Οι Hotel Pro Forma συστήνονται ως «διεθνή κολεκτίβα από τη Δανία». Οι Knife πάλι δεν χρειάζονται συστάσεις – για το κοινό του Avopolis τουλάχιστον. Οι τελευταίοι, μαζί τον Mt. Sims και την Planningtorock, ανέλαβαν να γράψουν μια σύγχρονη όπερα για τη ζωή του Δαρβίνου και τα πορίσματά του για την εξέλιξη της ζωής. Γι’ αυτόν τον λόγο πολύς κόσμος πήγε και τις δύο μέρες στο Παλλάς. Εμείς επιλέξαμε το Σάββατο, με κεντρικό θέμα του κουτσομπολιού κατά την αναμονή μας, τη βόμβα μπροστά στη Βουλή. Οι τσολιάδες, λέει, δεν κουνήθηκαν από την θέση τους.
Στο κυρίως πιάτο τώρα. Η παράσταση ξεκίνησε στις 9.15 με το πανέμορφο σκηνικό και το πρώτο λιμπρέτο της βραδιάς από το «δυνατό λαρύγγι» της επιβλητικής Kristina Wahlin. Η μουσική των Knife πιο πλούσια και πειραματική από ποτέ, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της. Διάφοροι φυσικοί ήχοι, ambient στρώματα και όλα αυτά λειτουργούσαν αρμονικά με ό,τι έβλεπες επί σκηνής. Οι οπερετικές στιγμές (από το site των Knife μπορείτε να κατεβάσετε χωρίς αντίτιμο το υπέροχο “Colouring Of Pigeons” για να πάρετε μια γεύση) δεν με εντυπωσίασαν και τόσο ζωντανά. Ίσως το γεγονός ότι όλοι οι στίχοι περιστρέφονταν γύρω από το κολιμπρί και άλλα πτηνά (για να διαπραγματευτούν τo έργο του Δαρβίνου περί εξέλιξης) να αποτέλεσε φραγμό για να τις απολαύσεις πραγματικά. Από την άλλη οι δύο τραγουδιστές, ο Jonathan Johansson και η Laerke Winther (που ουσιαστικά αναλαμβάνουν να αντικαταστήσουν τον Olof Dreijer και την Karin Andersson στη ζωντανή εκτέλεση της μουσικής, η οποία θα κυκλοφορήσει επίσημα τον Μάιο) τα καταφέρνουν πολύ καλά.
Από ’κει και πέρα η παράσταση ήταν άψογα στημένη, το αισθητικό της κομμάτι αψεγάδιαστο ενώ οι έξι χορευτές σύντομα κατάφεραν να σε πείσουν ότι δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με τους υπέρτιτλους για να παρακολουθήσεις τα τεκταινόμενα. Ειδικότερα στο δεύτερο μέρος, με αφετηρία ένα ιδιαίτερο techno track, προφανώς του Dreijer αφού ως Oni Ayhun μέσα στο 2009 ξεχώρισε ανάμεσα στις χιλιάδες κυκλοφορίες του χώρου, μπορούσες να απορροφηθείς και να αδιαφορήσεις για όλα τα υπόλοιπα.
Τα 75 λεπτά της παράστασης μπορεί να μην υπήρξαν συγκλονιστικά, αλλά με τίποτα δεν μετάνιωνες που πήγες. Είμαι περίεργος να δω κατά πόσο θα λειτουργήσει η μουσική χωρίς την εικόνα και τον χορό, αλλά αυτά θα τα πούμε σε λίγους μήνες…
