Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Ο πατριάρχης της underground σκληρής δημιουργίας στην άλλη όχθη του Ατλαντικού δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο. Αν ίσχυε άλλωστε το αντίθετο, τότε το καλλιτεχνικό του μέγεθος θα ήταν σαφώς διαφορετικό. Το Mo Βetter μεταβλήθηκε έτσι σε συναυλιακό χώρο για να φιλοξενήσει τις neo-country ανησυχίες του Scott Kelly και πολλοί fans – των Neurosis κυρίως – συνέρευσαν για να παρακολουθήσουν τις εξομολογήσεις του.
Όπως και να το κάνουμε ένας χώρος συναυλίας πρέπει να πληροί κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις προκειμένου να φιλοξενήσει επαρκώς ένα live. Αν και λόγω της μοναδικότητάς του ως στέκι το Μο Better έχει κατακτήσει τον πολυπόθητο «βαρύ» αέρα, δυστυχώς δεν διαθέτει τις αναγκαίες φωτιστικές εγκαταστάσεις ώστε να προβάλλει και να σημειώσει τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Μπορεί να μοιάζει λεπτομέρεια τούτη η παρατήρηση, όμως η διαφορά είναι τρομερά σημαντική.
Θύμα αυτής της ανεπάρκειας έπεσε το σχήμα Stylianos Tziritas Trio, που με τον αυτοσχεδιαστικό του προσανατολισμό και την έντονη χροιά performance την οποία διαθέτει, κατέληξε να μη φαίνεται σε όσους θεατές δεν είχαν άμεση ή από ψηλά ορατότητα προς τη σκηνή. Ωστόσο, υπό αυτές τις συνθήκες, το τρίο (κλαρινέτο, σαξόφωνο και μαγνητοταινίες, συνοδεία μπόλικων φωνητικών παραμορφώσεων), έδωσε με απόλυτο σεβασμό το πρωτοποριακό σετ του. Καθώς η μικρή σκηνή του χώρου αποδείχθηκε ακόμα πιο περιορισμένη για τρία άτομα, ίσως να μην γινόταν αντιληπτό το τι κάνει ακριβώς το καθένα από τα μέλη του τρίο. Αλλά, εκ του ηχητικού αποτελέσματος, έγινε αντιληπτό ότι δεν επρόκειτο για μια αυτοαναφορική άσκηση ύφους. Κάθε άλλο. Υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο, η δομή, που κάνει απτό τον με όρια αυτοσχεδιασμό, χωρίς να προβαίνει σε εκπτώσεις, ενώ οι συνθέσεις αντικατοπτρίζουν πλήρως υπό διαπραγμάτευση θέματα. Έχουμε βαρεθεί τον αυτοσχεδιασμό για τον αυτοσχεδιασμό. Και οι Stylianos Tziritas Trio βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, προς τιμήν τους.
Ο ηγέτης των Neurosis έφτασε στην Αθήνα με καθυστέρηση λόγω μιας ακυρωμένης πτήσης, ήπιε έναν καφέ και ανέβηκε στη σκηνή μόνος με μια ακουστική και μια ηλεκτρική, metal αισθητικής, κιθάρα. Βαρύθυμος αλλά ευγενέστατος, ξεδίπλωσε τις καταθλιπτικές μελωδίες στο κοινό που, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είχε σιωπήσει μπροστά στην κατάθεση του Kelly. Ήταν μάλιστα αποκαλυπτικό το γεγονός ότι κατάφερε να αποδώσει γυμνά τα συναισθήματα που καταθέτει και με τους Neurosis, χωρίς τα τραγούδια να χάνουν τίποτα σε σχέση με τις αντίστοιχες μεγαλειώδεις μουσικές εκφράσεις. Από το μυαλό, τα χέρια και τη θηριώδη φωνή του Scott Kelly διυλίστηκαν μπόλικα κομμάτια, που είτε συνθέτουν τη μουσική προσωπικότητά του, είτε αποτελούν το απόσταγμα των εμπειριών του. Συγκλονιστικές στάθηκαν οι εκτελέσεις του “I Can See You” και του “The Ladder In My Blood”. Αποκαλυπτικό δε, για τις επιρροές του, ήταν από την άλλη το “Tecumseh Valley” του Townes Van Zandt και το highlight της βραδιάς, το “Whiskey And Wimmen'” του John Lee Hooker.
Μπορεί οι λιγότερο γνώστες της δημιουργικής μορφής του Scott Kelly να «είδαν» μερικές κοιλιές στο βαρύθυμο σετ του – μερικές φορές βαρύθυμο όσο δεν πάει. Όμως είναι εκπληκτική η εικόνα ενός πανέξυπνου ηχητικού δημιουργού με πραγματικό πόνο και αυτή τη βαθιά, βραχνή και εν μέρει τρομακτική φωνή του να χτυπά τις χορδές της ακουστικής κιθάρας ή να αλλάζει τις παραμορφώσεις της ηλεκτρικής, καταθέτοντας και στις δύο περιπτώσεις τα εσώψυχά του.
