Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Αθήνα – Τάσος Μαγιόπουλος
Άφιξη στο Κύτταρο κατά τις 22:15. Με το που ανοίγει η πόρτα ασφυκτικός κόσμος ξεπετάγεται μπροστά μας. Ευτυχώς, για κάποιον περίεργο λόγο, είχαν συσσωρευτεί πολλοί στο πίσω μέρος του χώρου, οπότε προχωρώντας λίγο πιο μπροστά τα πράγματα λίγο χαλαρώνουν. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως ήταν και άνετα – καθώς πολύ κοινό έδωσε το παρών προκειμένου να ακούσει τους Βορειοϊρλανδούς που στο πρώτο μισό των 1990s σημάδεψαν τις εφηβείες πολλών από μας.
Στη σκηνή όμως βρισκόντουσαν ακόμα οι Black Ocean. Χαρντροκάδικος ήχος, κιθάρες να παίζουν αρκούντως δυνατά και ένας frontman βγαλμένος από τις χρυσές ημέρες των Guns ‘N’ Roses και των λοιπών συγκροτημάτων της δεκαετίας του 1980. Εν τέλει δεν παρουσιάσανε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά για συνοδευτικό της αναμονής μας δεν ενοχλούσαν και το αυτί, η αλήθεια να λέγεται. Η ώρα περνάει, οι Black Ocean έχουν τελειώσει και έχουμε παρακολουθήσει και το soundcheck – έφτασε λοιπόν η ώρα να ανέβουν και οι Therapy? με τη σειρά τους στη σκηνή. Ο Andy και o Michael, φορτωμένοι με κάποια παραπάνω κιλά σε σχέση με το παρελθόν αλλά και με καλή διάθεση, όπως κάνανε σαφές ευθύς εξαρχής. Ο κόσμος τους δείχνει παράλληλα την αγάπη του και αυτοί ανταποδίδουν με ορισμένα classics από τον πλούσιο κατάλογό τους.
Αρχή με το “Isolation”, τη διασκευή τους δηλαδή στους Joy Division, από το Troublegum. Τείνει άλλωστε να γίνει η καθιερωμένη έναρξη των συναυλιών τους το συγκεκριμένο. Από εκεί και μετά θα ξετυλιγόταν μπροστά μας ένα σετ με δυο πρόσωπα. Το ένα με τα κλασικά τους τραγούδια από τους δίσκους των πρώιμων 1990s και το άλλο με κομμάτια από πιο πρόσφατα άλμπουμ. Στο πρώτο, όλος ο κόσμος πάθαινε παράκρουση. Στο δεύτερο, καθόντουσαν και παρακολουθούσαν λίγο σαστισμένοι, μη γνωρίζοντας προφανώς το νεότερο υλικό του group. Όπως και να έχει πάντως η εμφάνιση ικανοποίησε τους πάντες, καθώς και ορισμένες από τις πιο σημαδιακές Therapy? επιτυχίες περιείχε, αλλά και σχεδόν ολόκληρη την τελευταία τους δουλειά, Crooked Timber.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Από Troublegum, πέραν του “Isolation”, ακούσαμε επίσης το “Turn”, το “Opal Mantra” (υπάρχει Θεός τελικά!) αλλά και τη μανιασμένη τριπλέτα με την οποία έκλεισε η συναυλία, τα “Die Laughing”, “Screamager” και “Nowhere” δηλαδή – με το κοινό να είναι αφιονισμένο από κάτω. Από το Nurse πάλι είχαμε τον δυναμίτη “Teethgrinder” καθώς και το “Nausea AKA Here I Am Motherfucker”, όπου και έπεσε τρελό moshing στις μπροστινές σειρές. Από τον δε πιο αμφιλεγόμενό τους δίσκο, το Infernal Love, παίχτηκε το “Stories” – το οποίο ο κόσμος έδειξε να εκτιμάει ιδιαιτέρως – αλλά και το “Diane” σε μια εκδοχή σαφώς πιο κοντά στον ήχο των Husker Du, που ομολογουμένως λειτούργησε μια χαρά. Από το Semi Detached δεν ακούσαμε τίποτα εάν ενθυμούμαι καλά, κι ας υπήρχαν μέσα