30 οι Αμερικάνοι αναλαμβάνουν θέσεις πίσω από τα όργανά τους, τα φώτα χαμηλώνουν και η συναυλία ξεκινάει. Ο κόσμος μαζεύεται κοντά στη σκηνή –δυστυχώς όχι αρκετός, ευτυχώς πολύ ορεξάτος. Στη συνέχεια δε θα γινόταν και ιδιαιτέρως διαχυτικός, αλλά αυτά αργότερα. Προς το παρόν οι Caspian ξεκινούν και μέσα από μια χαλαρή εισαγωγή φτάνουμε στα πρώτα ξεσπάσματα των παραμορφώσεων των ηλεκτρικών κιθάρων. Ήταν και τρεις, παναθεμά τες, ειλικρινά ωστόσο δεν περίμενα τέτοιο εκκωφαντικό τοίχος θορύβου να με περικυκλώνει από παντού. Εάν είναι αυτό θετικό ή αρνητικό; Μα εννοείται πως είναι καταπληκτικό! Το συγκρότημα δεν παρήγαγε θόρυβο για τον θόρυβο: πίσω από τις μεγάλες δόσεις ενέργειας τις οποίες βγάζανε κρυβόντουσαν ορισμένες υπέροχες μελωδίες. Τα μέλη τους δε αεικίνητα πάνω στη σκηνή, δεν καθίσανε στιγμή σε ησυχία: πότε κάνοντας head banging κυρίως ο πανύψηλος τραγουδιστής τους) και πότε επιδιδόμενοι σε αυτοσχέδια χορευτικά –όπως ο κιθαρίστας, στο δεξιό μέρος της σκηνής. Βεβαίως αυτός που έκλεψε την παράσταση ήταν ο drummer των Caspian, ο οποίος, εκτός από ένα ιδιαιτέρως επιθετικό και γεμάτο ενέργεια παίξιμο, είχε κι άλλο ένα χαρακτηριστικό να τον ξεχωρίζει. Ήταν ο σωσίας του μακαρίτη Patrick Swayze στην 1980s εκδοχή του! Και ναι, κάτι τέτοιο συμπεριλαμβάνει και την τότε κόμη του με τη χαίτη και όλα τα έξτρα...
Για την επόμενη μιάμιση ώρα οι Caspian δεν έκαναν κάτι διαφορετικό από όσα μας έδειξαν από την πρώτη κιόλας στιγμή. Δηλαδή να μας παίξουν κομμάτια και από τις δυο όλες και όλες δουλειές τους μέχρι στιγμής, σε εκτελέσεις όμως μακράν καλύτερες από τις αντίστοιχες στουντιακές τους. Και παρόλο που, όπως μας είπαν, λόγω προβλημάτων στην πτήση τους παραλίγο να χάσουν τη συναυλία, φτάνοντας μόλις μερικές ώρες πριν το live, αυτό σε τίποτα δεν φάνηκε να τους επηρεάζει, καθώς ο επί σκηνής ρυθμός τους υπήρξε εκπληκτικός. Το πιστοποιεί άλλωστε και ο ιδρώτας που έτρεχε συνεχώς από το πρόσωπο του τραγουδιστή τους καθόλη τη διάρκεια του live. Σε κάποια στιγμή βλέπουμε να ανεβαίνει πάνω στη σκηνή κι ένας φίλος της μπάντας, με ένα επιπλέον ταμπούρο. Αρχίζει να παίζει. Σταματάει και ο μπασίστας και αρχίζει και αυτός να παίζει στο ίδιο ταμπούρο. Σταματάνε και οι δυο από τους τρεις κιθαρίστες και αρχίζουν να παίζουν σε ένα από τα τύμπανα του drummer. O θόρυβος από το feedback συνεχίζει, ενώ ένας στρατιωτικός ρυθμός παράγεται από το ακατάπαυστο drumming. Στο τέλος σταματάει και ο τραγουδιστής τους, αρπάζει κι εκείνος ένα άλλο τύμπανο, μαζί κι ένα ζευγάρι μπαγκέτες. Ο θόρυβος των κιθάρων σιγά-σιγά σταματάει, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε στο drumming 6 ατόμων πάνω στη σκηνή. Και μετά απόλυτη ησυχία. Το συναίσθημα που δημιουργείται σχεδόν καθαγιαστικό.
Η μπάντα φεύγει για λίγο, εν μέσω αποθέωσης από τους εκστασιασμένους θεατές. Μετά από λίγα λεπτά επιστροφή στη σκηνή για ένα και μόνο κομμάτι το οποίο όμως αποτέλεσε ιδανικό κλείσιμο σε μια εκπληκτική συναυλία. Και πάλι σε κλίμα αποθέωσης, οι Caspian μας ανακοινώνουν ότι ήταν η πρώτη τους φορά στη χώρα μας αλλά σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία –και ευχαριστούν εγκάρδια τους τρελαμένους φίλους τους. Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτοί που ευχαριστούν μέσα από την καρδιά τους για τη βραδιά της Παρασκευής είμαστε όσοι παρευρεθήκαμε εκεί. Και ελπίζω πως, εάν τελικά μας ξαναεπισκεφτούν οι Caspian, θα δουν περισσότερο κόσμο απέναντί τους. Γιατί, παναθεμά τους, το αξίζουν. 
