Φωτογραφίες: Ιπποκράτης Ναυρίδης
Αξίζει να ειπωθεί άλλη μια φορά. Το metal κοινό στην χώρα μας είναι το πιο συνεπές. Δεν λέει κάτι καινούργιο αυτή η φράση, αλλά αξίζει να αναφέρεται ξανά και ξανά μπας και καταλάβουν μερικοί-μερικοί ότι η λατρεία για τη μουσική δεν εξαντλείται στο downloading και στο να κομπάζεις ότι άκουσες την τάδε καινούργια μπάντα. Είναι αναγκαίο, για πολλούς λόγους, να «ματώνεις» συναισθηματικά σε ένα live μαζί με μια μπάντα που αγαπάς. Σε αυτό το γήπεδο λοιπόν οι λάτρεις των σκονισμένων ασήκωτων riffs κερδίζουν τους πολύτιμούς πόντους.
Το An γέμισε ασφυκτικά – με όλα τα καλά ή τα κακά που αυτό φέρνει. Έχουμε υποφέρει πολλάκις στους μικρούς χώρους με τις χαμηλές προδιαγραφές και δεν βρίσκεται κανένας διοργανωτής να σπάσει αυτό το απόστημα. Μεγάλη κουβέντα, έχει γίνει πολλές φορές, ποτέ όμως αρκούντως σοβαρά. Ούτε θα την κάνουμε στην παρούσα κριτική. Η ατμόσφαιρα πάντως που δημιουργήθηκε υπήρξε εξαιρετική. Ο κόσμος, απόλυτα πιστός στο ιδίωμα του stoner, τραγουδούσε μέχρι και στα τραγούδια τα οποία ακούγονταν από τα ηχεία πριν τις εμφανίσεις, μερικοί μάλιστα έκαναν κι ένα νωχελικό head banging. Άρα η όρεξη υπήρχε, πράγμα τρομερά σημαντικό.
Οι Lucky Funeral μέσα σε δυο-τρία χρόνια έχουν απόλυτα δικαιολογημένα ήδη πολλά χιλιόμετρα στα πόδια τους. Έχουν περιοδεύσει στην Ευρώπη και έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, επίσης απόλυτα δικαιολογημένα. Διότι στο stoner, metal ή rock (ολίγη σημασία έχει), αν μια μπάντα έχει το «feeling», τότε τα έχει σχεδόν όλα. Στο συνθετικό κομμάτι μπορεί ακόμα να είναι λίγο περιορισμένοι – πρόκειται άλλωστε για νέα μπάντα – αλλά η σκηνική τους παρουσία είναι άψογη. Βρώμικα slugde θέματα, μερικές φορές με ελαφρώς thrash ρυθμολογικά περάσματα, θηριώδη φωνητικά από τον εξαιρετικό performer Mike και μια πνιγηρή βαβούρα η οποία σε καθηλώνει. Με highlight το “Start Your Revolution”, η εμφάνισή τους άνοιξε τα μάτια σε πολλούς και ελπίζουμε να συνεχίσουν το ίδιο μανιασμένα στο μέλλον.
Στην σκηνή ανέβηκαν ακολούθως οι Lord 13, που κατέχουν ίσως μόνιμα την θέση του support σε τέτοιες συναυλίες. Αλλά δυστυχώς οι Lord 13 φαίνεται να μην κάνουν ούτε βήμα παραπάνω από τα συνηθισμένα. Έπαιξαν όπως ακριβώς τους ξέρουν όλοι, τίποτε περισσότερο. Στο πρώτο μισό το σετ έμοιαζε λίγο «μαγκωμένο» και ο κόσμος άργησε να τους υποστηρίξει. Οι συνθέσεις των τελευταίων δημιουργιών τους δεν είναι αρκούντως πειστικές στα αυτιά μου, ενώ στα live διακρίνονται από μια υφέρπουσα ποζεριά χωρίς λόγο ύπαρξης. Ωστόσο, στο δεύτερο μέρος, ο κόσμος ακολούθησε τη μπάντα στα πιο γνωστά άσματα και δημιουργήθηκαν έτσι οι ιδανικές συνθήκες «ανοίγματος» για τους Orange Goblin.
Οι Βρετανοί φαίνεται να μην μπορούσαν να πιστέψουν στην προσέλευση που αντίκριζαν το Σάββατο. Ο Ben Ward ανέβηκε στη σκηνή σαν μανιασμένο τέρας που έφτυνε φωτιές, τις οποίες κάθε λίγο έσβηνε με μπίρα ή νερό και ευχαριστούσε σε κάθε διακοπή τον κόσμο. Το κοινό, από την άλλη, δεν πήγαινε πίσω σε μανία. Head banging μέχρι λιποθυμίας, ενώ o χώρος μπροστά στη σκηνή μεταβλήθηκε σε μια mosh pit καρμανιόλα. Αυθεντική metal ατμόσφαιρα με λίγα λόγια…
Ο Ben Ward είναι εκπληκτικός επί σκηνής, αυθεντικά rock ‘n’ roll με μπόλικη βρετανική καφρίλα και γι’ αυτό μπόρεσε να συμπαρασύρει τον κόσμο. Σπουδαία και η υπόλοιπη μπάντα με την τρομερή ορμή της. Ο ήχος τους βγήκε περισσότερο πηχτός, άρα και πιο αυθεντικός για τα stoner πρότυπα, σε σχέση με τις στούντιο ηχογραφήσεις. Αφιέρωσαν το “Cities Of Frost” στους πατριάρχες του doom, St. Vitus (τους οποίους μάλιστα προσεχώς θα δούμε live) και υποσχέθηκαν ξανά και ξανά ότι θα μας ξανάρθουν στην Αθήνα.
Στην ολότητά της, λοιπόν, η συναυλία του Σαββάτου αποδείχθηκε απόλυτα διασκεδαστική. Μπορεί οι συνθήκες, ηχητικά και βιοτικά, να μην ήταν μερικές στιγμές οι δέουσες, όμως οι Orange Goblin κατάφεραν να στρέψουν όλα αυτά υπέρ τους. Υπέροχα!