του τραγούδια φτιαγμένα για να παίζονται live, όπως τα “Church Of Noise” και “Straight Life”. Το ίδιο ισχύει και για το Babyteeth από το οποίο το σετ δεν περιείχε τίποτα. Από την άλλη όμως ακούσαμε το υπέρτατο “Potato Junkie” – το οποίο τόσο εγώ όσο και ένας διπλανός μου ζητάγαμε επανειλημμένα καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας! – με τον Andy να παρακινεί το κοινό να τραγουδήσει τα λόγια του ρεφρέν, με την κλασική πια ατάκα περί του James Joyce και της... αδερφής του! Από το High Anxiety είχαμε το “Rust” ενώ από το Never Apologise Never Explain ακούστηκε το “Die Like A Motherfucker”, που, αφού οι Therapy? εξήγησαν ότι είχε γραφτεί για τον George Bush, βρήκε ένθερμη τη συμπαράσταση του κοινού – με τον Andy να λέει «Live Like A Fucker» κι εμάς να συμπληρώνουμε το υπόλοιπο, σε ένα αρκετά διασκεδαστικό στιγμιότυπο. Βάλτε και το “Rain Hits Concrete” με το “Sister” κάπου εκεί ανάμεσα και είμαστε πλήρεις από τις παλιότερες στιγμές τους.
Όσο για το περσινό τους άλμπουμ, αυτό κατείχε τη μερίδα του λέοντος με οκτώ συνολικά κομμάτια του να παίζονται στη συναυλία. Live πάντως τα τραγούδια αποδείχθηκαν αρκούντως ικανοποιητικά, με έναν ήχο αρκετά βαρύ και αρκετά κοντά σε stoner μονοπάτια σε κάποιες στιγμές. Με τη σειρά που εμφανίζονται στο δίσκο λοιπόν αναφέρω ποια ακούσαμε την Πέμπτη στο Κύτταρο: “The Head That Tried To Strangle Itself”, “Enjoy The Struggle” (με τον Neil Cooper να δίνει ρέστα στην εισαγωγή, όπως άλλωστε και στην υπόλοιπη εμφάνισή τους), “Clowns Galore”, “Exiles” (σε μια πραγματικά ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς), “Crooked Timber” (με τη σκοτεινή αλλά και ταξιδιάρικη διάθεσή του), “I Told You I Was Ill”, και τέλος “Bad Excuse For Daylight” – με το κατευθείαν από την κόλαση μπάσο του, συν το “Somnambulist”, εάν δεν με απατά η μνήμη μου.
Αναμφίβολα δεν υπήρξε μια αψεγάδιαστη εμφάνιση αυτή για τους Therapy?, καθώς και ο ήχος θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αλλά και η φωνή του Andy. Πέρα όμως από τις λεπτομέρειες υπάρχει και η ουσία: και αυτή είναι ότι το συγκρότημα μας παρέδωσε μια punk rock βραδιά με alternative χιτάρες βγαλμένες κατευθείαν από την εφηβεία μας. Κάνοντας έτσι πολλούς από εμάς να χοροπηδάμε ασταμάτητα για σχεδόν όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τι άλλο παραπάνω να ζητήσεις;
Θεσσαλονίκη – Στέργιος Κοράνας
Το βράδυ της Παρασκευής έφτασα περίπου στις 10.30 στο Block 33, ανυπόμονος για μια από τις πλέον αναμενόμενες συναυλίες για μένα. Οι Therapy? δεν είχαν ξανάρθει ποτέ στη Θεσσαλονίκη κι έτσι τους περιμέναμε πώς και πώς κατά δω! Όπως φάνηκε το τσουχτερό κρύο εμπόδισε να έρθει κόσμος τελευταία στιγμή, αλλά όσοι αγόρασαν εισιτήρια από την προπώληση ήταν εκεί. Το Block 33 ήταν σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο, είχε γύρω στα 600 άτομα – απ’ ό,τι μάλιστα έμαθα από τους διοργανωτές στην είσοδο κόπηκαν ελάχιστα εισιτήρια.
