Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Σ’ αυτή τη συναυλία οι πόρτες άνοιγαν πολύ νωρίς –21.00 έγραφε το πρόγραμμα. Σα να μας έκλειναν το μάτι οι διοργανωτές και να μας έλεγαν μην έρθετε ούτε λεπτό αργότερα. Και πράγματι, ο κόσμος έτσι έκανε. Από τις 21.10 περίπου το Κύτταρο γέμιζε και γέμιζε, με γεωμετρική αύξηση, δίνοντας από νωρίς μια νότα ενθουσιασμού στη βραδιά και μαρτυρώντας πως θα βλέπαμε μια μπάντα που σίγουρα έχει πολλούς πιστούς. Μέχρι τις δέκα παρά κάτι ο χώρος είχε σχεδόν γεμίσει, και δέκα ακριβώς βγήκαν πρώτοι οι Fool In The Box.
Ομολογώ πως δεν τους είχα ξαναδεί, όμως πήρα μεγάλη χαρά ανακαλύπτοντάς τους. Συνήθως τα support τα οποία βλέπουμε σε headliners τύπου Oi Va Voi είναι άνευρα ή άπειρα και δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα τη σκηνική τους παρουσία. Ευτυχώς, τα μέλη των Fool In The Box μας έκαναν κανονικά χαζούς με το παίξιμό τους και το στήσιμό τους. Κυρίαρχη λιτότητα, απλότητα και ουσία. Τρία άτομα πάνω στη σκηνή (κιθάρα, ντραμς, μπάσο) που έδειχναν άνετοι και δεμένοι –φαντάζομαι είχαν προετοιμαστεί αρκετά γι’ αυτό– και πάνω απ’ όλα με ενδιαφέροντα ήχο. Την έκπληξη μας τη φύλαξαν μάλιστα για το τέλος: μια πιο «βραχνή» διασκευή στο "I Want You" των Beatles. Τα φωνητικά συγκαταλέγονται σίγουρα στα θετικά τους, ενώ το βασικότερο ήταν ότι όσο έπαιξαν –μισή ώρα περίπου– δεν κούρασαν, δεν κουράστηκαν, και «κύριοι» μας αποχαιρέτησαν, εισπράττοντας το χειροκρότημα του κοινού.
Μέχρι που στις έντεκα παρά κάτι λεπτά, η σκηνή πλημμύρισε από κόσμο. Τα γνωστά σφυρίγματα –επευφημίας– και τα πρώτα χειροκροτήματα για την εξαμελή μπάντα από το Λονδίνο ήταν γεγονός. Τύμπανα, μπάσο, κλαρινέτο, τρομπέτα, βιολί και φωνή είχαν πάρει τη θέση τους. Η φωνή μάλιστα –Bridgette Amofah– εντελώς σοκολατένια στη γεύση της, δεν άργησε να αρχίσει να κλέβει την παράσταση. Είναι νομίζω το πρώτο πράγμα που προσέχεις αυτή η φωνή. Στη συνέχεια έρχεται η ιδιαιτερότητα της μουσικής των Oi Va Voi. Ποικιλία οργάνων η οποία δημιουργεί ένα μείγμα Ανατολικής Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, απίστευτα ρυθμικό και με πολύ ενέργεια, που πότε θυμίζει Gogol Bordello και Goran Bregovic μαζί, και πότε μυστικιστική εβραϊκή παράδοση με λονδρέζικη διάθεση. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο κόσμος άρχισε να λικνίζεται από τις πρώτες κιόλας νότες. Ξεκάθαρο επίσης γινόταν πως πρόκειται για μια μουσική παρέα που ξέρει να περνάει αυθεντικά καλά πάνω στη σκηνή –ενδεχομένως να οφείλεται στο ότι κάθε μέλος στη μπάντα έχει τον ξεχωριστό του ρόλο.
Έτσι λοιπόν, μέσα στην πολυπολιτισμικότητά τους, οι Oi Va Voi ξεκίνησαν με τι άλλο παρά το “Gypsy”, που έδινε πρωταγωνιστικό ρόλο στην τρομπέτα κι έκανε το κοινό να χαμογελά χορεύοντας (ειδικά στο σημείο «Oh see them watching, Oh streets always watching»). Συνέχισαν περιμένοντας το “Waiting”, όπου ακούγαμε με ευλάβεια σχεδόν τους στίχους «It’ s hard to win, easy to lose, we play a game we cannot choose», και ακολούθως υποδεχθήκαμε με χαμόγελα τα σπαστά ελληνικά του μπασίστα: «καλησπέρα, είστε καλά»; Μας σύστησε κατόπιν τη μπάντα και μας διηγήθηκε το πώς ο κιθαρίστας τους είχε ένα ατύχημα κι έσπασε το πόδι του, αλλά «ευτυχώς για μας το πνεύμα του θα ήταν μαζί μας». Ένα ακόμα θετικό ήταν το ότι το συγκρότημα, παρά τη μέχρι τώρα πορεία του, δεν έδειχνε καθόλου υπερφίαλο –φροντίζοντας να ρωτήσει πόσο καιρό τους γνωρίζουμε, μα και δίνοντάς μας τον τίτλο για κάθε τραγούδι που παιζόταν.
Κάπως έτσι ακολούθησε το “Photograph” (χωρίς τη γαλλική «κορνίζα του»), και το “I Know What You Are” («You can’t fool me, I’ve seen what you’’ll be, I know what you are») κι ύστερα το “Crimea” και αργότερα –δια στόματος του κλαρινετίστα και εξαίρετου τραγουδιστή κ. Levi– το “Every Time”, με μια μίνι εισαγωγή από μέρους του(!) για την ιστορικότητα του Κυττάρου και τη χαρά τους που παίζουν στο συγκεκριμένο μαγαζί. Φυσικά, δεν έλειψε η παρουσίαση μέρους του καινούργιου δίσκου Travelling The Face Of The Globe με μπερδέματα από πρώτες τους δουλειές όπως το “Od Yeshoma” (η εβραϊκή παράδοση που λέγαμε) ή το “Ladino Song”. Αποθέωση στο –μάλλον πιο γνωστό τους τραγούδι στην Ελλάδα– “Refugee”, το οποίο παρουσιάστηκε σε μια extended διασκευή των (περίπου) 9 λεπτών, με το κοινό να παίζει ενεργό ρόλο, και κλείσιμο –φαινομενικό– γύρω στις 12.15 με το φρέσκο “Dusty Roads”. Encore με δύο τραγούδια στη σειρά, άκρως αποζημιωτικά (π.χ. “Yesterday’s Mistakes”), και μεταμεσονύκτια υπόσχεση από τους Oi Va Voi πως, μετά τη Θεσσαλονίκη την οποία επίσης θα επισκέπτονταν, η Αθήνα θα αποτελέσει ξανά συναυλιακό σταθμό τους, στο άμεσο μέλλον. Αμήν!
