Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να «μειώσεις» τη σημασία μιας μπάντας σε θεωρητικό επίπεδο. Ίσως σε κάποιους να μοιάζει ήσσονος σημασίας ότι οι Saint Vitus είναι οι πρωτοπόροι του αμερικάνικου doom ήχου, καθώς σε ακαδημαϊκό επίπεδο αποτελεί μια υποπερίπτωση στη σωρεία ιδιωμάτων του σκληρού ήχου. Άλλοι πιθανόν να τους κατατάξουν στις Sabbath-οειδείς μπάντες. Και οι δυο όμως χαρακτηρισμοί προκαλούν μόνο τον δυνατό καγχασμό σε όσους παρακολούθησαν μια από τις σημαντικότερες συναυλίες των τελευταίων χρόνων σε αυτή την πόλη. Ας γελάσουμε και εμείς λοιπόν με την αφέλεια όσων αμφισβητούν τους Saint Vitus...
To live διοργανώθηκε από την Spit Like A Man Promotions, μια εταιρεία άγνωστη και καινούργια που αποτελείται από παιδιά τα οποία ρίσκαραν τα πάντα για να φέρουν την αγαπημένη τους μπάντα στην Αθήνα. Τουλάχιστον συγκινητική τούτη η κίνηση. Μπράβο, γιατί ικανοποίησαν τον διακαή πόθο πολλών οπαδών των Saint Vitus και γιατί κάνουν κάτι με αγάπη για τη μουσική. Καλές οι μεγάλες και ακριβές παραγωγές, αλλά το συναίσθημα έχει ελαφρώς χαθεί.
Πρώτοι στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Universe 217, μια δραστήρια μπάντα από τα μέρη μας, με πολλές ιδέες επί των δρώμενων και πολλή όρεξη. Κινούνται ανάμεσα στον prog ήχο, σαφώς επηρεασμένοι από τον «αέρα» των Tool, κι έχουν αυτοσχεδιαστικό προσανατολισμό και μερικά ωραία ξεσπάσματα στον ήχο τους. Είναι νέοι όμως και χρειάζονται ακόμα κάποια δουλειά. Τα κομμάτια τους δεν έχουν ακόμα διαμορφωμένο δομικό χαρακτήρα και η μπάντα μοιάζει να ψάχνει την ισορροπία σε αυτά. Η Τάνια έχει ενδιαφέρον φωνητικό μέταλλο – οι «τσιρίδες» της ειδικά είναι πολύ καλές – αλλά η φωνή της πρέπει να καλλιεργηθεί ώστε να παρουσιάζει μεγαλύτερο ερμηνευτικό εύρος. Στο ρυθμικό πάλι μέρος, αν και σπουδαγμένο, λείπει ακόμα η πείρα με αποτέλεσμα να εμφανίζεται ιδιαίτερα τεχνικό και λιγότερο εκφραστικό. Τα παιδιά πάντως δείχνουν να είναι προσγειωμένα και να δουλεύουν αρκετά. Με ακόμα περισσότερη εργασία θα γίνουν πολύ καλή μπάντα.
Μετά τους Universe 217, το An είχε πια γεμίσει και η αναμονή για τους πατριάρχες Saint Vitus ήταν μεγάλη. Όταν μάλιστα εμφανίστηκαν στη σκηνή με υπέροχη διάθεση, τα επίπεδα συγκίνησης έφτασαν πολύ ψηλά. Τα τεχνικά προβλήματα στα drums, πριν καν ξεκινήσει το live, καλύφθηκαν με τον Dave Chandler και τον Wino να ευχαριστούν τον κόσμο. Ο Chandler αεικίνητος και ιδιότροπος, με την καλή έννοια, έμοιαζε ανυπόμονος να ξεδιπλώσει τα άρρωστα riffs του. Και καλά έκανε! Η εισαγωγή έφερε χαλασμό Κυρίου. Ο Wino απέδειξε το καλλιτεχνικό του κύρος με την εξαιρετική ερμηνεία του και κατέδειξε γιατί όλοι τρέχουν εδώ και τόσα χρόνια να συνεργαστούν με τη βραχνή φωνή του. Ο Chandler «παίδευε» το ταυράκι του με μανιασμένα σόλο, συχνά οδηγούμενος σε ατόφιο rock ‘n’ roll παροξυσμό, ο Mark Adams ήρεμος και ουσιαστικός έστρωνε το χαλί για άρρωστα σκηνικά, ενώ ο εκπληκτικός – και θηριώδης – Henry Vasquez κοπάναγε το drum set του με κτηνώδη και καταιγιστική δύναμη, απόλυτα εναρμονισμένος με τους υπόλοιπους αν και τελευταία προσθήκη στο σύνολο.
Ό,τι και να έπαιζαν οι Saint Vitus θα δημιουργούσαν πανικό. Και έτσι έγινε. Ως κορύφωση του σετ τους στάθηκαν, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, τα “I Bleed Black” με το υπέροχο μουσικό του θέμα, το “Saint Vitus”, το “White Stallions”, το αυτοβιογραφικό και αλκοολικό “Dying Inside” και φυσικά το “Born Too Late”. Το κοινό, βρισκόμενο σε κοντινή απόσταση από την μπάντα, έδειχνε τη λατρεία του κάθε λίγο και λιγάκι: ο Wino και ο Dave χανόταν στις αγκαλιές των fans και στο τέλος όλοι οι Vitus ευχαρίστησαν όσους βρέθηκαν εκεί για να τους τιμήσουν. Λες και μπορούσε ο κάθε μεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του να λείπει από το ραντεβού της Τρίτης...
Ο Wino, επιβεβαιώνοντας τον cool χαρακτήρα του, ανέβηκε μετά το τέλος στη σκηνή εκτός προγράμματος, μαζί με τους Αθηναίους Violet Vortex. Και αν δεν κάνω λάθος, χάρισε στους σκληροπυρηνικούς τα “Forever My Queen” των Pentagram και το “Hiding Mask” των Obsessed. Τέλεια!