Φτάνοντας είδα στη σκηνή το τελευταίο support συγκρότημα, τους Black Ocean. Ένα σχήμα με stoner και post rock καταβολές, το οποίο δεν θα έλεγα πως συγκίνησε και πολύ το κοινό, οι περισσότεροι ίσα που χειροκροτούσαν σε κάθε τραγούδι τους… Η στιγμή που περιμέναμε έφτασε στις 23.40: Therapy? με σάρκα και οστά στην πόλη μας! Ξεκίνησαν λίγο χλιαρά θα έλεγα, αλλά αυτό κράτησε ελάχιστα, μιας και, καταπώς φαίνεται. χρειάζονταν λίγο ζέσταμα μόνο. Ο Andy Cairns έχει πολύ ωραία παρουσία επί σκηνής και πολύ καλή διαδραστικότητα με το κοινό. Έκανε κάποια άλλοτε καυστικά κι άλλοτε χιουμοριστικά σχόλια ανάμεσα στα τραγούδια, τα οποία λειτουργούσαν και ως προϊδεασμός για το κομμάτι που ακολουθούσε. Βέβαια, αυτός που έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση ήταν ο ντράμερ, ο οποίος δεν έχανε μέτρο με τίποτα! Εκτός αυτού, έπαιζε γενικά απίστευτα.
Γενικά οι Therapy? παρουσιάστηκαν πολύ δεμένοι. Συγχρονίζονταν πολύ εύκολα, δεν ξέφευγε κανένας τους – παρά μόνο αν το σήκωνε η περίπτωση, για κάποιο σόλο ή αυτοσχεδιασμό για παράδειγμα. Έπαιξαν δε τα κομμάτια τους άψογα. Ξεκίνησαν με τη διασκευή τους στο “Isolation” των Joy Division, από το “Troublegum” – ίσως το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους και σίγουρα το αγαπημένο του γράφοντα. Ανάμεσα στα άλλα ακούσαμε κατόπιν και τα “Rain Hits Concrete”, “Crooked Timber”, “Die Like A Motherfucker” (o Andy το αφιέρωσε εξαιρετικά στον George Bush Jr), “Diane”, “Meat Abstract”, και “Toothgrinder”. Το Troublegum είχε την τιμητική του στο encore, κι έτσι ακούσαμε τα “Screamager”, “Die Laughing” και “Nowhere” στο τελείωμα της συναυλίας. Μάλιστα στο άνοιγμα του τελευταίου ο Andy κόλλησε και λίγο από το “Nowhere Man” των Beatles! Μοναδική ένσταση, το γεγονός ότι παίξανε τελευταίο το “Nowhere” μετά το “Die Laughing”, ενώ είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο για κλείσιμο βραδιάς. Όταν τελείωσε πια και το encore, το ρολόι μου έδειχνε 01.30.
Ο κόσμος, με μέσο όρο ηλικίας τα 30, ανταποκρίθηκε πολύ θερμά στους Therapy?. Το headbanging δεν έλεγε να σταματήσει, τα χειροκροτήματα έδιναν κι έπαιρναν και δεν έλειψε κι ένα πολύ έντονο «πόγκο», κάπου στο encore. Όλοι έδειχναν υπερευχαριστημένοι. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι η συναυλία αφορούσε σε άλλη ηλικιακή ομάδα, από όσες βλέπουμε συνήθως εδώ (από τις ελάχιστες φορές πλέον που ανήκω στους μικρότερους ηλικιακά σε μια συναυλία). Όπως λοιπόν αποδείχτηκε, το 2010 το ανοίξαμε με ένα πολύ όμορφο live εδώ στη Θεσσαλονίκη, το οποίο και θα μας μείνει αξέχαστο. Πιθανόν να περάσει και καιρός μέχρι να δούμε κάτι καλύτερο. Να ’ταν άραγε η καλύτερη βραδιά του φετινού χειμώνα; Ίσως...
