Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Στους Gathering οι πόρτες άνοιξαν πολύ νωρίς. Βρεθήκαμε εκεί από τις 20.30 για τις πρώτες μπύρες που θα μας ξεδιψούσαν περιμένοντας την εικοσαετούς πορείας μπάντα να μαζευτεί, να κάνει το «gathering». Εντύπωση μου προκάλεσε ότι ο κόσμος στο Gagarin δεν ήταν και τόσος πολύς. Μάλιστα το μπαλκόνι ήταν κανονικά κλειδαμπαρωμένο, γεγονός που σου έδινε να καταλάβεις ότι η βραδιά δεν προοριζόταν για sold-out. Το κοινό πάλι απαρτιζόταν από εμφανώς πιο μεγάλες ηλικίας από την π.χ. νιότη που είχαν μαζέψει οι ΙΑΜΧ το αμέσως προηγούμενο βράδυ στον ίδιο χώρο. Μπλουζίτσες “The Gathering” κυκλοφορούσαν παντού, ενώ ο πιο φανατικός πυρήνας είχε μαζευτεί ακριβώς στο κέντρο της σκηνής και μπροστά. Τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα έδιναν και έπαιρναν, προκαλώντας τη μπάντα να βγει για το σόου της.
Ώρα 21.33 και οι Ολλανδοί κάνουν την εμφάνισή τους. Το κουιντέτο χαιρετά το κοινό και αναλαμβάνει σιγά-σιγά να φέρει σε πέρας τον ρόλο του. Μεγάλες μορφές ο Rene Rutten στην κιθάρα αλλά και η Marjolein Kooijman στο πολύ παθιασμένο μπάσο της. Μορφή επίσης και ο πληκτράς Frank Boeijen, ο οποίος, αν δεν με απατά η μνήμη μου, έμοιαζε φυσιογνωμικά με τον κιθαρίστα των δικών μας Flakes. Τελευταία, η βασική τραγουδίστρια της μπάντας (από το 2007 και ύστερα) Silje Wergeland, η οποία και κέρδισε κάμποσα χειροκροτήματα, παρόλο που κάποιοι σίγουρα θα νοστάλγησαν την Anneke, ειδικά όταν η νυν τη θύμιζε σε κάποιες κινήσεις της.
Με το που ξεκίνησαν να παίζουν καταλάβαινες πάντως ότι έχεις απέναντί σου ένα συγκρότημα το οποίο έχει διαγράψει μια άλφα πορεία – και αυτό δικαιολογεί έναν δεδομένο σεβασμό. Θα έλεγα λοιπόν ότι οι Gathering έπαιξαν νιώθοντας αρκετά σίγουροι για τον εαυτό τους, αρκετά δεμένοι σαν σύνολο. Καλωσόρισαν τον κόσμο με τo οργανικό “When Trust Becomes Sound” και συνέχισαν με τραγούδια τόσο από το πρόσφατο άλμπουμ τους West Pole όσο και με ένα «mix-grill» από τα παλιά(π.χ. “Saturnine”, “Nighttime Birds”, “No Bird Call”, κάποιοι δε φαγώθηκαν με το “Strange Machines”). Εντύπωση προκάλεσε μια συγκλονιστική διασκευή στο “Daniel” των Bat For Lashes, στο οποίο ο κιθαρίστας απομακρύνθηκε από τη σκηνή, και η τραγουδίστρια γέμισε τον χώρο με τη φωνή της. Στη μία ώρα ακριβώς παιξίματος ακούστηκε και το “Marooned” (από το Sleepy Buildings), στέλνοντάς μας κανονικά.
Αυτό που οι Gathering απέπνεαν κυρίως, σαν αίσθηση, είναι ότι πρόκειται για μια μπάντα ιδιαίτερη και, κυρίως, πολύ ατμοσφαιρική. Η κιθάρα και το μπάσο – πότε αργά και πότε πιο γρήγορα, μα πάντα πολύ δυνατά – έστηναν τέλεια το σκηνικό για τη Silje, η οποία αντικειμενικά έχει απίστευτη φωνή και μπορούσε να πάρει πάνω της όλη τη συναυλία – πράγμα το οποίο και τελικά έγινε. Αλλά δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ μήπως τελικά παραέγινε. Γιατί, από ένα σημείο και μετά, το συγκρότημα εστίασε σε πολύ μπαλαντοειδή τραγούδια, τα οποία ναι μεν αναδείκνυαν τις φωνητικές δυνατότητες της Silje, όμως δημιούργησαν μια ηχητική επανάληψη, που αποδείχθηκε κουραστική. Έτσι το κοινό χαλάρωσε – και δεν εννοώ με θετική έννοια – και σιγά-σιγά τα πρώτα άτομα άρχισαν να αποχωρούν, αδειάζοντας κι άλλο το Gagarin. Ευτυχώς που υπήρχε ένας βασικός πυρήνας φανατικού κοινού, ο οποίος δεν έλεγε να σταματήσει να χειροκροτάει και να φωνάζει ρυθμικά το όνομα της μπάντας. Μάλιστα, η τραγουδίστρια αλλά και η μπασίστρια έδειξαν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένες, καθώς είπαν πως δεν περίμεναν μια τέτοια υποδοχή και ότι έχουν απέναντί τους ένα από τα πιο ενθουσιώδη κοινά που έχουν συναντήσει εδώ και πολύ καιρό. Τόσο πολύ αγάπησε δε η Silje το ελληνικό κοινό ώστε, όταν ξαφνικά δέχθηκε την ιπτάμενη ζακέτα ενός αυθόρμητου θαυμαστή, απλά τη μάζεψε και την έδωσε στον υπεύθυνο σκηνής για να του την επιστρέψει!
Περίπου στις έντεκα παρά πέντε η μπάντα μας αποχαιρέτησε για τρία λεπτά μόλις, μέχρι να πάρει τις απαραίτητες δυνάμεις (και το απαραίτητο χειροκρότημα), ώστε να βγει και πάλι στη σκηνή, για άλλα είκοσι λεπτά. Σε αυτό το encore παίχτηκε και το “Saturnine”, πριν το οποίο η Silje μας ρώτησε αν το ξέρουμε, και ο κόσμος απλά τραγουδούσε «you don’t have to preach, you don’t have to love me», δείχνοντάς της ότι ασφαλώς και το ήξερε καλά. Παίχτηκε επίσης το αρκετά δυνατό και αισθαντικό “All You Are”, όπου η Silje προέτρεψε το κοινό να πάρει αυτό το μικρόφωνο, μιας και ήξερε όλα τους τα τραγούδια.
Συνολικά, οι Gathering έδωσαν μια ικανοποιητική και επαγγελματική συναυλία στο Gagarin. Με χάλασε όμως ότι δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο ξέσπασμα εκ μέρους τους, με αποτέλεσμα ο ενθουσιασμός να έρχεται και να φεύγει κατά τη διάρκειά της. Για τους φανατικούς θαυμαστές τους στάθηκε βέβαια μια ευκαιρία να ξαναβρεθούν από κοντά με το αγαπημένο τους συγκρότημα, νομίζω όμως ότι ο λεγόμενος μέσος μουσικόφιλος δύσκολα θα πήγαινε να τους ξαναδεί.
